ΑΣΤΕΓΟΙ ΚΑΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

Ένας κρύος αέρας διαπέρασε το κορμί του, φέρνοντας του ρίγος απ’ την κορυφή μέχρι τα νύχια. Αγκαλιάστηκε πιο σφιχτά στα κουρέλια που φορούσε και πέρασε τη βρόμικη κουβέρτα του στην πλάτη. Μια σκέψη σφράγισε το πρωινό του ξύπνημα και ένα χαμόγελο την ακολούθησε: «Ακόμη ζωντανός είμαι…»

Και αν υπάρχει κάτι που τον δένει με τη ζωή, αυτό είναι η ελευθερία να κινείται μέσα της. Φυσικά δεν λείπουν οι στιγμές που σαν βλέπει τους άλλους ανθρώπους μέσα στο ζεστό τους σπίτι, μια στενάχωρη διάθεση τον κυριεύει.

Πολύτιμη η ελευθερία του, τη ζει όπως την ονειρεύεται, ανασαίνει για τη στιγμή, την ημέρα και την ώρα.

Από τη νουβέλα  του Νίκου Καρακάση « η σιωπή της πόλης» που σας  συνιστώ ανεπιφύλακτα, μια και σύντομα ίσως μας χρειστεί να μάθουμε κατι περισσότερο για τους αστέγους σ΄ αυτή  τη πόλη.