Προφανώς η πειθαρχία, λέξη άγνωστη στις μέρες μας, αποτελεί
την κυρίαρχη εντολή της Ασκητικής του Καζαντζάκη. Όμως δεν ξέρω να έχει γράψει κάτι ο μεγάλος αυτός Έλληνας συγγραφέας, φιλόσοφος και στοχαστής
για την Εργασία και υποταγή, πιθανά γιατί στις μέρες του τα φαινόμενα ανεργίας ήταν μικρά σε αριθμό και τοπικής φύσεως.
Ο όρος «άνεργος» περιγράφει παραπλανητικά τους υγιείς
ανθρώπους που δεν έχουν την ικανότητα να αποκτήσουν τα προς το ζην . Λέω
παραπλανητικά , γιατί πλέον οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο
κανόνας . Θα μπορούσαμε , μεταξύ σοβαρού και αστείου να πούμε ως αξίωμα πως «η ανεργία είναι η
νόρμα που παραβιάζεται από την κατάσταση της απασχόλησης».
Οι άνεργοι
αποτελούσαν κάποτε τον «εφεδρικό στρατό» , που βρισκόταν προσωρινά εκτός
εργασίας για λόγους υγείας , ασθένειας , ή λόγο μικρών προβλημάτων της οικονομίας
. Οι άνθρωποι αυτοί , κάποια στιγμή θα επανέρχονταν , αλλά στο διάστημα αυτό
υπήρχε μέριμνα γι’ αυτούς , μέριμνα που ήταν αποδεκτή από όλους , κόμματα και
κοινωνία .
Η κατάσταση αυτή δεν ισχύει πλέον . Δεν υπάρχει πια το
λεγόμενο «κοινωνικό κράτος» , αντίθετα , ακούγοντας και τους «ιδιοκτήτες της
χώρας» , θα υπάρξει περικοπή και στο επίδομα ανεργίας , εκτός των άλλων . Όσοι
πλέον δεν εργάζονται , δεν αποτελούν τον εφεδρικό στρατό , αλλά ισορροπούν πάνω
στη δοκό που βρίσκεται ανάμεσα στην «απασχόληση» και στον αποκλεισμό . Η
λεγόμενη «ανοδική» πορεία της οικονομίας των προηγουμένων ετών , δεν οδήγησε
στο «τέλος» της ανεργίας , αλλά στο ακριβώς αντίθετο. Η ορθολογική οργάνωση
αντιμετώπισης της κρίσης σημαίνει πλέον περικοπή και όχι δημιουργία θέσεων
εργασίας , ενώ ταυτόχρονα , η πρόοδος στον τεχνολογικό τομέα αλλά και επιτυχία
της «διαχείρισης δυναμικού» μετριέται από την μείωση προσωπικού . Σε όλες τις
εταιρείες που βρίσκονται στο χρηματιστήριο , οι τιμές των μετοχών ανεβαίνουν
κάθε φορά που προαναγγέλλονται απολύσεις .
Η εργασία που εκτελεί κάποιος , αλλά και το είδος της ,
καθορίζει τη θέση που ισχυρίζεται πως κατέχει εντός τη φαντασιακής σημασίας που
αποκαλούμε κοινωνία . Είναι ο κυριότερος παράγοντας εδραίωσης του κοινωνικού
status και της αυτοεκτίμησης, αφού
εδραιώνεται πάνω σε μία γενικότερη ηθική . Απόδειξη τούτου , αποτελεί το
γεγονός ότι μόλις γνωρίζουμε κάποιον ή κάποια , η τρίτη ή η τέταρτη το πολύ
ερώτηση που του κάνουμε είναι το «τι δουλειά κάνεις;».
Ζώντας σε μια κοινωνία που αγαπά τις κατηγοριοποιήσεις , το
είδος της εργασίας είναι θεμελιακή κατηγοριοποίηση , μέσα από την οποία
απορρέουν όλα όσα σχετίζονται με τη ζωή μας . Ποιος είναι ισότιμος με εμάς , με
ποιους μπορούμε να συγκριθούμε , με ποιον μπορούμε να έχουμε κοινή πορεία , ποιους
οφείλουμε να σεβόμαστε , αλλά και ποιοι πρέπει να μας σέβονται . Το είδος της
εργασίας δηλώνει εν μέρει , και το πολιτισμικό κεφάλαιο , πράγμα που
κατηγοριοποιεί ακόμα περισσότερο τον συνομιλητή μας . Η απόκτηση πολιτισμικού
κεφαλαίου εξαρτάται από τον ελεύθερο χρόνο και από την απόσταση που έχει
κάποιος από την ανάγκη . Το εισόδημα έχει μεγάλη σημασία όταν πρέπει να
καθοριστεί η απόσταση από την ανάγκη . Όσο περισσότερο δουλεύεις , τόσο
λιγότερο ασχολείσαι με άλλα πράγματα που θα σε βοηθούσαν πρώτα απ’ όλα να
σκέφτεσαι. Καθορίζει τα δικαιώματα που έχουμε απέναντι στην οικογένειά μας ,
αλλά και τις υποχρεώσεις μας. Η εργασία είναι η αρχή του δρόμου που πρέπει να
διαλέξουμε στην πορεία της ζωή μας . Αν αλλάξουμε τομέα εργασίας , ή είδος
εργασίας , αλλάζουμε αναγκαστικά και το δρόμο μας . Με βάση αυτήν , μπορούμε να
«προβλέψουμε» και να διαμορφώσουμε όλη την πλευρά της ύπαρξής μας .
Η εργασία αποτελεί θεμέλιο του βίου , και αν ελέγξεις το
θεμέλιο , ελέγχεις ολόκληρο το βίο . Έτσι , μετατρέπεται σε μέσο για την άσκηση
«βιοεξουσίας» . Αφού είναι το μοναδικό νόμιμο μέσο για να βγουν χρήματα , η
ίδια αποτελεί ταυτόχρονα μέσο επιβίωσης και υποταγής . Η εργασία αποτελεί τον ποιο δημοκρατικό μηχανισμό προσταγής :
κανείς δεν σε υποχρεώνει να δουλέψεις , απλώς αν δεν το κάνεις θα πεθάνεις . Σας λένε ψέμματα όσοι υποστηρίζουν το αντιθετο.Ακόμη και μια ξανθιά ειναι εύκολο να το καταλάβει.
Όπως όλοι οι θεσμοί σε μια κοινωνία , έτσι και η εργασία
μπορεί και ανανεώνεται . Η ανανέωση του τρόπου λειτουργίας της εργασίας , είναι
η μετατροπή της από σταθερή σε ελαστική καθώς και η μεταφορά , αν είναι δυνατόν
, της έδρας της επιχείρησης σε τόπους που ορίζονται από τις εταιρείες ως
«μισθολογικοί παράδεισοι», αφού το κύριο χαρακτηριστικό τους είναι το πειθήνιο
και κυρίως , λιγότερο ακριβό προσωπικό τους. Η μετατόπιση του κεφαλαίου σε
χώρες με χαμηλότερους μισθούς , μεγαλώνει τον ανταγωνισμό μεταξύ των
εργαζόμενων σε παγκόσμια κλίμακα .
Μία πολυεθνική επιχείρηση δημιουργεί εσκεμμένο ανταγωνισμό
όχι μόνο μεταξύ των εργαζόμενων στην χώρα έδρας της εταιρείας , αλλά και με
εργαζόμενους στην άλλη άκρη του κόσμου , που είναι αναγκασμένοι να αποδέχονται
μισθούς πείνας . Κατασκευάζεται ένας τρόπος κυριαρχίας νέου τύπου , που έχει ως
βασικό θεμέλιο το μόνιμο καθεστώς ανασφάλειας , με στόχο την πλήρη υποταγή των
εργαζόμενων . Ο ανταγωνισμός ανάμεσα σε εργαζόμενους που βρίσκονται σε χώρες με
κοινωνικά κεκτημένα και σε αυτούς που ζουν σε χώρες με λιγότερα ή καθόλου
κεκτημένα , διαλύει οποιαδήποτε αντίσταση των πρώτων , επιτυγχάνει την υποταγή
και κυρίως δημιουργεί την αίσθηση πως οι νέοι κανόνες είναι απόλυτα αναγκαίοι .
Θυσία των κεκτημένων στο βωμό της «ανταγωνιστικότητας» . Αυτό όμως που
προβάλλεται ως οικονομικό καθεστώς ή οικονομική αναγκαιότητα , είναι στην
πραγματικότητα προϊόν πολιτικής βούλησης , που μετατρέπεται σε πολιτικό
καθεστώς , με την ενεργό συμμετοχή και συνενοχή των εκάστοτε πολιτικών
εξουσιών. Δυστυχώς όμως , η γη είναι πεπερασμένη και οι «μισθολογικοί
παράδεισοι» συνεχώς λιγοστεύουν . Μετατρέπουμε συνεπώς σε τέτοιους τόπους , με
όχημα την «κρίση» , οποιαδήποτε χώρα η περιοχή είναι οικονομικά ευάλωτη και
προσφέρεται για κάτι τέτοιο . (Την ίδια στιγμή , πρέπει να μπορούμε να
ελέγξουμε αυτούς που θα φύγουν από αυτές τις χώρες και για το λόγο αυτό ,
φτιάχνουμε τις ελεγχόμενες ζώνες μετανάστευσης, ώστε να ελέγχουμε την πρόσβαση
των φτωχών στους ανεπτυγμένους πόλους της Ευρώπης ή των ΗΠΑ.)
Οι άνθρωποι δυσκολεύονται να συνειδητοποιήσουν πως το ίδιο
το κεφάλαιο δεν είναι πλέον κάτι «χειροπιαστό» . Δεν είναι ατσάλι , τσιμέντο ,
χαλκός , ή βαριά βιομηχανία. Απορώ πως στο ΚΚΕ δεν τόχουν ακόμη καταλάβει. Τώρα πλέον το κεφάλαιο είναι αριθμοί σε οθόνες
υπολογιστών , που μπορούν πολύ εύκολα να αλλάξουν τόπο και μορφή . Οι αλλαγές
αυτές έχουν ως μοναδικό στόχο , όχι την ευημερία των ανθρώπων , αλλά την
ορθολογική οργάνωση και την ελαστικότητα του εαυτού του . Επιδρά έτσι στους
ανθρώπους αντίστροφα , ως καταστροφή , αφού αδυνατούν να το αντιμετωπίσουν και
να το εξηγήσουν . Το λεγόμενο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο , έχει τη δύναμη να
δημιουργεί την πεποίθηση πως η εργασία του ενός είναι η καταδίκη του άλλου .
Θέσεις εργασίας εφ’ όρου ζωής, αφ’ ενός μεν δεν υπάρχουν πια , αφ’ ετέρου , δεν
υπάρχουν θέσεις εργασίας όπως τις αντιλαμβανόμασταν κάποτε .
Τώρα υπάρχουν μόνο
θέσεις απασχόλησης . Πρέπει να είσαι ευγνώμων που μπορείς να απασχολείσαι . Δεν
χρειάζεται να προγραμματίζεις τη ζωή σου , δεν μπορείς να το κάνεις , και δεν
μπορείς γιατί δεν σου το επιτρέπουμε. Η εργασιακή αβεβαιότητα κάνει αδύνατη
οποιαδήποτε προσπάθεια «τακτοποίησης» του μέλλοντος . Η πίστη και η ελπίδα σε
ένα καλύτερο μέλλον που χρειάζεται να
έχει κάποιος προκειμένου να εξεγερθεί ενάντια στο παρόν όταν αυτό δεν είναι ανεκτό
, εξαφανίζονται . Ο συνετός και ο φρόνιμος , δεν είναι πλέον αυτός που
αποταμιεύει με στόχο το μέλλον του , αλλά αυτός που μπορεί να καταναλώσει στο
παρόν . Αν δεν μπορείς να καταναλώσεις ορίζεσαι ως φτωχός .
Αν δεν θέλεις να ορίζεσαι ως φτωχός , γέμισε το πορτοφόλι
σου με πιστωτικές κάρτες και καλή τύχη.
Από τα παραπάνω μπορούμε να συμπεράνουμε πως η εργασία είναι
ο κύριος χώρος κοινωνικής ενσωμάτωσης , μία ενσωμάτωση όμως που βασίζεται
απόλυτα στην πειθαρχία . Ο χώρος της , δεν παράγει μόνο εμπορεύματα ή δεν παρέχει
απλές υπηρεσίες . Παράγει κυρίως πειθήνια υποκείμενα του σύγχρονου κράτους .
Έτσι το κράτος διασφαλίζει τον έλεγχο της κεντρικής λειτουργίας επιβίωσης της
κοινωνίας . Πάνω της στηρίζει την κοινωνική «τάξη» (order) αλλά και την
ιεραρχική δομή της κοινωνίας , δημιουργώντας αυτό που αποκαλείται από πολλούς
«ιεραρχική δημοκρατία» . Οι πάντες ιεραρχούνται με κύριο κριτήριο το εισόδημα
το οποίο δεν πρέπει με κανένα τρόπο να απολέσουν .
Κοιτάζοντας μέσα στους χώρους εργασίας μιας μεγάλης
εταιρείας , θα δούμε πως οι μάνατζερς είναι οι «ειδικοί», οι διαχειριστές του
κέρδους, οι απόλυτα υπεύθυνοι γι’ αυτό . Η όποια απώλειά του , τους υποχρεώνει
να ρίξουν τις ευθύνες στους εργαζόμενους που βρίσκονται από κάτω , απολύοντας
όσο το δυνατόν περισσότερους. Οι εργαζόμενοι με τη σειρά τους που δεν έχουν
πέσει ακόμα στην κατάσταση του «φτωχού», αφού εργάζονται , διαθέτουν ένα
ελάχιστο έστω ποσοστό ασφάλειας που τους επιτρέπει να φιλοδοξούν πως μπορούν να
αλλάξουν τη ζωή τους προς το καλύτερο . Ταυτόχρονα , είναι κάτι που πρέπει να
υπερασπιστούν , ακόμα και αν η δουλειά τους είναι μικρά αμειβόμενη , με κακές
συνθήκες και εξαντλητική , αφού ο φόβος μήπως πέσουν χαμηλότερα , μήπως
περιέλθουν στην κατάσταση του φτωχού , δεν τους αφήνει κανένα περιθώριο για
αντίσταση . Βλέπουμε συνεπώς μία αντίστροφη πορεία εξουσίας και ευθύνης: ενώ η
εξουσία κινείται από πάνω προς τα κάτω , η ευθύνη κινείται από κάτω προς τα
πάνω .
Ως κοινωνικός θεσμός , η εργασία , αντικατοπτρίζει πλήρως
την κατανομή ισχύος και εξουσίας που υπάρχει στην κοινωνία . Η αντίστροφη
πορεία εξουσίας και ευθύνης διαγράφεται και στην πολιτική . Όπως ακριβώς σε μία
εταιρεία ο μισθωτός δεν έχει δικαίωμα να επέμβει επί της ουσίας στην «πολιτική»
της , έτσι ακριβώς δεν έχει το δικαίωμα να επέμβει επί της ουσίας στην άσκηση
πολιτικής της χώρας του . Οι πολιτικοί θεωρούν τους εαυτούς τους «ειδικούς» ,
κατασκευάζουν προγράμματα αλλά θεωρούν υπεύθυνο το λαό για την κατάσταση που
έχει βρεθεί , γιατί υποτίθεται πως δεν είναι υπάκουος και δεν τηρεί το
πρόγραμμα , ενώ αυτοί είναι στην πραγματικότητα οι διαχειριστές της εξουσίας .
Αυτοί υπέγραφαν για δάνεια , συμβάσεις , συνεργασίες , μνημόνια κλπ .Οι
«ειδικοί» είναι αυτοί που «γνωρίζουν» .
Το οικονομικό καθεστώς είναι συνδεδεμένο με το πολιτικό
καθεστώς που με τη σειρά του δημιουργεί έναν συγκεκριμένο τρόπο παραγωγής .
Στις μέρες μας ο έλεγχος και η επιβολή του τρόπου παραγωγής , επιτυγχάνεται με
το να μετατρέπεται η ανασφάλεια σε θέσφατο . Εγκαθιδρύοντας την ανασφάλεια
σημαίνει πως μπορούν οι λίγοι να επιβάλλονται στους πολλούς εκμεταλλευόμενοι
την προσωρινότητά τους . Το όπλο της ανασφάλειας , είναι αυτό που καθιστά τους
εργαζόμενους ανήμπορους να αντιδράσουν και να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους ,
γιατί βρίσκονται συνεχώς σε μία κατάσταση άγχους , έντασης και φόβου . Η
ανασφάλεια είναι μία συνθήκη που σε αναγκάζει να υποκύψεις και να αρκεστείς σε
ό,τι είσαι και ό,τι έχεις . Το θέσφατο της ανασφάλειας έχει γίνει η πρώτη και
βασική αρχή οργάνωσης του τρόπου εργασίας και υποταγής .
Αν κάποιος ενδιαφέρεται για περισσότερες πληροφορίες σχετικά
με τον τρόπο που η εργασία υποτάσσει τους ανθρώπους , μπορεί να ανατρέξει στις
παρακάτω πηγές :
1. Αντεπίθεση πυρών 1, 2 / Pierre Bourdieu
2. Η Διάκριση /Pierre Bourdieu
3. Η Μετανεωτερικότητα και τα δεινά της /Zygmunt Bauman
4. Εργασία Καταναλωτισμός και οι Νεόπτωχοι / Zygmunt Bauman
5. Η Χειραγώγηση των Μαζών / Noam Chomsky
6. Η Αυτοκρατορία / Antonio Negri
7. D. Baker
– Taking economics seriously
8. Δ. Μπάτση : Η βαριά βιομηχανία στην Ελλάδα
Υπάρχουν βέβαια και άλλα πολλά βιβλία, κυρίως μαρξιστικού περιεχομένου, από τα οποία πήρα
πληροφορίες ή έχω διαβάσει αλλά πιστεύω πως με αυτά είμαστε «καλυμμένοι» . Σε
ένα επόμενο κείμενο θα ασχοληθώ με το τι μπορούμε να κάνουμε , κατά τη γνώμη
μου , προκειμένου να αλλάξουμε αυτή την κατάσταση .
Θα δούμε…αν ζουμε μέχρι τότε.
ΠΗΓΗ: psarokefalos.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου