Θέλω
να σου μιλήσω, θέλω να ‘μαι μαζί σου και να σε αποκοιμίσω, να ‘μαι η
αναπνοή σου. Έτσι να με ακούσεις, μη μ’ αφήσεις να φύγω, μ’ έρωτα να με
λούσεις… Ακούω το εξάχρονο κοριτσάκι να λιγώνεται μέσα στην καψούρα των στίχων. Απέναντί του έχουν στηθεί οι κριτές και ετοιμάζουν τη βαθμολογία. Η μικρή λικνίζεται στο ρυθμό της καψούρας. Πασαλειμμένη με κατι πούδρες ένα μικρό προσωπάκι, μοιάζει Lolita (ας με συγχωρέσει ο Ναμπόκοφ). Ποζάρει σε στυλ πρωινάδικης κούκλας. Οι γονείς, λιωμένοι από τις επιδόσεις. Το κοινό ενθαρρύνει. Κάποιος συγκινείται. Μπορεί και να δακρύζει. Να ‘ναι ΑΡΑΓΕ ο Βαγγέλης Γερμανός; ( Α ρε Κέρκυρα και Χατζηδάκη που νάσαι τώρα).
Μπροστά μου, όλη η «πνευματική αντεπίθεση» του MEGA (φυσικα δεν φταίει σε τίποτε) και η συνάμα η «διαγωνιστική απάντηση» στο The Voice. Μόνον που εδώ τα ηλικιακά όρια έχουν κατέβει σε οριακό επίπεδο. Παιδάκια του δημοτικού, από νωρίς στο κουρμπέτι της χυδαιότητας και του ανταγωνισμού. Προώθηση και προαγωγή με το άλλοθι του… καλλιτεχνίζειν. The Music School. Μεγάλο ανέκδοτο στην Ελλάδα. Η ιδιωτική «μουσική» πρωτοβουλία αναλαμβάνει δράση, με θέα τα διαλυμένα Μουσικά Γυμνάσια και Λύκεια. Τα παραπαίοντα Δημοτικά Ωδεία.
Κι ένα επτάχρονο να επιμένει: έχεις μεγάλο ταλέντο στα χείλη… Ο Γιώργος Θεοφάνους (ποιός ειναι αυτός γαμώτο που πρέπει να τον ξέρουν όλοι) σε έκσταση. Πλήρης δικαίωση…
Και ο Λοβέρδος (ναι ναι ο Υπουργός Υγείας σήμερα), εκεί...... Να έχει παρατήσει τις οροθετικές και να κυνηγάει «παιδόφιλους» δασκάλους. Τι κι αν το αγαπημένο του κανάλι «βγάζει στο κλαρί» δεκάδες αγοράκια και κοριτσάκια με το πρόσχημα των… ταλαντούχων. Είναι, βλέπετε, και αυτή η «γονική συναίνεση» που οριοθετεί τους κανόνες. Που γίνεται το μέσο της «πρόωρης εκπόρνευσης». Και το «κοινωνικό διαβατήριο» για να σπαράξει ο πιτσιρικάς: πάλι με βρήκαν με το γκάζι ανοιχτό… Εδώ η κ. Ευρυδίκη τρομάζει. Αλλά ναι, πολύ πειστικός…
Για να πω την αλήθεια, δε με ενοχλεί μόνο η «μουσική δυσωδία» που εκπέμπουν οι λαϊκοπόπ μπόμπες. Δεν είναι μόνον η βαρβαρότητα του «τηλεοπτικού πολιτισμού» που με «στραβώνει» και με αηδιάζει χρόνια τώρα. Ούτε η μακροχρόνια ανακύκλωση της εφήμερης μπούρδας. Όταν άκουσα ένα μικρό να τραγουδάει θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής, έφριξα με την «επιπολαιότητα της διδασκαλίας» και ένιωσα παρόμοια απέχθεια και συντριβή.
Εγώ που τέλειωσα το 74 το Γυμνάσιο που δεν ηταν Μουσικό. Είχαμε όμως μάθημα Μουσικής - καλλιτεχνικών κανονικό. Κι αυτό γιατί η «καλλιτεχνική έκθεση» ενός παιδιού τότε φαίνεται να ήταν εντελώς ξεχωριστή υπόθεση από το περιεχόμενο που αυτή προβάλλει και υπηρετεί.
Και φυσικά, μα τίποτε δε μπορεί να είναι θέμα προθέσεων («καλών» ή «κακών», αναλόγως), αλλά μόνο μέγιστης ευθύνης και σοβαρότητας. Έννοιες που έχουν χαθεί παντελώς από τα Κανάλια, που πλέον λειτουργούν ανεξέλεγκτα και χωρίς κανένα αισθητικό και παιδαγωγικό πλαίσιο.
Α ναι μέτρησα και τις διαφημίσεις. Συνολικά η εκπομπή συγέντρωση 40 απο αυτές. Ποιό περιεχόμενο είχαν?
Ε νομίζω αυτό ειναι προφανές: οτι αφορά την συσχέτηση παιδιού και γονιού.
Δυο και μόνο συμβουλές απο ενα χαζό διαμαρτυρόμενο: η πρώτη : μάθετε τα παιδιά μας ζειμπεκικο και η δεύτερη που ειναι το άπαν: κλείστε την τηλεόραση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου