Της ΕΛΛΗΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ
Βαγγέλη αν δεις τον Άλεξ, ή το Μάριο πες τους πως ο κόσμος έγινε χειρότερος… Πως η ασχήμια μεγαλώνει και συνεχίζει να ματώνει… Πλημμυρίσαμε αίμα.
Περπατώ στους δρόμους και ντρέπομαι. Σκύβω το κεφάλι και βλέπω τις
στάχτες μας. Αθωότητα ματωμένη. Πόση ντροπή Θεέ μου!!! Παιδιά σκοτώνουν
παιδιά. Πως μεγάλωσαν έτσι; Τέρατα; Αγρίμια; Πώς να τα αποκαλέσω; Τέρατα
γεννήθηκαν; Δε μπορεί. Κάτω από ποιες συνθήκες μεγάλωσαν οι δολοφόνοι
του Άλεξ, του Μάριου, του Βαγγέλη; Οι γονείς άραγε επιδείκνυαν τη δύναμη
τους μέσω βίας, μέσω κοροϊδίας; Πως έγιναν νταήδες; Τι αντίκρισαν τα
παιδικά τους μάτια Θεέ μου…
Γονείς ανίκανοι. «Άνθρωποι» συναισθηματικά ανάπηροι κι ανήμποροι ακόμη και στο να αγαπήσουν τα ίδια τους τα παιδιά. Γονείς που έφεραν στον κόσμο παιδιά κάτω από μια εγωιστική πράξη και φιλοσοφία ζωής… Πείτε με σκληρή, μα είναι η άποψη μου. Ένα παιδί δε γεννιέται τέρας, γίνεται… Δε μπορεί ένα αγόρι ή ένα κορίτσι να σκοτώνει. Να γίνεται φονιάς. Ναι, φονιάδες είναι. Γιατί σοκάρεστε; Ήταν αυτοκτονία;
Ενός λεπτού σιγή για το μέλλον που μόλις σκοτώσαμε… «Αγαπητοί γονείς» χειροκροτήστε τους!!! Τα καμάρια σας. Εσείς τους μεγαλώσατε. Αυτά τους μάθατε…
Ένα παιδί δεν είναι τίποτα άλλο παρά η συνέχεια μας….. Και ένα παιδί, λίγο πριν δολοφόνησε το φίλο του. Το δικό σου παιδί. Μόνο που δεν μας είπε, δεν μας είπαν στην προκειμένη περίπτωση το γιατί… Στη σχολή, ο γιος σου, έδενε το συμφοιτητή του στην καρέκλα. Τον ξύρισε παρά τη θέληση του. Τον έκλεισε μέσα σε ένα ντουλάπι και του πέταγε κέρματα. Ένα παιδί, που θα μπορούσε να είναι ο γιος σου, δολοφονήθηκε… Είναι δε τόσο μάγκας, ο «λεβέντης» ο νταής σου, που φοβήθηκε για όλα όσα γράφτηκαν γι’ αυτόν… Ένας άντρας – μάγκας που κρύβεται. Και εσύ τον καλύπτεις. Εσύ ο ίδιος κατ΄εμέ θα έπρεπε να τον οδηγήσεις να μαρτυρήσει την αλήθεια … Εσύ ο ίδιος οφείλεις να του υποδείξεις το δρόμο που οδηγεί στη φυλακή… Και τώρα εσύ θα μου πεις… Είσαι τρελή θα καταστρέψω το ίδιο μου το παιδί; Και θα σου απαντήσω, το κατέστρεψες ήδη…
Και εγώ συνεχίζω να αναρωτιέμαι, άραγε τύψεις νοιώθει κανείς; Ενοχές; Λέξεις άγνωστες ε; Ενός λεπτού σιγή για την ανθρωπιά που χάσαμε, για τα τέρατα που δημιουργήσαμε… Για τα παιδιά που χάσαμε…
Βαγγέλη αν δεις τον Άλεξ, ή το Μάριο πες τους πως ο κόσμος έγινε χειρότερος… Πως η ασχήμια μεγαλώνει και συνεχίζει να ματώνει… Πλημμυρίσαμε αίμα.
Γονείς ανίκανοι. «Άνθρωποι» συναισθηματικά ανάπηροι κι ανήμποροι ακόμη και στο να αγαπήσουν τα ίδια τους τα παιδιά. Γονείς που έφεραν στον κόσμο παιδιά κάτω από μια εγωιστική πράξη και φιλοσοφία ζωής… Πείτε με σκληρή, μα είναι η άποψη μου. Ένα παιδί δε γεννιέται τέρας, γίνεται… Δε μπορεί ένα αγόρι ή ένα κορίτσι να σκοτώνει. Να γίνεται φονιάς. Ναι, φονιάδες είναι. Γιατί σοκάρεστε; Ήταν αυτοκτονία;
Ενός λεπτού σιγή για το μέλλον που μόλις σκοτώσαμε… «Αγαπητοί γονείς» χειροκροτήστε τους!!! Τα καμάρια σας. Εσείς τους μεγαλώσατε. Αυτά τους μάθατε…
Ένα παιδί δεν είναι τίποτα άλλο παρά η συνέχεια μας….. Και ένα παιδί, λίγο πριν δολοφόνησε το φίλο του. Το δικό σου παιδί. Μόνο που δεν μας είπε, δεν μας είπαν στην προκειμένη περίπτωση το γιατί… Στη σχολή, ο γιος σου, έδενε το συμφοιτητή του στην καρέκλα. Τον ξύρισε παρά τη θέληση του. Τον έκλεισε μέσα σε ένα ντουλάπι και του πέταγε κέρματα. Ένα παιδί, που θα μπορούσε να είναι ο γιος σου, δολοφονήθηκε… Είναι δε τόσο μάγκας, ο «λεβέντης» ο νταής σου, που φοβήθηκε για όλα όσα γράφτηκαν γι’ αυτόν… Ένας άντρας – μάγκας που κρύβεται. Και εσύ τον καλύπτεις. Εσύ ο ίδιος κατ΄εμέ θα έπρεπε να τον οδηγήσεις να μαρτυρήσει την αλήθεια … Εσύ ο ίδιος οφείλεις να του υποδείξεις το δρόμο που οδηγεί στη φυλακή… Και τώρα εσύ θα μου πεις… Είσαι τρελή θα καταστρέψω το ίδιο μου το παιδί; Και θα σου απαντήσω, το κατέστρεψες ήδη…
Και εγώ συνεχίζω να αναρωτιέμαι, άραγε τύψεις νοιώθει κανείς; Ενοχές; Λέξεις άγνωστες ε; Ενός λεπτού σιγή για την ανθρωπιά που χάσαμε, για τα τέρατα που δημιουργήσαμε… Για τα παιδιά που χάσαμε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου