Καλή επανάσταση να έχουμε!

του Ν. ΑΣΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΥ απο την Εφημερίδα των Συντακτών 10/4/2015

Οι ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ περνάμε  το Πάσχα της μεγάλης 
απογοήτευσης...

Ενώ η καινούργια χρονιά ξεκίνησε με την ελπίδα πολλών ότι οι εκλογές θα μπορούσαν να φέρουν σιγά σιγά μια διαφορετική-καλύτερη κατάσταση, που θα βοηθούσε να βγούμε όσο γίνεται από την κρίση, σήμερα, δυόμισι μήνες μετά, όλοι καταλαβαίνουν ότι πάμε χειρότερα.

Τα όποια λεφτά τελείωσαν, η χώρα φαίνεται αναγκασμένη να παρακαλέσει για μια καινούργια συμφωνία που κανένας δεν την θέλει και το μαχαίρι έχει μπει ήδη στον λαιμό.  ΄Η δέχεστε καινούργιο μνημόνιο, που μπορείτε να το λέτε όπως γουστάρετε αλλά θα είναι μνημόνιο, ή δεν παίρνετε δεκάρα τσακιστή!

Όλο αυτό, βέβαια, είναι και λίγο στημένο, για ρίξει την ψυχολογία. 

Να σφίξει τη θηλιά, για μειώσει τις αντιστάσεις... Να σου δείξει α είσαι ένα τίποτα μπροστά του. Όμως, όσο κυλούν οι μέρες το δίλημμα γίνεται όλο και λιγότερο θεωρητικό. Από τη ώρα που στεγνώνει η ρευστότητα (για να μιλήσουμε στη γλώσσα των οικονομολόγων), εκείνος που ρίχνει τα λεφτά σταματάει να σκέφτεται το.......κάτι θα γίνει και θα το αντιμετωπίσουμε». Αυτά  που πληρώσαμε στις 9 Απριλίου ήταν τα τελευταία που είχαμε. Και το χειρότερο  είναι ότι βγήκαν από τις τσέπες του απλού κόσμου, χωρίς κανένας να τον ρωτήσει. Από ταμεία του ΟΑΕΔ, της Περιφέρειας Αττικής  των ασφαλιστικών ταμείων... Από δω και πέρα δεν έχει άλλα. Δεν υπάρχει ούτε ο χρόνος που ήθελε να αγοράσει ο Βαρουφάκης, αλλά τον σπατάλησε σε μια επίδειξη πολιτικής μπαρούφας, που την ονόμασε «δημιουργική ασάφεια».

Μόνη ελπίδα ν' ανοίξει η κάνουλα ως το τέλος του μήνα, γιατί αλλιώς...

Το μεγάλο θέμα είναι, όμως, ότι και οι δικοί μας περιμένουν τις λύσεις απέξω, χωρίς να έχουν έτοιμες, επεξεργασμένες προτάσεις στα περισσότερα και γύρω στον Ιούνιο θα ξαναβγούν στη γύρα για δανεικά.

Γιατί στην τελική, το μόνο που γίνεται αυτούς τους δυόμισι μήνες είναι... επιτροπές. Η μία να ψάξει πώς μπήκαμε στο μνημόνιο, λες κι αν το βρούμε, κάτι θα γίνει. Η άλλη για τη διερεύνηση του δημόσιου χρέους, που κανένας δεν έχει καταλάβει τι ακριβώς θα καταφέρουμε να κερδίσουμε αν το χαρακτηρίσουμε... «παράνομο και επαχθές». Και σενάρια. Πολλά σενάρια. Νέων εκλογών. Δημοψηφίσματος. Διπλού νομίσματος... Μπούρδες!

Η πλάκα είναι πως ένα μεγάλο κομμάτι από εκείνους που κυβερνούν βλέπει όλο αυτό το αδιέξοδο και... φτιάχνεται. Το θεωρεί μέρος της λύσης που οραματίζεται! Κοιτάζει τη δραχμούλα και φαντασιώνεται μια νέα Ελλάδα με... μαρξιστικό προσανατολισμό. Μόλις την περασμένη Κυριακή, ο γίγας Στρατούλης ονειρεύτηκε από το Μεσολόγγι όλους τους Έλληνες... ελεύθερους πολιορκημένους, που με τη ηρωική τους έξοδο θα τινάξουν από πάνω τους τον μνημονιακό ή όποιον άλλο ζυγό.

Μια αφελής και επικίνδυνη κατάσταση, που έχει οπαδούς διάφορους μίζερους, οι οποίοι θέλουν να φυλακίσουν στη δική τους πολιτική φαντασίωση ολόκληρη την Ελλάδα.

Βλέπουν τα γκάλοπ και παίρνουν θάρρος, χωρίς να σκέφτονται πόσο απότομα θα γυρίσουν ανάποδα τα πράγματα αν σπάσει ο διάολος το ποδάρι του και βρεθεί ο κόσμος ένα πρωινό μπροστά σε φραγμένα ATM ή σε στάση πληρωμών.

Και φυσικά υπάρχουν ορισμένοι... ρεαλιστές κυβερνητικοί που δεν ανησυχούν, αφού είχαν τη δυνατότητα να βγάλουν τα λεφτά τους έξω, άρα... no problem!

Όσο για να μέτρα (ουσιαστικής) ανακούφισης του απλού κόσμου που μετράει και το πεντηνταράκι, αυτά χρειάζονται κάποια εκατομμύρια ευρώ που δεν υπάρχουν. Απόδειξη; Ούτε τις καθαρίστριες δεν έχουν καταφέρει ακόμη να ξαναπροσλάβουν. Τις άφησαν να ξεπαγιάζουν όλο τον χειμώνα στο πεζοδρόμιο της Καραγεώργη Σερβίας περιμένοντας τη νίκη της Αριστεράς και της Προόδου, μέχρι που βαρέθηκαν και έφυγαν πριν από λίγες μέρες για να ψήσουν στα σπίτια τους...

Αυτά και... καλή επ-ανάσταση να έχουμε!