Tου Ιωάννη-Αλέξανδρου Γαμπιεράκη - Νευροβιολόγου
Ο Άνθρωπος πάντα ήταν ένα ιδανικό, μια κατασκευασμένη ιδέα και αντίληψη για εκείνο το ανέφικτο που δεν μπορεί να βιωθεί. Ο Άνθρωπος ποτέ δεν έγινε πράξη, έμεινε μια απόμακρη πράξη, ένα απόμακρο σενάριο, μια μελλοντική συνθήκη για εκείνους που θα έχουν την «τέλεια» συνθήκη, μια συνθήκη που προέρχεται από το έξω.
Ό,τι είναι
Ανθρώπινο, είναι μια σειρά ιδεών, νοητικών κατασκευασμάτων και
συμφωνιών. Οι εκλάμψεις του Ανθρώπινου- αυτού που είναι ανέφικτου
δηλαδή- έχει επιτευχθεί μόνο από Άτομα, τα υπόλοιπα είναι για να
συμφωνούμε και να διαφωνούμε για του ποίοι είμαστε ως Υπάρξεις. Αυτό που
χαρακτηρίζει τον Άνθρωπο είναι μια Απόσπαση. Αυτή η απόσπαση έχει δύο
προεκτάσεις: μια εξωτερική και μια εσωτερική.
Η εξωτερική απόσπαση έχει να κάνει με το γεγονός ότι ο Άνθρωπος έχει απολέσει την ικανότητα να αντιλαμβάνεται την σύνδεση του με το Σύμπαν. Η απόσπαση αυτή δημιουργεί το πρώτο κέλυφος του «Εγώ», μιας οντότητας που αγγίζει αλλά δεν νιώθει, βλέπει αλλά δεν αντιλαμβάνεται τις αποχρώσεις του φωτός και τα ενεργειακά νήματα που συνδέουν τα πάντα, τον άπειρο ωκεανό ενέργειας που κατακλύζει και διαμορφώνει εν τέλει την υλικότητα μας.
Η εσωτερική απόσπαση θωρακίζει ακόμα περισσότερο το «Εγώ» και διαμορφώνει την ατομικότητα ως μια αποσπασμένη οντότητα επί του συνόλου. Με την εσωτερική απόσπαση, ο άνθρωπος αποκόπτεται εντελώς τόσο από την κατανόηση του Κόσμου όσο και από την κατανόηση του Εσωτερικού του Κόσμου. Δημιουργεί ένα κλειστό εύρος κατανόησης του Εαυτού και του ρόλου που έχει στον κόσμο, διαμορφωμένο εξ ολοκλήρου από νοητικές αναπαραστάσεις, δόγματα και πιστεύω που δεν του ανήκουν.
Η διπλή απόσπαση δημιουργεί ασθένεια, απομόνωση και μοναξιά. Ένα δυσλειτουργικό κύκλωμα που ούτε δίνει, ούτε παίρνει. Οι δίοδοι αποκόπτονται και ο άνθρωπος γίνεται ένα ον που δεν μπορεί να αντιληφθεί την τεράστια ενέργεια που τον περιβάλλει, ούτε έχει την ικανότητα να ευχαριστήσει και να νιώσει ευγνώμων για τη συνείδηση του κοσμικού μέσα από την σφαιρική και ολιστική λειτουργία του σύμπαντος των κυττάρων που φέρει μέσα του.
Η Απόσπαση φέρνει νοσταλγία, επιθυμία για αυτό που δεν νιώθεις και δεν έχεις πλέον. Η Απόσπαση δημιουργεί τον χώρο και τον χρόνο. Η Απόσπαση δηλαδή δημιουργεί μια τεράστια απόσταση, η οποία γίνεται αντιληπτή ως κενό. Η Απόσπαση δημιουργεί την διάρκεια και την γραμμικότητα για να καλύψει αυτή την απόσταση. Αυτή η μάχη για να καλύψεις την απόσταση, πολεμώντας συνεχώς με τον χρόνο δημιουργεί μια σύγκρουση, μια σύγκρουση που ενεργοποιεί νευροχημικούς και ορμονικούς καταρράκτες μέσα μας που στρεσάρουν τον οργανισμό μας και διαλύουν τους ομοιοδυναμικούς του μηχανισμούς.
Τα κύτταρα αντιλαμβανόμενα ό,τι πρέπει να «κινηθούν» ώστε να καλύψουν το κενό που δημιουργείται από τη σύγκρουση, δίνουν μάχη με τον «δημιουργημένο» χρόνο και κινούνται προς μια γραμμική πορεία που αναπόφευκτα οδηγεί στην γήρανση και την ασθένεια. Προσπαθώντας να καλύψουν ένα κενό που δημιουργείται από την έλλειψη ενέργειας και την ανισορροπία που δημιουργείται στο εσωτερικό τους κύκλωμα λόγω του γεγονότος ότι δέχονται ελάχιστη κοσμική ενέργεια, «παράγουν» συνεχώς από την εσωτερική τους ενέργεια η οποία είναι ισχνή, λόγω της ολιστικής θωράκισης του οργανισμού που τα εξασθενεί και εν τέλει επάγει την κατάρρευση τους.
Όλος ο οργανισμός μας βρίσκεται σε μάχη, σε συνεχή συνθήκη στρες.
Η σύγχυση αυτή δημιουργεί αποπροσανατολισμό και ψυχοσωματική διάσπαση. Στην σύγχυση αυτή ο άνθρωπος δημιούργησε ιδανικά, ιδέες, δόγματα, θρησκείες, θεωρήματα για να απαντήσει γιατί βιώνει το ανέφικτο, δηλαδή την ανικανότητα που έχει να αισθανθεί το Κοσμικό. Δημιούργησε την ιδέα της φώτισης και του μυστικισμού για να πλησιάσει το «ανέφικτο», μόνο και μόνο διότι η διπλή απόσπαση απέκοψε την ομαλή ροή της ενέργειας μας με το κοσμικό. Αυτή η Απόσπαση οδήγησε στην Ερήμωση του εσωτερικού μας κόσμου και στην δημιουργία της "συναισθηματικής πανούκλας" που περιέγραψε ο Βίλχελμ Ράιχ.
Η ανθρωπότητα αγωνίζεται, πασχίζει καθημερινά μέσα από σύγκρουση, διαμάχες, ματαιοδοξίες, φιλοδοξίες και πολέμους να καλύψει την απόσταση και να φτάσει το ανέφικτο, να συνδέσει την Απόσπαση που νιώθει και να νιώσει την πληρότητα που έχει απολέσει. Δεν μπορεί όμως, γιατί έχει χάσει την διαύγεια, την κατανόηση, την αποστασιοποίηση, την επαναπροσέγγιση, την αρμονία να εκτιμήσει και να θεραπευτεί. Είχε το Άπειρο και κλείστηκε μέσα σε ένα μικρό χώρο που έχει κατακλειστεί από Εγωπάθεια και την αθεράπευτη ηλιθιότητα που στο μικρό προσβλέπει την κατανόηση του Απείρου. Το μονοδιάστατο ποτέ δεν θα κατανοήσει το Όλον και δεν θα βιώσει το Όλον.
Πασχίζουμε για το ανέλπιστο καθημερινά, προσπαθούμε έστω και στο ελάχιστο να προσεγγίσουμε το Ανθρώπινο, να βιώσουμε μια αναλαμπή του Ανθρώπινου μέσα μας, του Ανθρώπινου που χαμογελάει, ονειρεύεται, αγαπάει, εκτιμάει και ζει την ζωή του, βιώνει την ύπαρξη του χωρίς να καλουπώνει και να καταστρέφει τις στιγμές του, χωρίς να παρεμβάλει την ταυτοποίηση των πάντων από το νου του, να ζει άχρονα, χωρίς αποστάσεις και διάρκεια γιατί είναι πλήρης, γιατί είναι γεμάτος από την κοσμική ενέργεια, που την συνειδητοποιεί με την συνείδηση που δημιουργείται από το σύμπαν των κυττάρων του οργανισμού του.
Το Ανθρώπινο δεν το έχουμε φτάσει ακόμα.
Το Ανθρώπινο θα μείνει ένα Ιδανικό για το ανθρώπινο είδος, που θα το θεωρεί ως άπιαστο και θεϊκό, συνεχίζοντας να ζει τα πάθη και τις συγκρούσεις του πίσω από μια κρυσταλλωμένη μορφή ύπαρξης. Ο Υπεράνθρωπος του Νίτσε είναι η προσπάθεια του Ανθρώπου να προσεγγίσει εκείνο το λίγο που είναι το Ανθρώπινο. Όταν ο Άνθρωπος γίνει Ανθρώπινος, ο Υπεράνθρωπος έχει άμεσα υλοποιηθεί ως οντότητα. Μέχρι τότε ο Άνθρωπος έχει να διανύσει πολύ δρόμο γιατί ασθενεί χιλιάδες χρόνια, κρυσταλλωμένος μέσα σε ένα «Εγώ» που έχει κεντρική θέση στο συλλογικό ασυνείδητο της ανθρωπότητας. Είναι πολεμική αποστολή να κατορθώσεις να είσαι η Φύση σου όταν για χιλιάδες χρόνια ήσουν Α-φύσικος.
Δεν μπορώ να γνωρίζω αν είμαστε στο τέλος του ανθρώπινου, διότι η κατηφόρα της ταχύτητας της κάλυψης της απόστασης και του χρόνου μας έχει γεμίσει εμμονές, αλλά γνωρίζω πλέον ότι ο μόνος δρόμος είναι να βάλουμε ένα φρένο στην νοσηρότητα της ταχύτητας που δεν μας οδηγεί πουθενά, παρά μόνο στην καταστροφή.
Η πρώτη συνειδητοποίηση είναι να κατανοήσουμε ότι νοσούμε και να προστατέψουμε το Φυσικό που κάθε ημέρα γεννιέται σε αυτό τον κόσμο και κάθε ημέρα το καταστρέφουμε, πριν προλάβει να απλώσει με γενναιοδωρία τους καρπούς της επαφής με το Κοσμικό. Όλα αρχίζουν από την συνειδητοποίηση της ματαιότητας να συνεχίζουμε σε αυτό τον ρυθμό, στην άρνηση ότι έχουμε ασθενήσει για χιλιάδες χρόνια και ότι πλέον είναι καιρός να επουλώσουμε το σώμα μας από την αλλεπάλληλη σύγκρουση που βιώνουμε μέσα μας.
Είναι η κραυγή των ανθρώπινων μωρών και του σύμπαντος των κυττάρων μέσα μας που λένε σταμάτα να με δολοφονείς κάθε δευτερόλεπτο. Είναι η διπλή απόσπαση που δεν μας επιτρέπει να ακούσουμε και θεωρούμε αυτή την φωνή του εσωτερικού μας κόσμου ως κάτι απόμακρο, καθώς είναι θωρακισμένο από πολλαπλά στρώματα γνώσεων και ιδεών που δεν μας ανήκουν.
Υπηρετούμε πιστά τα διάφορα ιδεολογήματα και είμαστε έτοιμοι να θυσιαστούμε για αυτά, γιατί είναι πλέον η ζωή μας, αλλά δεν έχουμε υπηρετήσει και θυσιαστεί ποτέ στην Ιστορία της Ανθρωπότητας για την ίδια την Ζωή. Έχουμε δημιουργήσει μια απίστευτη νοσηρότητα γύρω μας, έχοντας γίνει απίστευτα πολύπλοκοι και πολυδιάστατοι στο να αυτοκαταστρεφόμαστε μόνοι μας και επιτρέψαμε να το θεωρούμε ως αποδεκτό και φυσιολογικό.
Το Ανθρώπινο δεν είναι ανέφικτο. Εφικτό είναι να επιτρέψουμε να καταρρεύσει το ψεύτικο που μας έχει περιτυλίξει και να επιτρέψουμε στο Είναι να Υπάρξει μέσα μας.
Ο Άνθρωπος πάντα ήταν ένα ιδανικό, μια κατασκευασμένη ιδέα και αντίληψη για εκείνο το ανέφικτο που δεν μπορεί να βιωθεί. Ο Άνθρωπος ποτέ δεν έγινε πράξη, έμεινε μια απόμακρη πράξη, ένα απόμακρο σενάριο, μια μελλοντική συνθήκη για εκείνους που θα έχουν την «τέλεια» συνθήκη, μια συνθήκη που προέρχεται από το έξω.
Ό,τι είναι
Ανθρώπινο, είναι μια σειρά ιδεών, νοητικών κατασκευασμάτων και
συμφωνιών. Οι εκλάμψεις του Ανθρώπινου- αυτού που είναι ανέφικτου
δηλαδή- έχει επιτευχθεί μόνο από Άτομα, τα υπόλοιπα είναι για να
συμφωνούμε και να διαφωνούμε για του ποίοι είμαστε ως Υπάρξεις. Αυτό που
χαρακτηρίζει τον Άνθρωπο είναι μια Απόσπαση. Αυτή η απόσπαση έχει δύο
προεκτάσεις: μια εξωτερική και μια εσωτερική.Η εξωτερική απόσπαση έχει να κάνει με το γεγονός ότι ο Άνθρωπος έχει απολέσει την ικανότητα να αντιλαμβάνεται την σύνδεση του με το Σύμπαν. Η απόσπαση αυτή δημιουργεί το πρώτο κέλυφος του «Εγώ», μιας οντότητας που αγγίζει αλλά δεν νιώθει, βλέπει αλλά δεν αντιλαμβάνεται τις αποχρώσεις του φωτός και τα ενεργειακά νήματα που συνδέουν τα πάντα, τον άπειρο ωκεανό ενέργειας που κατακλύζει και διαμορφώνει εν τέλει την υλικότητα μας.
Η εσωτερική απόσπαση θωρακίζει ακόμα περισσότερο το «Εγώ» και διαμορφώνει την ατομικότητα ως μια αποσπασμένη οντότητα επί του συνόλου. Με την εσωτερική απόσπαση, ο άνθρωπος αποκόπτεται εντελώς τόσο από την κατανόηση του Κόσμου όσο και από την κατανόηση του Εσωτερικού του Κόσμου. Δημιουργεί ένα κλειστό εύρος κατανόησης του Εαυτού και του ρόλου που έχει στον κόσμο, διαμορφωμένο εξ ολοκλήρου από νοητικές αναπαραστάσεις, δόγματα και πιστεύω που δεν του ανήκουν.
Η διπλή απόσπαση δημιουργεί ασθένεια, απομόνωση και μοναξιά. Ένα δυσλειτουργικό κύκλωμα που ούτε δίνει, ούτε παίρνει. Οι δίοδοι αποκόπτονται και ο άνθρωπος γίνεται ένα ον που δεν μπορεί να αντιληφθεί την τεράστια ενέργεια που τον περιβάλλει, ούτε έχει την ικανότητα να ευχαριστήσει και να νιώσει ευγνώμων για τη συνείδηση του κοσμικού μέσα από την σφαιρική και ολιστική λειτουργία του σύμπαντος των κυττάρων που φέρει μέσα του.
Η Απόσπαση φέρνει νοσταλγία, επιθυμία για αυτό που δεν νιώθεις και δεν έχεις πλέον. Η Απόσπαση δημιουργεί τον χώρο και τον χρόνο. Η Απόσπαση δηλαδή δημιουργεί μια τεράστια απόσταση, η οποία γίνεται αντιληπτή ως κενό. Η Απόσπαση δημιουργεί την διάρκεια και την γραμμικότητα για να καλύψει αυτή την απόσταση. Αυτή η μάχη για να καλύψεις την απόσταση, πολεμώντας συνεχώς με τον χρόνο δημιουργεί μια σύγκρουση, μια σύγκρουση που ενεργοποιεί νευροχημικούς και ορμονικούς καταρράκτες μέσα μας που στρεσάρουν τον οργανισμό μας και διαλύουν τους ομοιοδυναμικούς του μηχανισμούς.
Τα κύτταρα αντιλαμβανόμενα ό,τι πρέπει να «κινηθούν» ώστε να καλύψουν το κενό που δημιουργείται από τη σύγκρουση, δίνουν μάχη με τον «δημιουργημένο» χρόνο και κινούνται προς μια γραμμική πορεία που αναπόφευκτα οδηγεί στην γήρανση και την ασθένεια. Προσπαθώντας να καλύψουν ένα κενό που δημιουργείται από την έλλειψη ενέργειας και την ανισορροπία που δημιουργείται στο εσωτερικό τους κύκλωμα λόγω του γεγονότος ότι δέχονται ελάχιστη κοσμική ενέργεια, «παράγουν» συνεχώς από την εσωτερική τους ενέργεια η οποία είναι ισχνή, λόγω της ολιστικής θωράκισης του οργανισμού που τα εξασθενεί και εν τέλει επάγει την κατάρρευση τους.
Όλος ο οργανισμός μας βρίσκεται σε μάχη, σε συνεχή συνθήκη στρες.
Η σύγχυση αυτή δημιουργεί αποπροσανατολισμό και ψυχοσωματική διάσπαση. Στην σύγχυση αυτή ο άνθρωπος δημιούργησε ιδανικά, ιδέες, δόγματα, θρησκείες, θεωρήματα για να απαντήσει γιατί βιώνει το ανέφικτο, δηλαδή την ανικανότητα που έχει να αισθανθεί το Κοσμικό. Δημιούργησε την ιδέα της φώτισης και του μυστικισμού για να πλησιάσει το «ανέφικτο», μόνο και μόνο διότι η διπλή απόσπαση απέκοψε την ομαλή ροή της ενέργειας μας με το κοσμικό. Αυτή η Απόσπαση οδήγησε στην Ερήμωση του εσωτερικού μας κόσμου και στην δημιουργία της "συναισθηματικής πανούκλας" που περιέγραψε ο Βίλχελμ Ράιχ.
Η ανθρωπότητα αγωνίζεται, πασχίζει καθημερινά μέσα από σύγκρουση, διαμάχες, ματαιοδοξίες, φιλοδοξίες και πολέμους να καλύψει την απόσταση και να φτάσει το ανέφικτο, να συνδέσει την Απόσπαση που νιώθει και να νιώσει την πληρότητα που έχει απολέσει. Δεν μπορεί όμως, γιατί έχει χάσει την διαύγεια, την κατανόηση, την αποστασιοποίηση, την επαναπροσέγγιση, την αρμονία να εκτιμήσει και να θεραπευτεί. Είχε το Άπειρο και κλείστηκε μέσα σε ένα μικρό χώρο που έχει κατακλειστεί από Εγωπάθεια και την αθεράπευτη ηλιθιότητα που στο μικρό προσβλέπει την κατανόηση του Απείρου. Το μονοδιάστατο ποτέ δεν θα κατανοήσει το Όλον και δεν θα βιώσει το Όλον.
Πασχίζουμε για το ανέλπιστο καθημερινά, προσπαθούμε έστω και στο ελάχιστο να προσεγγίσουμε το Ανθρώπινο, να βιώσουμε μια αναλαμπή του Ανθρώπινου μέσα μας, του Ανθρώπινου που χαμογελάει, ονειρεύεται, αγαπάει, εκτιμάει και ζει την ζωή του, βιώνει την ύπαρξη του χωρίς να καλουπώνει και να καταστρέφει τις στιγμές του, χωρίς να παρεμβάλει την ταυτοποίηση των πάντων από το νου του, να ζει άχρονα, χωρίς αποστάσεις και διάρκεια γιατί είναι πλήρης, γιατί είναι γεμάτος από την κοσμική ενέργεια, που την συνειδητοποιεί με την συνείδηση που δημιουργείται από το σύμπαν των κυττάρων του οργανισμού του.
Το Ανθρώπινο δεν το έχουμε φτάσει ακόμα.
Το Ανθρώπινο θα μείνει ένα Ιδανικό για το ανθρώπινο είδος, που θα το θεωρεί ως άπιαστο και θεϊκό, συνεχίζοντας να ζει τα πάθη και τις συγκρούσεις του πίσω από μια κρυσταλλωμένη μορφή ύπαρξης. Ο Υπεράνθρωπος του Νίτσε είναι η προσπάθεια του Ανθρώπου να προσεγγίσει εκείνο το λίγο που είναι το Ανθρώπινο. Όταν ο Άνθρωπος γίνει Ανθρώπινος, ο Υπεράνθρωπος έχει άμεσα υλοποιηθεί ως οντότητα. Μέχρι τότε ο Άνθρωπος έχει να διανύσει πολύ δρόμο γιατί ασθενεί χιλιάδες χρόνια, κρυσταλλωμένος μέσα σε ένα «Εγώ» που έχει κεντρική θέση στο συλλογικό ασυνείδητο της ανθρωπότητας. Είναι πολεμική αποστολή να κατορθώσεις να είσαι η Φύση σου όταν για χιλιάδες χρόνια ήσουν Α-φύσικος.
Δεν μπορώ να γνωρίζω αν είμαστε στο τέλος του ανθρώπινου, διότι η κατηφόρα της ταχύτητας της κάλυψης της απόστασης και του χρόνου μας έχει γεμίσει εμμονές, αλλά γνωρίζω πλέον ότι ο μόνος δρόμος είναι να βάλουμε ένα φρένο στην νοσηρότητα της ταχύτητας που δεν μας οδηγεί πουθενά, παρά μόνο στην καταστροφή.
Η πρώτη συνειδητοποίηση είναι να κατανοήσουμε ότι νοσούμε και να προστατέψουμε το Φυσικό που κάθε ημέρα γεννιέται σε αυτό τον κόσμο και κάθε ημέρα το καταστρέφουμε, πριν προλάβει να απλώσει με γενναιοδωρία τους καρπούς της επαφής με το Κοσμικό. Όλα αρχίζουν από την συνειδητοποίηση της ματαιότητας να συνεχίζουμε σε αυτό τον ρυθμό, στην άρνηση ότι έχουμε ασθενήσει για χιλιάδες χρόνια και ότι πλέον είναι καιρός να επουλώσουμε το σώμα μας από την αλλεπάλληλη σύγκρουση που βιώνουμε μέσα μας.
Είναι η κραυγή των ανθρώπινων μωρών και του σύμπαντος των κυττάρων μέσα μας που λένε σταμάτα να με δολοφονείς κάθε δευτερόλεπτο. Είναι η διπλή απόσπαση που δεν μας επιτρέπει να ακούσουμε και θεωρούμε αυτή την φωνή του εσωτερικού μας κόσμου ως κάτι απόμακρο, καθώς είναι θωρακισμένο από πολλαπλά στρώματα γνώσεων και ιδεών που δεν μας ανήκουν.
Υπηρετούμε πιστά τα διάφορα ιδεολογήματα και είμαστε έτοιμοι να θυσιαστούμε για αυτά, γιατί είναι πλέον η ζωή μας, αλλά δεν έχουμε υπηρετήσει και θυσιαστεί ποτέ στην Ιστορία της Ανθρωπότητας για την ίδια την Ζωή. Έχουμε δημιουργήσει μια απίστευτη νοσηρότητα γύρω μας, έχοντας γίνει απίστευτα πολύπλοκοι και πολυδιάστατοι στο να αυτοκαταστρεφόμαστε μόνοι μας και επιτρέψαμε να το θεωρούμε ως αποδεκτό και φυσιολογικό.
Το Ανθρώπινο δεν είναι ανέφικτο. Εφικτό είναι να επιτρέψουμε να καταρρεύσει το ψεύτικο που μας έχει περιτυλίξει και να επιτρέψουμε στο Είναι να Υπάρξει μέσα μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου