ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΠΟΛΛΟΙ ΜΠΑΚΟΥΝΙΝ

Η Δημοκρατία μας έχει κατά κόρον γραφτεί είναι ένα ψέμα. Από το 2011 και μετά την ολοκληρωτική δέσμευση της Ελλάδας στην μνημονιακή καταπίεση και κουλτούρα, η ολιγαρχία του τόπου που ανέβαζε και κατέβαζε κυβερνήσεις, πέταξε κάθε μάσκα και έδειξε το πραγματικό και φρικαλέο πρόσωπο της,  στον λαό.

Φυσικά δεν σταμάτησε ποτέ την κοροϊδία του ελληνικού λαού, ούτε θα σταματήσει σήμερα.

Οι προηγούμενες γενιές  που πάλεψαν ανούσια και δίχως στοχοποιημένη πολιτική ,  αλλά μόνο  συμφεροντολογική (διάβαζε ρουσφέτι ) κατεύθυνση,  δεν μπόρεσαν να κερδίσουν σε καμμία περίπτωση την ελευθερία. Αντίθετα ένας υποταγμένος στο πολιτικό σύστημα  κρατικοδίαιτος συνδικαλισμός και όχι επαναστατικός, όπως τον περιέγραψε ο Μ. Μπακούνιν, έβαλε το λιθαράκι του ως  τρίτος πόλος υποταγής των μαζών. Ο πρώτος πόλος είναι φυσικά η θρησκεία και ακολουθούν τα ελεγχόμενα ΜΜΕ ( έντυπος και ηλεκτρονικός τύπος).

Ήξεραν  όμως όλοι  πολύ καλά ότι η δημοκρατία αργά ή γρήγορα οδηγεί στον πόλεμο (εσωτερικό – εξωτερικό) και την δικτατορία, γιατί απλούστατα την είχαν βιώσει. Τότε  δυστυχώς η δημοκρατία γίνεται πιο επιθυμητή στις μάζες των πολιτών  και διαιωνίζει την ανθρώπινη τυρρανία στην απαίτηση για μια ψευδή - κίβδηλη ελευθερία.

Ο πόλεμος στη δικτατορία είναι ταυτόχρονα και  πόλεμος στη δημοκρατία.

Δυστυχώς  οι  σημερινές πρακτικές  και  οπτικές της ελευθερίας και ισότητας, αδυνατούν να πραγματώσουν οτιδήποτε στην σημερινή πολιτική ζούγκλα. Δυστυχώς ο επαναστατικός τρόμος ξυπνά τα χειρότερα συναισθήματα μίσους και εκδίκησης και το μοναδικό του αποτέλεσμα είναι ότι δυσφημεί τον κοινωνικό μετασχηματισμό στα μάτια μεγάλης μάζας του πληθυσμού και ιδίως των όποιων εργαζομένων παραμείνουν στην πατρίδα μας.

Είναι γελοίο να ζητούμε από το κράτος σήμερα την καταστολή του φασισμού, αφού ο τελευταίος είναι πασίγνωστο ότι είναι ένα δημιούργημα της κυβέρνησης και της μπουρζουαζίας των οικογενειών που  ελέγχουν τα πάντα στην Ελλάδα, έστω με την βοήθεια της Τρόικας και των Βρυξελλών. . 

Και όταν λέμε τα πάντα το εννοούμε.

Εκτός όμως των υλικών αξιών, κυριαρχούν δυστυχώς πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις και βεβαίως στις αποφάσεις των πολιτών. Με βαρύ οπλισμό τα ΜΜΕ και το δαιδαλώδες INTERNET, έχουν αναπτύξει  πλήρη  φιλοσοφία σκέψης και νοοτροπιών. Σε μια παλιότερη έρευνα οι περισσότεροι νέοι θα έδιναν τα πάντα για να μην χάσουν το κινητό τους. Αντίθετα τους απωθεί η οργάνωση, ο αγώνας και γενικά κάθε «ζωτική» δυσκολία.  Θαυμάζουν τους λίγους επιτυχημένους, μολονότι ξέρουν ότι η επιτυχία στην Ελλάδα σημαίνει «ρουσφέτι»,  πολιτικό προφίλ, γονείς οργανωμένοι πολιτικά ή οικογενειακά εισοδήματα διαρκούς απόδοσης.

Οι κυβερνήσεις που λυμαίνονται  σήμερα την εργατική τάξη σε Ιταλία, Πορτογαλία, Ισπανία, δεν διαφέρουν σε τίποτε από την δική μας. Οι λαοί δεν έχουν τίποτε να περιμένουν από δαύτους, παρά μόνο συνεχή εξαθλίωση και βαθιά φτώχεια.

Δεν μπορούν όμως να αντιδράσουν δυναμικά, αφού δεν έχουν ούτε συλλογική συνείδηση για κάτι τέτοιο, ούτε διάθεση σύγκρουσης. Αποσβολωμένοι από την πλήρη εφαρμογή του Δόγματος του ΣΟΚ σε ολόκληρη σχεδόν την Νότια Ευρώπη και παρά τις όποιες μεγάλες κινητοποιήσεις, δεν μπορούν να συγχρονιστούν ρολόγια αντίδρασης σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Το σοσιαλιστικό μόρφωμα απέτυχε παταγωδώς και καθώς καταρρέει παρασύρει μαζί του κάθε προοδευτική ιδεολογία  και επαναστατική κουλτούρα των εργαζομένων.

Καθώς όμως η ανεργία αυξάνεται και η θεσμική παρέμβαση του κράτους σε κρίσιμους τομείς της οικονομίας ( παιδεία, υγεία, ηλεκτρισμός, νερό, μεταφορές, φυσικοί πόροι  κλπ) μειώνεται προς όφελος  των κεφαλαιοκρατών και μεγάλων εταιριών,  παραμένει ανοιχτό και το θέμα της σύγκρουσης της φτωχοποιημένης κουλτούρας   για την αλλαγή και το μετασχηματισμό των κοινωνιών με άξονα τον πλήρη σεβασμό και ικανοποίηση των αναγκών  κάθε  λαού.

Ένα αόρατο ταξικό τοίχος χωρίζει την Ανατολική από την Δυτική Γερμανία[1], αλλά το ίδιο το τοίχος ουδέποτε έπεσε. Απλά μεταφέρθηκε νοτιότερα  και αυτή την στιγμή χωρίζει όπως και παλιότερα, τον πλούσιο και εξευγενισμένο Βορρά με τον πληβείο Νότο της Ευρώπης.

Το ιστορικό παράδειγμα θεμελίωσης αρχών για την ανατροπή, του Μ. Μπακούνιν[2] είναι χαρακτηριστικό:

Η Α’ Διεθνής των Εργατών συγκροτήθηκε, στο Λονδίνο, κατά τη συνάντηση του Sant-Martin’s Hall στις 29 Σεπτεμβρίου 1864. Το πρώτο Συνέδριό της έγινε στην Γενεύη από της 3 έως 8 Σεπτεμβρίου 1866. Απουσία του Μαρξ, η επιρροή των Γάλλων είναι κυρίαρχη. Oι τελευταίοι βλέπουν στην εξάπλωση της αμοιβαιότητας (mutuellisme) το «κλειδί» για τη εργατική χειραφέτηση, επιδιώκουν να θεμελιώσουν την αλλαγή με την οργάνωση ενός συστήματος αμοιβαίας και δωρεάν πίστωσης, αρνούνται να καταστρέψουν την υπάρχουσα κοινωνία με απεργίες ή την επανάσταση, αλλά θέλουν μόνο να την μεταρρυθμίσουν.

Ο Μπακούνιν προσχώρησε το 1868, ενώ τον ίδιο χρόνο το Σεπτέμβριο σε συνέδριο που  πραγματοποιήθηκε στη Βέρνη και παρά την ήττα των ριζοσπαστικών επαναστατικών ιδεών του, προτείνει στους φίλους του μαζικά να μπουν στην Διεθνή. Περίπου 30 τον ακολούθησαν και ίδρυσαν την Διεθνή Συμμαχία της Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας. Μερικές από τις κορυφαίες  ιδεολογικές και πολιτικές τοποθετήσεις της οποίας, ήταν :

1.     Ζητά την κατάργηση της  λατρείας των θρησκειών.

2.     Απαιτεί την πολιτική, οικονομική και κοινωνική ισό­τητα όλων των ανθρώπων και από τα δυο φύλα.

3.     Διεκδικεί το δικαίωμα όλων των παιδιών στη μόρφω­ση και στην εκπαίδευση για κάθε τομέα του πολιτισμού και της εργασίας.

4.     Αρνείται κάθε πολιτική δράση που δεν έχει σαν  άμε­σο στόχο το θρίαμβο της  υπόθεσης των εργαζομένων ενά­ντια στο Κεφάλαιο.

5.     Διακηρύσσει ότι τα πολιτικά και εξουσιαστικά Κράτη που υπάρχουν σήμερα πρέπει να διαλυθούν μέσα σε μια οικουμενική ένωση ελεύθερων συνεταιρισμών, αγροτικών και βιομηχανικών.

6.     Τονίζει ότι, καθώς  το κοινωνικό ζήτημα δεν μπορεί να λυθεί οριστικά και πραγματικά παρά μονάχα στη βάση της  διεθνούς  αλληλεγγύης  των εργαζομένων όλων των χωρών, η Συμμαχία απορρίπτει κάθε πολιτική που στηρίζεται στο λεγόμενο πατριωτισμό και στην αντιπαράθεση των εθνών.

7.     Υποστηρίζει την ελεύθερη συνένωση όλων των τοπι­κών οργανώσεων σε οικουμενικό επίπεδο.

Ο αναγνώστης άσχετα απο πολιτική τοποθέτηση,  μπορεί εύκολα να βρει σημαντικές ομοιότητες του τότε με το τώρα, όπως και επίσης και διαφορές.

Δίχως όμως  τη φιλελεύθερη και αναρχική σκέψη των σημερινών «Μπακούνιν»  δεν μπορεί να  υπάρξει διέξοδος στο εργατικό κίνημα και στην φιλελευθεροποίηση των  κοινωνιών. 

Η σκλαβιά και η υποταγή θα συνεχίσουν να αποτελούν "συστημικό" καθεστώς, μια μικρογραφία των σκούρων γυαλιών που εμποδίζουν την σκέψη μας για την αλήθεια ενάντια στον εθνικολαικισμό  και τον καπιταλισμό. 

---

[1] Άρης Χατζηστεφάνου

[2] Μ. ΜΠΑΚΟΥΝΙΝ – ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΑΘΕΝΌΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΙΣΟΤΗΤΑ ΟΛΩΝ – ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΙΝΑ ΔΑΙΜΟΝΙΑ – ΑΘΗΝΑ 2009