H πρώτη Κατοχή του 40- 44 ήταν η Χιτλερική. Η δεύτερη Κατοχή
είναι της Μέρκελ και πιστεύω, επειδή εγώ έζησα τους Ναζί, αυτή των τελευταίων τεσσάρων χρόνων
είναι ίσως η χειρότερη. Είναι και αυτή η
Ελλάδα των δοσίλογων δηλαδή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, των τοκογλύφων, των
μνημονίων , των προδοτών πολιτικών μας.
Στο χωριό Σίμος της Αιτωλοακαρνανίας ζήσαμε τη θηριωδία του πολέμου στο πετσί μας. Ζήσαμε την αγωνία των βομβαρδισμών , όμως το πιο
τρομερό ήταν η
μεγάλη πείνα.
Ελεγα στα παιδιά μου
και τώρα στα δύο μου εγγόνια, ότι ζούσαμε με μια σταγόνα λάδι.
Θεωρούμασταν ευτυχείς αν είχαμε μπομπότα, δηλαδή καλαμποκίσιο ψωμί, γιατί το
σταρένιο θεωρείτο είδος πολυτελείας.
Θέλω να σας το πω αυτό, ότι ήταν τόσο πικρές οι αναμνήσεις
μου, που όταν είδα στο φούρνο της γειτόνισσας μου μπομπότα, πιάστηκε η αναπνοή
μου. Μ' έκοψε κρύος ιδρώτας στον πανικό ότι περνάμε μία ακόμη περίοδο Κατοχής.
Τι να πρωτοθυμηθώ από την αθλιότητα που ζούσαμε, τα
μπαλωμένα ρούχα, τα παπούτσια από δέρμα
χοίρου όσοι ταχαμε γιατί υπήρχαν και ξυπόλητοι - την ανάγκη μας για λίγο ψωμί.
Κλάματα και καρδιές μαυρισμένες. Πείνα, λιποθυμίες,
αρρώστιες, θάνατοι. Στην κατάντια μας αυτή ήρθε να προστεθεί κι ο φόβος των
ανταρτών. Κατέβαιναν τα βράδια από τα βουνά κι απαιτούσαν από τις γυναίκες να
ζυμώσουν κουλούρες να πάρουν μαζί τους.
Οι γονείς μας έτρεμαν για το παιδομάζωμα και μας έκρυβαν
όπου μπορούσαν, σε υπόγεια, στάβλους, αποθήκες ή μας κάλυπταν με λινάτσες και
μας όρκιζαν να μην ακουστεί ούτε η ανάσα μας.
Κατοχή τότε, όμως δεν
λέγεται κατοχή και το τώρα? Οι γονείς
δεν λυπούνται για την κατάντια τους και που δεν έχουν να προσφέρουν τα
απαραίτητα στα αγγελούδια τους; Άνθρωποι δεν πεινάνε και ψάχνουν στα σκουπίδια
για να βρουν τροφή; Κατοχή δεν έχουμε και τώρα; Τι επειδή δεν λέγεται πόλεμος;»
Νίκος Μαραχατίδης από Σίμο Αιτωλοακαρνανίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου