ΥΠΟΝΟΜΕΥΣΗ[1]
Η υπονόμευση, είναι ο όρος που περιγράφει τις δραστηριότητες
που χρησιμοποιούμε για να καταστρέψουμε
πράγματα, όπως η πίστη, η θρησκεία,
το οικονομικό και πολιτικό σύστημα μιας χώρας και συνήθως στο μυαλό μας είναι
συνδεδεμένος με την κατασκοπεία και άλλα ρομαντικά πράγματα όπως η ανατίναξη
γεφυρών, ο εκτροχιασμός τρένων και άλλες θεαματικές χολλυγουντιανές σκηνές…
Σε αντίθεση με όσα
γράφουν τα λεξικά Αγγλικής, ο όρος υπονόμευση για την KGB σημαίνει “επιθετικές καταστρεπτικές δραστηριότητες”,
που σαν σκοπό έχουν να καταστρέψουν τη χώρα, έθνος ή γεωγραφική περιοχή του
εχθρού. Μην μπερδευτείτε με καμία ανοησία τύπου James Bond, δεν υπάρχει στο
σύστημα κάτι τέτοιο.
Ο υπονομευτής είναι ο φοιτητής
που έρχεται στα πλαίσια ανταλλαγής φοιτητών (Δες πώς λειτουργεί το χρηματοδοτούμενο
από την ΕΕ πρόγραμμα Leonardo Da Vinci) , ο ηθοποιός, ο καλλιτέχνης,
ένας δημοσιογράφος κλπ
ΠΩΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ
Η Ιαπωνική και Κινεζική πολεμική τέχνη του Τζούντο μας διδάσκουν ότι πρέπει πρώτα να αποφύγουμε το χτύπημα και μετά να
του πιάσουμε το χέρι και να το ωθήσουμε
προς την ίδια κατεύθυνση, μέχρι να
συγκρουστεί με τον τοίχο.
Όπως βλέπετε, η χώρα-στόχος, προφανώς κάνει κάτι λάθος. Αν
είναι μια ελεύθερη δημοκρατική χώρα, υπάρχουν πολλές διαφορετικές κινήσεις μέσα
στην κοινωνία, προφανώς μέσα σε μια
κοινωνία υπάρχουν και άνθρωποι που είναι αντίθετοι με την ίδια την κοινωνία,
απλοί εγκληματίες, ιδεολόγοι αντίθετοι με την κρατική πολιτική ή και απλά
ψυχωτικά άτομα που αντιτίθενται σε οτιδήποτε και τέλος μια μικρή ομάδα από
πράκτορες ενός άλλου έθνους που αγοράστηκαν, υπονομεύτηκαν και στρατολογήθηκαν.
Τη στιγμή που όλες αυτές οι κινήσεις θα καθοδηγηθούν προς την ίδια κατεύθυνση
είναι η ώρα να “πιάσουμε” την κίνηση αυτή και να την ωθήσουμε προς την ίδια
κατεύθυνση, μέχρι η κίνηση να οδηγήσει την κοινωνία σε κατάρρευση. Σε κρίση. Όμοια
με την πολεμική τέχνη.
Ποιοι θα το κάνουν
αυτό? Μα τα όργανα της
πολιτείας που αμείβονται (έμμεσα) γι΄ αυτό. Διοικητές οργανισμών ή φορέων και
Υπουργοί, Γενικοί Δ/ντές και ειδικοί ή γενικοί σύμβουλοι. Να η «κάστα» των
προνομιούχων, αλλά ταυτόχρονα των πολεμοκάπηλων. Παντού και πάντοτε. Είδατε η
ΤΡΟΙΚΑ να απαιτεί την αλλαγή τους ή την απομάκρυνση από τις θέσεις τους? ΠΟΤΕ. Είδατε
να υπάρχει καμιά μορφή αξιολόγησης γι΄ αυτούς? ΟΧΙ. Η ΤΡΟΙΚΑ απαιτεί μόνο την
απόλυση ή διαθεσιμότητα χιλιάδων υπαλλήλων. Γιατί?
Γιατί δεν σταματάμε ποτέ έναν εχθρό. Αντίθετα τον βοηθάμε να πάει
προς την κατεύθυνση που εμείς θέλουμε. Στο στάδιο του “εκφυλισμού”, δημιουργούνται τάσεις στην κοινωνία, σε
κατεύθυνση αντίθετη με τα βασικά ήθη και αξίες της κοινωνίας. Η
εκμετάλλευση και η κεφαλαιοποίηση αυτών των
τάσεων , είναι ο στόχος του υπονομευτή (πολιτικού ή μη). Η θρησκεία, η
εκπαίδευση, η κοινωνική ζωή, η υγεία, η
πολιτική εξουσία, οι εργασιακές σχέσεις και τέλος τα σώματα ασφαλείας, είναι το
πεδίο εφαρμογής της υπονόμευσης. Νομίζω ότι οι συγκρίσεις με αυτά που βιώνουμε σήμερα
στην Ελλάδα είναι αυτόματες και κανείς μπορεί εύκολα να βγάλει τα συμπερασματά
του.
Η υψηλότερη τέχνη του πολέμου είναι να μην πολεμάς καθόλου!
Αλλά, αντίθετα να υπονομεύσεις οτιδήποτε έχει αξία στην χώρα
του εχθρού σου, ώστε η αντίληψη της πραγματικότητας στο μυαλό του εχθρού σου να διαστρεβλωθεί σε τέτοιο βαθμό που να
μην σε θεωρεί καν εχθρό. Τα μεγάλα ΜΜΕ λειτουργούν συντεταγμένα προς το σκοπό
αυτό.
Και αντίθετα να
πιστέψει ότι το δικό σου σύστημα, ο δικός σου πολιτισμός και τα δικά σου
ήθη, αποτελούν εναλλακτικές, που όχι
μόνο δεν τις απεχθάνεται, αλλά τις επιθυμεί και τις προτιμά από το να πεθάνει
για τις δικές του.
Αυτός είναι ο τελικός στόχος της υπονόμευσης και μέχρι εδώ
μπορεί να επιτευχθεί χωρίς να πέσει ούτε μία σφαίρα. Παρακολουθείστε για
παράδειγμα τι γίνεται στην Θράκη, με το
τούρκικο προξενείο και τους ψευτομουφτίδες, αλλά και την έντονη πολιτική –
οικονομική και κοινωνική στήριξη της Τουρκίας[1].
ΤΑ ΣΤΑΔΙΑ ΤΗΣ ΥΠΟΝΟΜΕΥΣΗΣ
Α.
ΤΟ ΣΤΑΔΙΟ ΤΟΥ ΕΚΦΥΛΙΣΜΟΥ
Η πρώτη φάση της υπονόμευσης είναι το στάδιο που ονομάζεται “εκφυλισμός” και απαιτούνται 15 με 20 χρόνια
για να εκφυλίσεις μια κοινωνία. Γιατί 15 με 20 χρόνια; Γιατί αυτό είναι το
απαιτούμενο χρονικό διάστημα για να
εκπαιδεύσεις μία γενιά μαθητών ή παιδιών για το χρονικό διάστημα κατά το
οποίο διαμορφώνεται η ιδεολογία τους, η αντίληψή τους για τον κόσμο και η
προσωπικότητά τους. Ούτε περισσότερο, ούτε λιγότερο. Η διαδικασία παίρνει 15 με
20 χρόνια. Επιτυγχάνεται με διάφορους τρόπους, με μεθόδους προπαγάνδας ή με άμεση επαφή. Η αναφορά της κ. Ρεπούση σε ιστορικά σημεία της ελληνικής
ιστορίας, εξυπηρετεί ακριβώς αυτή ακριβώς
την μέθοδο.
Β. ΤΟ ΣΤΑΔΙΟ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΑΘΕΡΟΠΟΙΗΣΗΣ
”Αποσταθεροποίηση” όλων των σχέσεων, όλα τα ιδρύματα και τους
οργανισμούς στη χώρα του εχθρού σου. Πως το επιτυγχάνεις αυτό; Δε χρειάζεται να
στείλεις ένα σύνταγμα πρακτόρων να ανατινάξουν γέφυρες. Αφήνεις τον εχθρό να το
κάνει μόνος του. Το πεδίο εφαρμογής είναι πάλι το ίδιο, με μόνη διαφορά ότι στο
στάδιο του εκφυλισμού, οι ενέργειες των
πρακτόρων δεν γίνονται αντιληπτές.
Στο στάδιο της αποσταθεροποίησης, έχουμε ριζοσπαστικοποίηση. Στο στάδιο αυτό, δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε
τίποτα, ακόμα και ανάμεσα στα μέλη της ίδιας οικογένειας. Για παράδειγμα ο
άντρας και η γυναίκα, δεν μπορούν να συμφωνήσουν τί είναι προτιμότερο για την οικογένεια
τους. Οι δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι – εργαζόμενοι , φιλονικούν ακόμη και
για τα πιο απλά πράγματα (πχ . την νομιμότητα διεκδίκησης απέναντι στην
εργοδοτική πλευρά).
Όχι συμβιβασμοί. Πόλεμος, πόλεμος, πόλεμος. Οι φυσιολογικά
εγκαθιδρυμένες σχέσεις μεταξύ των μελών της ίδιας κοινωνίας,
αποσταθεροποιούνται. Οι σχέσεις μεταξύ δασκάλων και μαθητών στα σχολεία. Καυγάς. Οι σχέσεις μεταξύ εργοδοτών και
εργαζομένων ριζοσπαστικοποιούνται. Δεν
υπάρχει αποδοχή των αιτημάτων των εργαζομένων.
Οι “ναρκωμένοι”, σηκώνονται. Ήταν σε αδράνεια για 15 με 20
χρόνια. Τώρα γίνονται αρχηγοί ομάδων, κήρυκες, δημόσια πρόσωπα ενεργοποιούνται
πολιτικά. Ξαφνικά βλέπετε έναν ομοφυλόφιλο, που πριν 15 χρόνια ότι έκανε κανείς
δεν το μάθαινε, να μετατρέπει τώρα την ομοφυλοφιλία σε πολιτικό θέμα. Απαιτεί
αναγνώριση, σεβασμό, ανθρώπινα δικαιώματα και επηρεάζει μια μεγάλη ομάδα
ανθρώπων και η βία ξεσπάει μεταξύ αυτού και της αστυνομίας, αυτού και των
υπολοίπων πολιτών, δεν έχει σημασία ο λόγος.
Μπορεί να είναι οι άσπροι εναντίον των μαύρων, οι κίτρινοι
εναντίον των άσπρων, δεν έχει σημασία ποια είναι η διαχωριστική γραμμή. Αρκεί οι ομάδες να έρχονται σε απ’ ευθείας
σύγκρουση, ακόμα και ένοπλη. Αυτή είναι η διαδικασία της αποσταθεροποίησης.
Οι πλέον αδρανείς πράκτορες, γίνονται ηγέτες των κινημάτων αποσταθεροποίησης.
Η διαδικασία της αποσταθεροποίησης, οδηγεί κατ’ ευθείαν στην κρίση.
Η διαδικασία ξεκινά, όταν οι επίσημοι οργανισμοί του κράτους δεν μπορούν να
λειτουργήσουν πια. Και έτσι, έχουμε τεχνητούς οργανισμούς που επιβάλλονται στην
κοινωνία. Μη εκλεγμένες επιτροπές, ΜΚΟ, περίεργες ομάδες (task-force) που ισχυρίζονται ότι ξέρουν τι
πρέπει να γίνει για να σωθεί η κοινωνία, έχοντας ένα μείγμα θρησκείας –
ιδεολογίας – οικονομικής και κοινωνικής τεχνογνωσίας. Ότι ακριβώς συμβαίνει
στην Ελλάδα του σήμερα.
Γ. ΤΟ ΣΤΑΔΙΟ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ
Στο στάδιο της κρίσης,
όλα αυτά τα τεχνητά σώματα, που το ίδιο
το κράτος δημιούργησε, διεκδικούν την εξουσία. Και αν τους την αρνηθούν, τη
διεκδικούν δια της βίας[2].
Κρίση έχουμε όταν η κοινωνία δεν μπορεί
πλέον να λειτουργήσει παραγωγικά. Και καταρρέει.
Και έτσι, η κοινωνία
αναζητά έναν σωτήρα. Οι ομάδες περιμένουν να έρθει ένας Μεσσίας. Οι εργαζόμενοι
λένε “έχουμε οικογένειες να θρέψουμε”. Ας αποκτήσουμε μια ισχυρή κυβέρνηση. Μια
σοσιαλιστική, ίσως, κυβέρνηση. Μια κυβέρνηση που να βάλει τους εργοδότες στη
θέση τους (που η ίδια τους έδωσε αμέτρητη ελευθερία και ασύστολα προνόμια σε
βάρος των εργαζομένων) και να μας ξαναδώσει δουλειά (αυτή που η ίδια αφαίρεσε
βίαια στο παρελθόν).
Χρειαζόμαστε έναν
ισχυρό άντρα. Μια
ισχυρή κυβέρνηση. Έναν ισχυρό ηγέτη. Έναν σωτήρα. Ο πληθυσμός έχει κουραστεί
και έχει αηδιάσει με όλα αυτά που συμβαίνουν.
Και ιδού! Έχουμε έναν σωτήρα!
΄Ερχεται από την Κυβέρνηση- το κόμμα. Έρχεται ο σωτήρας και λέει :“Εγώ θα σας οδηγήσω στην έξοδο”.
Και υπάρχουν δύο εναλλακτικές εδώ. Ο εμφύλιος
πόλεμος, και η εισβολή.
Βλέπετε πως πάει; Εμφύλιος, όπως στο Λίβανο, για παράδειγμα ή
την Αίγυπτο.
Δ. ΤΟ ΣΤΑΔΙΟ ΤΗΣ
ΕΞΟΜΑΛΥΝΣΗΣ (το χειρότερο)
Η λέξη εξομάλυνση χρησιμοποιείται ειρωνικά φυσικά και είναι δανεισμένη από το 1968 στην
Τσεχοσλοβακία, όταν η σοβιετική προπαγάνδα και μετά από αυτούς οι New York
Times δήλωναν: “Τώρα η κατάσταση εξομαλύνθηκε”.
Δεν υπάρχει πια άνοιξη
της Πράγας, δεν υπάρχει επανάσταση, δεν υπάρχει βία. Όλα είναι “ομαλά” μέσα στην
ΕΕ. Σε αυτό το στάδιο, οι άρχοντες της κοινωνίας, δε χρειάζονται άλλες
επαναστάσεις πια. Το στάδιο είναι το αντίθετο της αποσταθεροποίησης. Είναι μια
προσπάθεια να σταθεροποιηθεί η κατάσταση στη χώρα. Ο οικονομικός κύκλος και οι
θυσίες του κράτους τελείωσαν. Προσωρινά.
Και τώρα, όλοι αυτοί οι επαναστάτες, οι
ακτιβιστές, οι συνδικαλιστές, οι απελευθερωτές, οι ομοφιλόφιλοι επαναστάτες, οι
καθηγητές, οι μαρξιστές -οι λενινιστές, εξοντώνονται. Φυσική εξόντωση μερικές
φορές (θάνατος). Έκαναν τη δουλειά μας. Δεν τους χρειαζόμαστε πια.
Οι νέοι ηγέτες θέλουν σταθερότητα. Για να δρέψουν τους καρπούς της νίκης τους. Όχι άλλες επαναστάσεις, παρακαλώ. ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΠΑΝΤΟΥ. Στα χαρτιά, όχι στην πραγματικότητα.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Στην παγκόσμια διακυβέρνηση η υπονόμευση και όχι μόνο στην πρώην ΕΣΣΔ,
εξακολουθεί να χρηματοδοτείται στο 85% ενώ
η κατασκοπεία μόλις στο 15%. Σε αντίθεση
με το αγγλικό λεξικό, στην ρώσικη ορολογία σημαίνει επίθεση. Όλα αυτά συνδέονται με την Δομή της
εξουσίας. Η μείωση του κράτους, η πολιτειακή αλλαγή υποκαθίσταται πλέον εδώ
και καιρό με την δημιουργία τεχνικών
οργανισμών που κανένας δεν εξέλεξε πχ τα ΜΜΕ, που αποφασίζουν το καλό
και το κακό για μας. Για παράδειγμα η εμφάνιση ως πρώτο θέμα στην ελληνική TV της ΧΑ, αμέσως μετά της αγοράς –πώλησης
νηπίου από τσιγγάνους , της παρακολούθησης των Αμερικανών από Έλληνες και πάει
λέγοντας, καλύπτει πλήρως τις ανάγκες της
κυβέρνησης για μη οπτική ενασχόληση των πολιτών με τα οικονομικά – κοινωνικά θέματα
και τα ισχυρά χαστούκια της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής.
Αυτή η διακυβέρνηση
στην χώρα μας μπορεί να ονομαστεί πλέον MEDIOCRACY. Η σταδιακή
μείωση του κράτους περνά μέσα από την αποκέντρωση.
Βασική ιδέα της ΕΕ είναι πλέον ο διαμερισμός της εξουσίας, ώστε να διαμελίσουν
το κράτος. Στην πραγματικότητα είναι ο Δούρειος ίππος της καταστροφής.
Να ένα Σενάριο : Η κατ΄ εξακολούθηση άνιση κατανομή κονδυλίων στις
περιφέρειες της χώρας, γεννά εξέγερση του (φτωχού) κόσμου και διάσπαση παραδοσιακών δεσμών. Ιδού τα Νέα
σύνορα (σύμφωνα με την Νέα τάξη πραγμάτων):
Αν. Αιγαίο – Θράκη – Α. Μακεδονία : Τουρκία
Ήπειρος – Κέρκυρα : Αλβανία
Κ. Μακεδονία : Σκόπια
Κρήτη : αυτονόμηση
Οι υποστηρικτές της παγκόσμιας διακυβέρνησης θα το παίξουν και αυτό το σενάριο. ΝΑΣΤΕ
ΣΙΓΟΥΡΟΙ. Ο μακαρίτης ο Ν. Κακαουνάκης[3]
είχε δηλώσει ότι τα πράγματα στην Κρήτη δεν είναι ακριβώς όπως τα φαντάζονται
στην Αθήνα. ΤΟΤΕ. Είναι πολλοί εκείνοι που ορέγονται το «αβύθιστο
αεροπλανοφόρο»…
Διαβάστε περισσότερα στο www.anti-ntp.blogspot.com
[2] Στην περίπτωση του Ιράν, για παράδειγμα, ξαφνικά
εμφανίστηκαν επαναστατικές επιτροπές.
Για ποια επανάσταση; Δεν υπήρχε επανάσταση εδώ. Και παρ’ όλα αυτά είχαν
επιτροπές. Απέκτησαν εξουσία δικαστική, την εξουσία να εκτελούν τους
αντιφρονούντες, όλες αυτές τις εξουσίες σε ένα πρόσωπο, που πιθανόν σπούδασε
στο Χάρβαρντ, που επέστρεψε στη χώρα του και νομίζει ότι έχει την απάντηση για
όλα τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα. Ελπίζω να γίνεται κατανοητή η
συμπεριφορά του γΑΠ με αντιστοίχιση του παραδείγματος για την Ελλάδα.
[3] 21-12-2008,
σε πρωινή εκπομπή του τηλεοπτικού σταθμού Mega Channel
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου