ΚΑΤΗΦΟΡΟΣ, προς την αποσύνθεση,πρός την ύλη, προς τον θάνατο!

Σκάνδαλα παντού, η διαφθορά πνίγει την χώρα σήμερα σε μια υποκριτική κοινωνία την ελληνική που τόσα χρόνια έδειχνε να μην καταλαβαίνει την κλοπή γιατί ήταν και αυτή μπουκωμένη. Καθένας έκλεβε τον άλλο και όλοι μαζί την χώρα.

Κατασπαταλήθηκαν οι κοινοτικοί πόροι των Πακέτων στήριξης, λεηλατήθηκε ο εθνικός πλούτος της χώρας και αναπτύχτηκαν ατομικές δομές εταιριών, με συνεργασία πολιτικών – ΜΜΕ – επιχειρηματιών,  που έλεγχε κάθε δραστηριότητα στην Ελλάδα.

Και όμως υπήρχαν και τότε,  λίγες αλλά ουσιαστικές φωνές αντίδρασης. Ποιος όμως ήθελε να βλέπει ή να ακούει γκριζαρισμένουςε κυρίους και κυρίες να διαμαρτύρονται, ενώ μπορεί να βλέπει καλλίγραμμα κορίτσια να λικνίζονται στους ρυθμούς του βλαχομπαρόκ και του νεοπλουτισμού, της εγωπάθειας και της προβολής του «εγώ» σαν κυρίαρχου τρόπου ζωής.

Φωνάζει όπως και πρώτα ο Γ. Βαμβουκάς για την δραματική επιδείνωση όλων των βασικών οικονομικών δεικτών της οικονομίας, με την εντυπωσιακή μείωση και των εξαγωγών και των εισαγωγών, διερωτάται  ο Γ. Παπαγιάννης για την  ανάπτυξη που θα έρθει με Σακελλαρίου και Σιγανό, κοροϊδεύουν τους πάντες τα άγρια αγόρια της Ελληνοφρένειας και του ΑΝΤΕΝΝΑ, φωνάζει ο Χ. Γινναράς για το όραμα της Ελλάδας να γίνει Σιγκαπούρη, γράφει άρθρα φωτιά ο Ν. Μπογιόπουλος για τον κρατικομονοπωλιακό  καπιταλισμό, αλλά φυσικά κανείς μα κανείς από αυτούς  δεν μπορεί  να αλλάξει  την φτωχοποίηση ενός ολόκληρου λαού.

Σήμερα ο λαός δεν είναι κυρίαρχος. Η κυβέρνηση πάντοτε ήταν κυβέρνηση υποτακτικών. ΄Ολοι οι πρωθυπουργοί της Ελλάδος ήταν ταγμένοι μόνο στα λόγια στην υπηρεσία του λαού. Εξυπηρέτησαν και συνεχίζουν ακάθεκτα στην μνημονιακή εποχή,  να στηρίζουν δεδομένα "συμφέροντα" ή συμμαχίες εσωτερικού και εξωτερικού, ανακατανέμοντας τον εθνικό πλούτο προς όφελός τους, δηλ. απο κάτω προς τα πάνω, μολονότι δεχονται  συνεχείς εθνικές (μέχρι στιγμής λεκτικές)  προσβολές του τύπου «….η ελληνική προεδρία στην ΕΕ μοιάζει κωμική όπερα και ελληνική τραγωδία» του ιστότοπου Market Watch – Wall st Journal.

Τουλάχιστον να μην ξεχάσουμε …   «έλεος, ευγνωμοσύνη και σέβας μας κυριεύει για τους παλιούς μας συντρόφους στη μάχη. Δούλευαν, αγαπούσαν και πέθαναν για ν΄ ανοίξουν το δρόμο να περάσουμε». Ακόμη και ο Ν. Καζαντζάκης με την Ασκητική του να αγωνιστούμε μας καλεί και να φράξουμε το δρόμο  τους και όχι να τον ανοίξουμε στους ανίκανους, καταχραστές  και πουλημένους στα συμφέροντα των λογής – λογής δανειστών και κομπιναδόρων της ΕΕ.

Να ξεπεράσω τον (άδικο) νόμο , να συντρίψω τα κορμιά, να νικήσω τον θάνατο. Είμαι ο Σπόρος. Ασκητική – τρίτο χρέος.

Διαφωνώ μαζί του,  αυτό είναι το πρώτο χρέος σήμερα. Αλλοιώς να ακούμε όλοι Πρωτοσάλντε, Δευτεροσάλντε, Τριτοσάλντε που αναφωνεί πιστά στο ραδιόφωνό του  ...μόνο έτσι μπορούν να κάτσουν τα πράγματα!