ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ κ. ΒΑΛΕΝΤΙΝΟ

Δυστυχώς  φίλε σήμερα δεν υπάρχουν «καλές» ή «κακές» σχέσεις, όπως δεν υπάρχουν καλοί ή κακοί άνθρωποι. Η Ελλάδα σήμερα  γίνεται πειραματόζωο εκτός από την οικονομική πλευρά, ανεργία, διάλυση υγείας, παιδείας  και στην ανθρωπολογία του έρωτα.

Κάνουμε  πάντα αυτό που έχουμε μέσα μας (συνειδητά ή ασυνείδητα), γράφει ο Γ.Καλοκύρης.... Αντίθετα φαίνεται στις σχέσεις μας,  επαγγελματικές και ιδίως ερωτικές, τραβάμε με μανία ακριβώς αυτό που φοβόμαστε πιο πολύ.

Κι εκείνο που φοβόμαστε πιο πολύ είναι τα απωθημένα μας κομμάτια, τα κομμάτια εκείνα, τα οποία δεν συνειδητοποιούμε ότι τα έχουμε και τα οποία δεν μας αρέσουν (δεν θα θέλαμε να τα είχαμε) - τα κομμάτια πάνω στα οποία αναπτύσσουμε μηχανισμούς άμυνας.

Οι άλλοι άνθρωποι που έρχονται σε επαφή με μας  λειτουργούν απλά σαν καθρέφτες και αργά ή γρήγορα μας φέρνουν αντιμέτωπους με τα κομμάτια μας αυτά. Ο σκοπός είναι να μας βοηθήσουν (αν τους αφήσουμε) να τα αναγνωρίσουμε και να τα αποδεχθούμε

Υπάρχουν όμως περισσότερο ή λιγότερο επιθυμητές (από το Εγώ) σχέσεις.  Είναι λίγο περίεργο αλλά οι περισσότεροι από μας δεν το  ξέρουν, αλλά  το Εγώ δεν θέλει να ζορίζεται, ούτε του αρέσει να «ανακαλυφθούν» τα κρυφά κομμάτια του εαυτού μας. Άρα για το Εγώ «καλή» σχέση είναι αυτή που δεν θα μας ζορίσει, που δεν θα μας ταρακουνήσει. Όταν το Εγώ αναρωτιέται αν «ταιριάζουμε ή δεν ταιριάζουμε;», «αξίζει να τα φτιάξω μ’ αυτόν ή μ’ αυτήν;» στην ουσία εννοεί «θα μ’ αφήσει στην ησυχία μου; Θα μου κάνει ότι θέλω ή ότι του ζητήσω; Θα έχει τις ίδιες αξίες μ’ εμένα;  ή  θα αναγκαστώ να ανακαλύψω αυτά που δεν με συμφέρει να δω για μένα – αυτά που με ζορίζουν;».  Τόσο απλά φίλε.

Από την άλλη, εμείς οι ίδιοι – πλην ορισμένων μικρών εξαιρέσεων,  θα βαριόμασταν μέχρι θανάτου, αν είχαμε τέτοιες σχέσεις. Στην πράξη δηλ.  έλκουμε, όχι πάντα ερωτικά,   αυτούς με τους οποίους μας συνδέουν μεν κάποιες κοινές αξίες (έτσι ώστε το Εγώ να «καλύπτεται» κάπως  για  να περάσει καλά  τουλάχιστο στα αρχικά στάδια της σχέσης), αλλά που θα μας βγάλουν κάποια στιγμή οπωσδήποτε στη φόρα όλο τον κρυμμένο «κακό» μας εαυτό.   Εδώ είναι το κουμπί. Η εμφάνιση. Που θα μας «αναγκάσουν» να δούμε, να αναγνωρίσουμε και ν’ αγαπήσουμε ότι έχουμε απωθήσει.

 Άρα δεν υπάρχει «εύκολη» ή «ιδανική» σχέση, όσο αρνούμαστε να αυξήσουμε την συνειδητότητά μας και να δεχθούμε – αγαπήσουμε τα απωθημένα μας κομμάτια (τον εαυτό μας δηλαδή ως έχει).

Συνήθως όταν οι άλλοι αρχίσουν να μας βγάζουν και να μας δείχνουν αυτά τα κομμάτια, το Εγώ – που αρνείται να μάθει - αποκόπτει στα γρήγορα την διαδικασία (βρίσκουμε μια αφορμή - δικαιολογία για να χωρίσουμε). Απ’ αυτή την άποψη όλες οι σχέσεις είναι «δύσκολες» για το Εγώ, αφού θα μας βάλουν αργά ή γρήγορα στη διαδικασία της ανακάλυψης του κρυφού - απωθημένου εαυτού μας.

Μέσω των σχέσεων (κυρίως) μαθαίνουμε ν’ αναγνωρίζουμε και ν’ αγαπάμε – σταδιακά - τα απωθημένα μας κομμάτια. Άρα το ότι «πρώτα θα γίνω καλύτερος και μετά θα βρω την κατάλληλη - ιδανική σχέση, έτσι ώστε να μην κάνω ξανά τα ίδια λάθη» δεν στέκει πολύ περισσότερο σήμερα.

Μέσα από τα «λάθη» που κάνουμε στις σχέσεις μαθαίνουμε για μας.

Πάντα να κάνετε «λάθη» και στις επόμενες σχέσεις σας.

Ποτέ δεν μπαίνουμε «έτοιμοι» σε μια σχέση. Μπορεί να είμαστε «καλύτεροι» απ’ ότι ήμασταν στο παρελθόν σε κάποια ζητήματα, λόγω των εμπειριών που βιώσαμε σε προηγούμενες σχέσεις, αλλά η κάθε καινούργια σχέση θα έχει κάτι να μας βγάλει.

Το σημαντικότερο είναι ότι υπάρχουν «δύσκολα» ζητήματα – θέματα – φόβοι - απωθημένα μας κομμάτια, τα οποία μεταφέρονται αυτούσια στις επόμενες σχέσεις, γιατί (λόγω της δυσκολίας τους και του φόβου που έχουμε να τ’ αναγνωρίσουμε και να τ’ αποδεχθούμε) δεν «δουλεύτηκαν» σχεδόν καθόλου στις προηγούμενες (γι αυτό και επαναλαμβάνονται στις επόμενες σχέσεις). Κάθε καινούργια σχέση είναι μια ακόμα ευκαιρία για μας, να τα δούμε και να τ’ αναγνωρίσουμε.

Νομίζω ότι μόνο όταν αγαπήσετε τον εαυτό σας ως έχει, θα μπορέσετε να αγαπήσετε πραγματικά κάποιον άλλο (επίσης μόνο τότε οι άλλοι θα μπορέσουν να σας αγαπήσουν πραγματικά). Αν περιμένετε από τους άλλους να σας αγαπήσουν για να αισθανθείτε «καλύτερα», ή για να αποκτήσετε αυτοπεποίθηση, ή για να… τότε απλώς θα συνεχίσετε να περιμένετε και καλά κρασιά.

Το μεγαλύτερο σφάλμα που κάνουμε όλοι και ιδιαίτερα οι γυναίκες στις σχέσεις μας,  είναι ότι προσπαθούμε ν’ αλλάξουμε τον άλλο ( συνήθως άνδρα) και να τον κάνουμε να δει και να σεβαστεί την άποψή μας («Αν μου έκανες αυτό, αν δεν έκανες εκείνο, τότε θα ήμασταν καλύτερα … θα μου έδειχνες ότι μ’ αγαπάς κι ότι νοιάζεσαι για μένα κλπ»). Μ’ αυτή την τακτική, απλώς θα κάνετε τα πράγματα χειρότερα. Ο άλλος θα σας δίνει ακόμα λιγότερο απ’ αυτό που του ζητάτε, ή απ’ αυτό που θα θέλατε να κάνει. Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να αναρωτηθούμε τι θέλει να μας διδάξει ο άλλος, ποιο κρυμμένο κομμάτι του εαυτού μας δείχνει. Και μετά να αποδεχθούμε και να αγαπήσουμε αυτό το κομμάτι. Αν θέλουμε να «αλλάξει» ο άλλος, αυτό σημαίνει ότι δεν δεχόμαστε τον εαυτό μας ως έχει. Αν αρχίσουμε να αναγνωρίζουμε και να αποδεχόμαστε – εκφράζουμε αυτό μας το κομμάτι, τότε ο άλλος θα αρχίσει να αλλάζει από μόνος του (ή – μην μπορώντας ο άλλος να συνηθίσει τον «καινούργιο» μας εαυτό – η σχέση θα τελειώσει).

Κάνουμε πάρα πολύ εύκολα στους άλλους αυτό που δεν θέλουμε οι άλλοι να μας κάνουν!

Οι περισσότεροι «χρησιμοποιούν» τις σχέσεις τους για να «ξεφύγουν» από κάποια προβλήματα που (νομίζουν ότι) έχουν (από τους γονείς, από μια ανιαρή δουλειά, από τον άδικο κόσμο κλπ). Θέλουν ένα ώμο να ακουμπήσουν, ή κάποιον να τους αγαπά και να τους προστατεύει, ή κάποιον με τον οποίο θα μπορούν να περνάνε όμορφα – κλείνοντας απέξω τις σκοτούρες και τα προβλήματα της ζωής. Στην πραγματικότητα θέλουν να ξεφύγουν από τον εαυτό τους και να παραμείνουν στις ψευδαισθήσεις τους.

Οι σχέσεις μας οδηγούν τελικά στο να γνωρίσουμε και ν’ αγαπήσουμε τον εαυτό μας. Απ’ αυτή την άποψη κάθε σχέση είναι «καλή». Στο τέλος βρίσκουμε την απάντηση στα προβλήματά μας, βρίσκουμε την θαλπωρή και την αγάπη που τόσο θέλουμε και αναζητούμε, βρίσκουμε την προστασία και την συναισθηματική ασφάλεια που τόσο ποθούμε.

Απλά αυτό δεν γίνεται πάντα με τον τρόπο που θέλει το Εγώ…

Θα γράψω και για τις καθαρά επαγγελματικές σχέσεις που δεν υπάρχουν και αποτελούν σχήμα πρωθύστερο του εγώ,  σε επόμενο άρθρο.