Οι πόλεις-κράτη στην αρχαία Ελλάδα κυβερνήθησαν με τρία
πολιτεύματα, δημοκρατία, βασιλεία, ολιγαρχία, και με όποιο πολίτευμα
κυβερνήθηκαν είχαν περιόδους δόξας (Χρυσός Αιώνας Περικλέους, Θερμοπύλες
παγκόσμια οικουμενική πρωτοκαθεδρία στον Μέγα Αλέξανδρο κλπ). Στις 2
πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα στην Ευρώπη είχαμε βασιλεία και δημοκρατία
(αστική κοινοβουλευτική). Εμφανίστηκε το 1917 ο κομμουνισμός, αλλά μετά το 1920
και φασιστικά δικτατορικά καθεστώτα.
Η δημοκρατία επέτρεψε σε μερικά από αυτά να πάρουν την
εξουσία, όπως συνέβη στην Ιταλία όπου οι φιλελεύθερες ελίτ υποστήριξαν τον
σχηματισμό φασιστικής κυβέρνησης το 1922[1]
αλλά και στη Γερμανία όπου ο Χίτλερ, που έλαβε το 1932 το 33,1 % των ψήφων,
ορίστηκε το 1933 από τον πρόεδρο Paul von Hinderburg καγκελάριος (Zweiter
Heltkrieg. Naumann, Gobel Verlagsgesellschaft/mbH Koln), γεγονός που οδήγησε
τον αντικαγκελάριο von Papen να δηλώσει περιχαρής «τον προσλάβαμε».
Τις τελευταίες δεκαετίες του 20ού αιώνα, μετά την υπερίσχυση
της αστικής δημοκρατίας επί του κομμουνισμού (διάλυση Σοβιετικής Ενωσης), αυτή
επικράτησε καθολικά στην Ευρώπη. Η αστική δημοκρατία σε Ευρώπη και ΗΠΑ
στηρίχτηκε διαχρονικά κυρίως σε 2 κόμματα (πυλώνες), ήτοι τους Συντηρητικούς
Δημοκράτες και τους Σοσιαλιστές Δημοκράτες.
Στη χώρα μας, που ακολούθησε πολιτικά τη Δυτική Ευρώπη,
είχαμε τη δημιουργία βασικά μιας συντηρητικής δημοκρατικής παράταξης (ένας
πυλώνας) και μιας κεντρώας - σοσιαλιστικής δημοκρατικής παράταξης (άλλος
πυλώνας), καθώς και μερικά μικρά κόμματα. Μετά το 1980 αυτές οι δύο αστικές
δημοκρατικές παρατάξεις (πυλώνες) ελάμβαναν αθροιστικά το 80-84% των ψήφων.
Στην Ελλάδα λοιπόν η δημοκρατία μας κατάφερε το αδύνατον....την
ακύρωση του 1821 δια της επαναφοράς του Ισλάμ στην χώρα που επί 400 χρόνια
κατέλαβε.
Σημειώθηκε όμως αθρόα εισροή αριστερών ψηφοφόρων στη
σοσιαλιστική δημοκρατική αστική παράταξη (ΠΑΣΟΚ), καθ' όσον μάλιστα η
συνθηματολογία του ήταν αρεστή σ' αυτούς, και συγκεκριμένα π.χ. το σύνθημα «Ο
Λαός στην εξουσία» ήταν επανάληψη του συνθήματος «Πιστεύομεν εις την Λαοκρατία»
που εξεφώνησε το 1944 στο Σύνταγμα ο Γ. Παπανδρέου. Έτσι απλά αυτοί οι
αριστεροί μετατράπηκαν σε αστούς. Το 2010 με κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, η χώρα κατέρρευσε
οικονομικά και η δημιουργηθείσα πολιτική πραγματικότητα μετά τις εκλογές του
2012, μάς οδήγησε στα παρακάτω νέα
δεδομένα:
1. Η
συντηρητική δημοκρατική αστική παράταξη (ένας πυλώνας), εκτός του κορμού της
που είναι η Ν.Δ., έχει ιδεολογικά μαζί της τούς ψηφοφόρους των Ανεξάρτητων
Ελλήνων και του ΛΑΟΣ. Άλλωστε πρώην βουλευτές του ΛΑΟΣ είναι σήμερα βουλευτές
και υπουργοί της Ν.Δ. Περαιτέρω όμως η Ν.Δ. όπως αναγράφεται στα ΜΜΕ έχει
«καθήκον της να εκπροσωπήσει ξανά τη μεσαία τάξη και τον μεσαίο χώρο»[2].
2. Ο ΣΥΡΙΖΑ του 3%
έγινε, με το 22% που έλαβε το 2012, αξιωματική αντιπολίτευση και
σήμερα θα γίνει κυβέρνηση καθ' όσον
δημοσκοπικά προηγείται σαφώς. Φυσικά δεν είχαμε κάποια παρθενογένεση ούτε
κάποιο θαύμα γι' αυτό το φαινόμενο, καθ' όσον απλά συρρικνώθηκε κάτω του 10% το
ΠΑΣΟΚ και το μεγαλύτερο μέρος του το κληρονόμησε ο ΣΥΡΙΖΑ. Άρα δεν είναι ο
ΣΥΡΙΖΑ κατά το μεγαλύτερο μέρος του επαναστατικό αριστερό κόμμα, αλλά ίσως μια
μετεξέλιξη του ΠΑΣΟΚ, ώστε να αποτελέσει τον άλλο πυλώνα της αστικής
δημοκρατίας μας, αντί του ΠΑΣΟΚ.
3. Το ΠΑΣΟΚ
κυβέρνησε από το 1981 μέχρι σήμερα, 20 χρόνια αυτοδύναμα και 2 χρόνια ως
συγκυβέρνηση, ενώ η Ν.Δ. 9 και 2 χρόνια, αντίστοιχα. Κατά συνέπεια οι ευθύνες
του ΠΑΣΟΚ για το οικονομικό Βατερλό της χώρας είναι οι μεγαλύτερες. Αυτό όμως
δημιουργεί εύλογα ένα ερώτημα και συγκεκριμένα: Αν όντως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μία εν
πολλοίς μετεξέλιξη του ΠΑΣΟΚ (αφού άλλωστε πήρε τη μερίδα του λέοντος από τη
συρρίκνωση του), πώς μπορεί να μας σώσει, καθ' όσον κάποιος κακοπροαίρετος
μπορεί να ισχυριστεί ότι ίσως ισχύει η παροιμία «Αλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα
ρούχα του αλλιώς».
4.
Δημοσκοπικά υπάρχουν μικρά κόμματα που λαμβάνουν σήμερα αθροιστικά
περίπου 30%. Η επιλογή είναι δική σας.
 |
| B. Μπράντ ο θεμελιωτής της πολιτική της ύφεσης (Ostpolitik), το άνοιγμα, δηλαδή, της Δύσης στην τότε κομμουνιστική Ανατολή. |
Συμπερασματικά, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ καταγράφεται ως η πρώτη πολιτική δύναμη της χώρας (ένας πυλώνας) και η Ν.Δ. δεύτερη (άλλος πυλώνας) και έτσι διερωτώμαι με βάση τον ρεαλισμό στην πολιτική (Real Politik του Βίλι Μπραντ) μήπως θα έπρεπε το πολιτικό σύστημα και κυρίως τα δύο σημερινά αστικά μεγάλα κόμματα να συνεργαστούν σε μία προγραμματική βάση, χωρίς τα λάθη του παρελθόντος (βλ. Χρυσή Αυγή ) και τυχόν αγκυλώσεις πολιτικών καραγκιόζηδων , μήπως και τελικά μπορέσει η έρημη χώρα να σωθεί από τον διεθνή διασυρμό και ταυτόχρονα να έχουμε κάποια βελτίωση της οικονομίας προς όφελος του λαού, που σήμερα υποφέρει. Είναι δυνατόν όμως να υπάρξει προγραμματική συμφωνία ανάμεσα σε δύο πολωτικά στρατόπεδα, με εκατέρωθεν κατηγορίες προεκλογικά σε βαθμό παράκρουσης. Ακόμη και οι μικρές φωνούλες περί αυτοδυναμίας πάνε περίπατο, καθώς το αποκλείει η καθαρή και σταθερή φωνή ………..του κ. Βενιζέλου, που ετοιμάζεται πλέον να συνεργασθεί με τον ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να παραμείνει στην καρέκλα του. Το όνειρο φυσικά της άρχουσας τάξης (ντόπιας και ξένης) θα είναι η συγκυβέρνηση ΣΑΜΑΡΑ – ΤΣΙΠΡΑ. Αν το δούμε και αυτό θα ισχύει ότι έγραψε ο μέγας Γ. Σουρής:
«Όλα σ' αυτή τη γη μασκαρεύτηκαν ονείρατα, ελπίδες και σκοποί
οι μούρες μας μουτσούνες εγινήκαν δεν ξέρουμε τι λέγεται
ντροπή».
[1] Μ. Mazower
«Σκοτεινή Ήπειρος», Εκδ. Αλεξάνδρεια, Αθήνα 2013
[2] I. Βαρβιτσιώτης, «Βήμα» 28/9/14).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου