του Γιώργου Ζερβάκη*

Η Ελλάδα, κατά την διάρκεια των τελευταίων έξι ετών της κρίσης, σύρει μαζί της ένα βαρύ και δυσανάλογο φορτίο, προϊόν δικών της λαθών, που εκδηλώθηκαν καθ’ όλη την μεταπολιτευτική περίοδο και κυρίως στην περίοδο μετά την ένταξη της στην ΕΟΚ. Λάθη και παραλείψεις γνωστά στην δημόσια ζωή, στην κοινωνία, που καθόρισαν το ελληνικό πολιτεύεσθαι και λειτούργησαν σαν βαρίδια, φθάνοντας στο σημείο να υπονομεύσουν την αξία του ιστορικού κεκτημένου της συμμετοχής στην ευρωπαϊκή οικογένεια. Ένα από τα βασικά προβλήματα που είχαμε και έχουμε σαν χώρα, είναι αυτό της αξιοπιστίας που εκπέμπουμε, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό, κάτι που έγινε εμφανές ειδικά στα πρώτα στάδια της εκδήλωσης της κρίσης, όταν είχαμε αφεθεί στους υπεραπλουστευτισμούς που ακούγονταν από διάφορα μήκη και πλάτη του πολιτικού και κοινωνικού ιστού. Υπεραπλουστεύσεις που μας κόστισαν, που μας πήγαν πίσω, που τραυμάτισαν την ήδη αναιμική μας αξιοπιστία. Μέσα από ανούσιες προσεγγίσεις, λειτουργήσαμε σαν να μην καταλαβαίνουμε τι συνέβαινε, με αποτελέσματα που ξέρουμε.