ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ - ΕΚΛΟΓΕΣ ΚΑΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΕΞΑΠΑΤΗΣΗ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΤΩΝ ΠΟΛΛΩΝ ΑΠΟ ΘΕΣΙΟΥΧΟΥΣ ΛΙΓΟΥΣ. ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ΠΡΙΝ ΠΑΤΕ ΝΑ ΨΗΦΙΣΕΤΕ

Ε. Μπερλίκουερ : έξω οι παλιάτσοι από το στρατόπεδο του αγώνα 

Οι περισσότεροι από τους ψηφοφόρους των συνδικαλιστών στην Ελλάδα  εδώ και 50 τουλάχιστον χρόνια, αρέσκονται να νομίζουν ότι οι ιδέες αποτελούν την βάση διεξαγωγής των εκλογών και της δυναμικής αντιμετώπισης των προβλημάτων τους.  Είναι όμως έτσι ? Αν ο συνδικαλισμός στη πιο θλιβερή χώρα της Ευρώπης, με την εφαρμογή και υλοποίηση τριών μνημονίων,   αποτελεί το «τέταρτο μέτωπο» του πολέμου, κάτι τέτοιο δεν έχουμε δει μέχρι στιγμής ούτε πρόκειται να δούμε.

Χρόνια ολόκληρα σε πλήρη ταύτιση με το υφιστάμενο πολιτικό - οικονομικό και κοινωνικό καθεστώς,  διοίκησης της δημόσιας μηχανής στην Ελλάδα, ο συνδικαλισμός σε όλες τις βαθμίδες και σε όλα τα συνέδρια και αποφάσεις του, κατόρθωσε να πετύχει : 1. απίστευτα προνόμια με οικονομικά - κοινωνικά οφέλη για τους εκλεγμένους και τις οικογένειές τους και 2. Εξαφάνιση  του πλουραλισμού ιδεών και δημοκρατικής μαζικότητας, με τον ενστερνισμό από τους μηχανισμούς του κάθε λαϊκίστικης επιδίωξης ( διορισμοί - μεταθέσεις - υπηρεσιακά συμβούλια κλπ) που διέλυσαν αντίθετες  φωνές   και ταυτόχρονα ενίσχυσαν σημαντικά την εξουσιαστική μονομέρεια των συνδικαλιστών και των διοικήσεων των οργάνων που μετείχαν. Οι πολίτες (ενεργοί ή μη) ψηφοφόροι απογοητευμένοι εγκατέλειπαν σταδιακά το τραίνο, αφού ένα «μπουκέτο» συνδικαλιστών έφερνε και ξανάφερνε τις ίδιες πάντα υποσχέσεις από την Διοίκηση προς τα κάτω, δίχως ουσιαστικές αλλαγές (παρά τις όποιες προτάσεις και εξαγγελίες).

Ο ΕΚΦΥΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ

 

Τι φταίει λοιπόν για την σημερινή κατάντια του συνδικαλιστικού κινήματος (σ.κ); Για την κρίση του έχουν γραφτεί και λεχθεί πάρα πολλά. Ποια πρέπει να είναι η οργανωτική του δομή, οι στόχοι του, η εσωτερική του λειτουργία, η ανεξαρτησία του από το κράτος την εργοδοσία και τα κόμματα;

Αυτό το φαινόμενο φυσικά και δεν ισχύει μόνο στη χώρα μας. Η παγκόσμια κρίση με την τεράστια ανεργία που δημιουργεί επιδεινώνει αυτήν την κατάσταση, που ξεκίνησε δειλά το 1970 με την υποχώρηση διεθνώς του λεγόμενου κράτους πρόνοιας. Παντού σήμερα παρατηρείται απομαζικοποίηση των συνδικάτων, αναποτελεσματικότητα της δράσης, ξεπούλημα των αγώνων από τις ηγεσίες του. Λειτουργούν με μη δημοκρατικές διαδικασίες και έχει επιβληθεί η κομματικοποίηση και παραταξιοποίησή τους. Περιορίζονται σε κλαδικά αιτήματα, οικονομικής φύσεως, αγνοώντας τα κεντρικά πολιτικά ζητήματα που βάζει η συγκυρία που διανύουμε. Στην Ελλάδα  υπάρχουν και ενισχύονται πολλοί περισσότεροι λόγοι, κυρίως λόγω της οικονομικής κατοχής που έχει επιβληθεί από την Ε.Ε. και το ΔΝΤ και της αλλοίωσης του κοινωνικού ιστού ( κόκκινα δάνεια ιδιωτών και επιχειρήσεων, χρέη κλπ).

Θα ήταν ωφέλιμο  να αναφερθούμε στη γενικότερη εμπειρία οργάνωσης του σ.κ. Διότι σήμερα, λόγω του "προδοτικού" ρόλου της ηγεσίας της ΓΣΕΕ -   ΑΔΕΔΥ, η άποψη της αποκεντρωμένης πρωτοβάθμιας οργάνωσης ανά χώρο δουλειάς, έχει αποκτήσει πολλούς οπαδούς. Η μορφή αυτή υπήρξε σ’ όλες τις χώρες στις αρχές ανάπτυξης του συνδικαλιστικού κινήματος. Σχεδόν παντού όμως, παραχώρησε τη θέση της σε ανώτερες και αποτελεσματικότερες οργανωτικές μορφές. Η εμπειρία δείχνει ότι η οργάνωση της πάλης της τάξης των εργαζομένων μπορεί να ξεκινά από τα πρωτοβάθμια σωματεία, αλλά δεν μπορεί να κλιμακωθεί παρά μόνο με την έκφρασή της σε κλαδικό και πανεθνικό επίπεδο.

Βλέπουμε λοιπόν ότι το εργοστασιακό σωματείο ή και ο σύλλογος εργαζομένων σε ένα δημόσιο φορέα,   είναι η έκφραση μιας ανάγκης, της ανάγκης να οργανωθεί το συνδικαλιστικό κίνημα στους τόπους δουλειάς. Αλλά μένοντας σε αυτό διαιωνίζεται ο κατακερματισμός των διεκδικήσεων, η διάσπαση των εργαζομένων, η αδυναμία τους να ασκήσουν σοβαρή πολιτική κοινωνικών συμμαχιών, να αρθρώσουν ανεξάρτητη πολιτική πρόταση από κυβέρνηση και εργοδοσία.

Μια οργανωτική μορφή που επικράτησε σε αρκετές χώρες, είναι οι κλαδικές συνδικαλιστικές ενώσεις σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα. Αυτές ένωναν τους εργαζόμενους στη βάση ολόκληρων βιομηχανικών κλάδων ή υπηρεσιών (πχ. Μεταφορών , ύδρευσης κλπ). Δηλ. οι εργάτες μετάλλου δεν γίνονταν μέλη κάποιας τοπικής ένωσης αλλά μέλη της πανεθνικής ένωσης (του πανεθνικού συνδικάτου) του κλάδου τους, που ήταν ένα και αδιαίρετο για όλη τη χώρα. Πλάι στις κλαδικές συνδικαλιστικές ενώσεις, σήμερα στις περισσότερες Ευρωπαϊκές χώρες, έχουν επικρατήσει τα βιομηχανικά συνδικάτα ή τα συνδικάτα με βάση την αρχή της παραγωγής. Τα χαρακτηριστικά του βιομηχανικού συνδικάτου ή του συνδικάτου με βάση την αρχή της παραγωγής είναι ότι συμπεριλαμβάνει όλους τους εργάτες και υπαλλήλους ενός βιομηχανικού κλάδου ή κλάδου της οικονομίας σε όλη τη χώρα σε μία και αδιαίρετη συνδικαλιστική οργάνωση, το πανεθνικό συνδικάτο του βιομηχανικού κλάδου ή του κλάδου οικονομίας. Κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να γίνει στην Ελλάδα, γιατί δεν συμφέρει τους αναξιοπαθούντες συνδικαλιστές, αλλά και τις εκάστοτε Διοικήσεις αφού τα συνδικάτα αποκτούν κυρίαρχη δύναμη. Η περίπτωση της Χαλυβουργικής είναι χαρακτηριστική όσον αφορά της ενότητα. Απεργούσε η Ελευσίνα αλλά όχι ο Βόλος. Το ίδιο συμβαίνει πχ και στον ΟΑΕΔ ή το ΙΚΑ. Όταν απεργούν κλαδικά δεν ενοποιούν κινήσεις προς ενιαίο στόχο.    

Σήμερα όμως που το εργασιακό καθεστώς άλλαξε κατά πολύ στην Ελλάδα λόγω μνημονίων, παρατηρείται ότι απασχολούνται στον ίδιο χώρο ( ιδιωτικού και δημόσιου τομέα) εργαζόμενοι με διαφορετική σχέση εργασίας, δηλαδή εργατών στην κυρίως επιχείρηση και εργατών σε εργολάβους και υπεργολάβους, μισθωτών, εργατών που εργάζονται υπό το καθεστώς της ημιαπασχόλησης, συμβασιούχων, εργατών που αμείβονται με μπλοκάκι κτλ. Η αναγκαιότητα ενός συνδικάτου ανά κλάδο παραγωγής, που θα ενοποιεί όλες τις κατηγορίες εργαζομένων είναι μεγαλύτερη από ποτέ.

Ακούσατε ποτά από τους συνδικαλιστές κάτι επ΄ αυτού? Ο  τύπος οργάνωσης, δρα στους τόπους δουλειάς, συνενώνει τους εργαζόμενους σε μια ενιαία κεντρικά οργανωμένη πανεθνική οργάνωση και όχι κάποιες τοπικές. Έτσι που η δύναμή τους δεν κατακερματίζεται, αλλά είναι τεράστια απέναντι στην εργοδοσία. Αυτό βέβαια εξαρτάται απ’ το ποιες δυνάμεις την κρατούν στα χέρια τους. Είπαμε ότι η δομή οργάνωσης βοηθάει αλλά δεν είναι πανάκεια. Το ζήτημα πάνω από όλα είναι πολιτικό. Όμως όταν μεγάλα κομμάτια εργαζομένων με αυτές τις αλλαγές δεν μπορούν να εκφραστούν συνδικαλιστικά, τότε επιβάλλεται η προσπάθεια ενοποίησης ή ακόμα και ριζικών αλλαγών στην οργανωτική δομή. Πάντως η βάση όλων αυτών των διαφορετικών συνδικαλιστικών δομών συγκρότησης, είναι το εργοστασιακό – εργασιακό σωματείο, δηλαδή η συνδικαλιστική οργάνωση στο χώρο δουλειάς. Ανάγκη των καιρών είναι, ένα καταστατικό, μια Συλλογική Σύμβαση Εργασίας (ΣΣΕ) , ένα κλαδικό συνδικάτο σε εθνικό επίπεδο.

ΜΕ ΑΡΙΘΜΟΥΣ ΤΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Ο Νόμος 1264/1982 αποτελούσε για την τότε εποχή σημαντική εξέλιξη εκδημοκρατισμού, αλλά και πιο ραφιναρισμένη μορφή κρατικής παρέμβασης στο σ.κ. Στην πορεία, ενισχύονταν ο κρατικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός, η οργανωτική πολυδιάσπασή του σ.κ., η αποδυνάμωση των συνδικάτων στον ιδιωτικό τομέα, ο εργοδοτικός συνδικαλισμός.

Η συγκρότηση του σ.κ. στην Ελλάδα έγινε στη βάση των εργοστασιακών σωματείων και της Ομοσπονδιοποίησης. Το σημαντικό χαρακτηριστικό της είναι ότι συγκροτήθηκε πάνω σε μικρή παραγωγική βάση, που ήταν κατακερματισμένη και αποτελούνταν από μικρές παραγωγικές μονάδες , με έναν κρατικό παρεμβατισμό και με πλήρη κομματικοποίηση και παραταξιοποίηση.

Η μισθωτή εργασία στην Ελλάδα, παρουσιάζει τα χαμηλότερα ποσοστά  65% έναντι 86% του αντίστοιχου μέσου όρου της Ε.Ε. Η συνδικαλιστική πυκνότητα, όπως ονομάζεται η σχέση εργαζομένων προς συνδικαλισμένους σε έναν κλάδο στον ιδιωτικό τομέα δεν υπερβαίνει το 11%, και στους μισθωτούς το 28%. Οι αιτίες είναι και δομικές, μα πάνω από όλα, όπως προαναφέραμε πολιτικές.¹

Ένα άλλο πρόβλημα είναι ότι οι εργαζόμενοι στο 97% των ιδιωτικών επιχειρήσεων στερούνται, ουσιαστικά, συνδικαλιστικής εκπροσώπησης, αφού αυτές οι επιχειρήσεις απασχολούν κάτω από 20 εργαζόμενους με συνέπεια να μην μπορεί να ιδρυθεί εκεί εργασιακό σωματείο. Μόλις το 3% των επιχειρήσεων απασχολούν πάνω από 20 εργαζόμενους.

Επίσης υπάρχει η απόλυτη κυριαρχία του δημόσιου τομέα (στενού και ευρύτερου). Το 83% των συνδικάτων αφορούν το δημόσιο τομέα. Εκπροσωπούν το 55% των συνδικαλισμένων, ενώ οι υπάλληλοι του δημοσίου, με την ευρύτερη έννοια, αντιπροσωπεύουν μόνο το 34% της μισθωτής απασχόλησης σε όλη την χώρα.

Αυτό ας το κρατήσουμε. Διότι από την επίθεση που δέχονται σήμερα όλοι οι εργαζόμενοι, δεν θα αντέξει και πολύ ο δημόσιος τομέας με έναν ιδιωτικό τομέα ανύπαρκτο. Πολύ μεγάλο το βάρος για να τα βγάλει πέρα μιας και ουσιαστικά είναι μόνος του. Χρειάζεται λοιπόν γρήγορα η συνδικαλιστική ανασυγκρότηση ιδιαιτέρως στον ιδιωτικό τομέα και πάνω από όλα η ενιαία τους οργανωτική έκφραση. Δηλαδή ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ να ενοποιηθούν σε μια τριτοβάθμια συνδικαλιστική οργάνωση για να είναι πιο αποτελεσματικός και μαζικός ο αγώνας. Άλλωστε οι εργαζόμενοι στις πρώην ΔΕΚΟ ήταν και είναι οργανωμένοι σε συνδικάτα της ΓΣΕΕ.

ΑΝΑΧΩΜΑΤΑ ΠΟΥ ΟΔΗΓΗΣΑΝ ΤΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΝΑ ΠΝΕΕΙ ΤΑ ΛΟΙΣΘΙΑ ΣΗΜΕΡΑ

Ορίστε μερικά  κομβικά ζητήματα ( Διαβάστε και φρίξτε)  που οδήγησαν στην αναποτελεσματική δράση και την απαξίωση εν γένη του συνδικαλισμού στη Πατρίδα μας σήμερα.

Η οργανωτική πολυδιάσπαση

Η οργανωτική πολυδιάσπασή του σ.κ. είναι ένας από τους λόγους για την αναποτελεσματικότητά του. Αποτελείται από 2425 πρωτοβάθμια σωματεία, 73 Ομοσπονδίες και 84 Εργατοϋπαλληλικά Κέντρα, που ανήκουν στη δύναμη της ΓΣΕΕ. Επίσης από 1260 πρωτοβάθμια σωματεία και 46 Ομοσπονδίες στο χώρο του δημοσίου (δημόσια διοίκηση, υγεία και εκπαίδευση).

Οι Συλλογικές συμβάσεις εργασίας που καλύπτουν (πέραν της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης) τους εργαζόμενους και οι οποίες αριθμούν τις 287. Οι 51 από αυτές αφορούν και υπογράφονται με το Ελληνικό Δημόσιο.²

Όλες μαζί είναι:

Κλαδικές: 48

Ειδικότητα (Ομοιοεπαγγελματικές): 117

Τοπικές: 75

Κλαδικές μόνο για ανειδίκευτους – ειδικευμένους εργάτες: 47

Όλες οι ΣΣΕ υπογράφονται από την πλευρά των εργαζομένων με τιςΔευτεροβάθμιες Οργανώσεις (Ομοσπονδίες), που είναι 137 συμβάσεις, ενώ οι υπόλοιπες 150 υπογράφονται από Πρωτοβάθμιες Οργανώσεις (Σωματεία).

Η πολυδιάσπαση φαίνεται καθαρά στην Μεταποιητική Βιομηχανία που υπάρχει και το μεγαλύτερο πρόβλημα. Αντί να υπογράφουν 76 συμβάσεις στον ίδιο κλάδο με τον ΣΕΒ (Σύνδεσμος Ελλήνων Βιομηχάνων) τα 76 συνδικάτα , θα έπρεπε να καταθέτουν και να διεκδικούν μια ενιαία κλαδική σύμβαση.

Στον κλάδο δε Τροφίμων και Ποτών που δρουν 12 Ομοσπονδίες με 17 διαφορετικές κλαδικές συμβάσεις βάση κατηγοριοποίησης προϊόντος, θα έπρεπε να ενοποιηθούν σε μια Ομοσπονδία με μία κλαδική σύμβαση.

Θα πρέπει να τονίσουμε επίσης ότι με τις αλλαγές που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια στο εργασιακό τοπίο λόγω μνημονίων, σημαντικά κομμάτια εργαζομένων μένουν χωρίς συνδικαλιστική εκπροσώπηση. Αυτά είναι το 1.400.000 άνεργοι που είναι εργαζόμενοι άλλα δεν απασχολούνται την συγκεκριμένοι στιγμή. Οι προσωρινά απασχολούμενοι που ανήλθαν στο 9,2% του συνόλου των απασχολουμένων, οι εργαζόμενοι με το μπλοκάκι (οι 300.000 αόρατοι εργαζόμενοι) που ενώ έχουν όλες τις υποχρεώσεις προς το κράτος, στερούνται οποιουδήποτε εργασιακού δικαιώματος, οι ενοικιαζόμενοι ή μέσω εργολάβων εργαζόμενοι, όλοι αυτοί, απαγορεύεται να εγγραφούν στα επιχειρησιακά σωματεία, ή ακόμα και κλαδικά όπως η ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ-ΚΗΕ (Κλάδου Ηλεκτρικής Ενέργειας). Δεν έχουν καμία κάλυψη. Ο κατακερματισμός και η εξασθένιση του εργατικού κινήματος με αυτήν την κατάσταση αυξάνει. Ο εργασιακός χάρτης άλλαξε κατά πολύ και η δομή του σ.κ. έμεινε πολύ πίσω.³

Η έντονη κομματικοποίηση και παραταξιοποίηση

Η έντονη κομματικοποίηση/ παραταξιοποίηση που υπάρχει μέσα στα συνδικάτα λειτουργεί διασπαστικά. Διαιρεί και προκαλεί σύγχυση στις γραμμές των εργαζομένων. Συμβάλει και αυτή με τον τρόπο της στις πολλές ομοσπονδίες και εργατικά κέντρα που υπάρχουν λόγο παραταξιακών συμφερόντων. Το κριτήριο τους δεν είναι η ενότητα των συμφερόντων της τάξης των εργαζομένων, αλλά η εξυπηρέτησητων κομματικών τους στοχεύσεων. Με αυτήν την κατάσταση, οι εργαζόμενοι απογοητεύονται. Ειδικά όταν στις απεργιακές κινητοποιήσεις σχηματίζονται διαφορετικά μπλοκ ενώ το διεκδικητικό πλαίσιο είναι κοινό.

Η οικονομική εξάρτηση του σ.κ.

Η οικονομική χρηματοδότηση αποτελεί το αμέσως επόμενο πρόβλημα. Ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός διατηρείται πολύ καλά εδραιωμένος στις ηγεσίες των περισσότερων δευτεροβάθμιων και τριτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων. Να αναφέρουμε την συγκαλυμμένη δυνατότητα χρηματοδότησης των συνδικάτων από τους εργοδότες, που παρέχει ο Ν. 1264/82, ο οποίος, ευθύνεται κατά πολύ για την σημερινή κατάσταση. Το άρθρο 5 παρ. 4, επιτρέπει εξαιρέσεις και θεσμοθετεί μια πηγή συναλλαγής και διαφθοράς, η οποία κατά καιρούς αναβλύζει, όπως δείχνουν και τα σχετικά σκάνδαλα, που κάθε τόσο φτάνουν στη δημοσιότητα.⁴

Εάν προσθέσουμε και το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια τα συνδικάτα «μπήκαν χοντρά στο παιγνίδι» των κοινοτικών προγραμμάτων και «απορρόφησης» κονδυλίων στο πλαίσιο των «κοινωνικών εταίρων», καταλαβαίνει κανείς πόσο μεγάλη είναι η εξάρτησή τους από το κράτος και την εργοδοσία.  Η εξάρτηση αυτή από την κρατική εξουσία και την εργοδοσία οδηγεί σε πιέσεις των εκάστοτε κυβερνήσεων προς τα σωματεία που τα απειλούν όταν θέλουν, με μείωση του ποσοστού χρηματοδότησης για οικονομική ασφυξία. Μέσω της εργατικής εστίας είναι που γινόταν (σήμερα μέσω του ΟΑΕΔ) η χρηματοδότηση των συνδικάτων, από τις εισφορές της εργοδοσίας των εργαζομένων και του κράτους.

Ο Οργανισμός Εργατικής Εστίας ιδρύθηκε το 1930 από τον Ελευθέριο Βενιζέλο και προικοδοτήθηκε με ακίνητα και πόρους ώστε να αποτρέψει την επέλαση κάθε ριζοσπαστικής ή επαναστατικής τάσης στο εργατικό κίνημα. Για αυτό και δεν επιδοτούσε όσα σωματεία δεν τα είχε υπό τον έλεγχό της. Από το καταστατικό της η Εργατική Εστία μπορούσε να διαθέτει ως και το 25% των εσόδων της για την ενίσχυση του συνδικαλιστικού κινήματος. Πέρα από την επιχορήγηση, η Εστία φρόντιζε και για τη στέγαση: 77 εργατικά κέντρα σε όλη τη χώρα στεγάζονται σε δικά της ιδιόκτητα κτίρια, ενώ μίσθωνε αλλά 22 για τον ίδιο σκοπό και άλλα 40 για τη στέγαση ομοσπονδιών.

Σήμερα η περιουσία και οι αρμοδιότητες των Οργανισμών Εργατικής Κατοικίας και Εργατικής Εστίας ανήκουν στον ΟΑΕΔ . Από τα δημοσιεύματα, ο ΟΑΕΔ μέσω της κυβέρνησης προσπαθεί να πετάξει έξω από τα κτίρια, τα εργατικά κέντρα και τις Ομοσπονδίες.⁵

Όλες αυτές οι διευκολύνσεις αποσκοπούν στην ενσωμάτωση του σ.κ. στο σύστημα και στην υποταγή του στην εκάστοτε κυβέρνηση που βρίσκεται στην εξουσία. Με αυτόν τον τρόπο έχει δημιουργηθεί μια εργατική αριστοκρατία, που αυτό-αναπαράγεται, μακριά από τους εργαζόμενους, με τα δικά της ιδιαίτερα συμφέροντα, εξαρτώμενη όχι από τους εργαζόμενους, αλλά από την κυβέρνηση και τα κόμματα. Το χρηματιστικό κεφάλαιο βρήκε τον τρόπο να εξαγοράζει κάθε συνδικαλιστικό και κομματικό μηχανισμό, κάθε γνήσιο κίνημα ή ηγέτη με τις καλύτερες των προθέσεων. Και ο τρόπος αυτός λέγεται χρηματισμός. Για αυτό τα συνδικάτα πρέπει να χρηματοδοτούνται από τα ίδια τους τα μέλη. Να λογοδοτούν οι ηγεσίες του, σε αυτά και μόνο σε αυτά.

Συνδικαλιστή - υποψήφιε   μην αδιαφορείς για το καθεστώς κατοχής της πατρίδας σου, γιατί εκεί είναι το πρόβλημα!

  

Οι αγρότες , δικηγόροι, οι γιατροί, οι μηχανικοί και γενικά όλοι οι ελευθεροεπαγγελματίες, οι δημόσιοι υπάλληλοι φτωχαίνουν συνεχώς. Γιατί; Διότι η πολιτική της φορολεηλασίας, της διάλυσης του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος  και το τσάκισμα της οικονομίας που εκδηλώνεται στα λουκέτα, την ανεργία, την εξαθλίωση έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο ιστορικό ρεκόρ από την εποχή συγκρότησης της ελληνικής οικονομίας τον 19^ο αιώνα.

Οι μορμόνοι της πολιτικής, σου λένε ότι έτσι είναι τα πράγματα, έτσι είναι ο καπιταλισμός. Είναι το ίδιο με εκείνο που σου λένε κι οι δοσίλογοι, μονόδρομος! Τι θα χρειαστεί ακόμη για να καταλάβεις ότι η πατρίδα και μαζί της όλος ο εργαζόμενος λαός , αντιμετωπίζει κίνδυνο μαζικής εξόντωσης. Ως πότε θα ανεχόμαστε την αρχαία προσταγή του Ομήρου «αμύνεσθαι περί πάτρις», να μας το μετατρέπουν κόμματα, συνδικαλιστές και πολιτευτές όλων των αποχρώσεων σε «αμύνεσθαι περί πάρτης»;

Σκέψου λίγο! Βάλε επιτέλους να δουλέψει το μαραφέτι που έχεις στο κεφάλι και ο καλός θεούλης στο χάρισε άδολα για να διαθέτεις ελευθερία σκέψης και επιλογής.

Πώς είναι δυνατόν να διασωθείς εσύ και μόνο εσύ μέσα σε μια χώρα που έχει τεθεί υπό καθεστώς κατοχής; Μέσα σε μια χώρα που είτε έχει, είτε δεν έχει κυβέρνηση, είναι το ίδιο και το αυτό; Πώς είναι δυνατόν να πιστεύεις ότι σαν δούλος, σαν ραγιάς χειρότερος από τα προγονικά σου επί Σουλτάνου, εσύ θα έχεις καλύτερη μοίρα;

Δεν πρέπει να μας αρκεί η ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών. Θέλουμε την ανατροπή του καθεστώτος κατοχής της πατρίδας μας. Όχι αφού πεθάνουν τα παιδιά και τα γονικά μας, αλλά εδώ και τώρα! Εμπρός για συντονιστικά αγώνα μακριά από πουλημένους συνδικαλιστές και κομματόσκυλα.

Συντονιστικά ενότητας για να συντονιστεί ο ανένδοτος αγώνας όλων μας εναντίον του καθεστώτος. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να αποφύγουμε το μοιραίο. Μόνο έτσι θα αποκτήσουμε την αξιοπρέπεια μας. Μόνο έτσι θα διεκδικήσουμε αυτό μας αξίζει σε μια λεύτερη κι ευημερούσα πατρίδα. Ήρθε η ώρα μας!

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

1. i. Κουζής Γιάννης – Τα χαρακτηριστικά του ελληνικού συνδικαλιστικού κινήματος

ii. ΙΝΕ ΓΣΕΕ-Η ελληνική οικονομία και η απασχόληση (Ετήσια Έκθεση 2014)

2. Νικολάου Κώστας – OI ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ (ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2013)

3. ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΗ ΑΡΧΗ

i)ΕΡΕΥΝΑ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΔΥΝΑΜΙΚΟΥ: Α΄ Τρίμηνο 2014

ii)Εργατικό Δυναμικό (Τριμηνιαία) – Χρονοσειρές

4. ΝΟΜΟΣ 1264/1982

5. i) Άρθρο: ¨Συνδικαλισμός με… το τετραγωνικό μέτρο!¨-Σύλλογος Υπαλλήλων Οργανισμού Εργατικής Κατοικίας.

ii) Άρθρο: ¨Ο ΟΑΕΔ ΑΠΕΙΛΕΙ ΜΕ ΕΞΩΣΗ ΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΤΙΡΙΟ ΤΟΥ ΕΚΛ – Ανακοίνωση της Διοίκησης του ΕΚΛ ¨

iii) Άρθρο: ¨«Λαϊκή Συσπείρωση» Ζακύνθου: Όχι στην παραχώρηση του κτιρίου του Εργατικού Κέντρου¨

iv) Εργατοϋπαλληλικό Κέντρο Ελευσίνας – Δυτικής Αττικής (ΕΚΕ-ΔΑ)

v) ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΝΟΜΟΥ ΣΕΡΡΩΝ

vi) Κουκουλες Γ. ¨Ελληνικά Συνδικάτα: Οικονομική αυτοδυναμία και εξάρτηση¨