του Γιώργου Ζερβάκη*

Η Ελλάδα, κατά την διάρκεια των τελευταίων έξι ετών της κρίσης, σύρει μαζί της ένα βαρύ και δυσανάλογο φορτίο, προϊόν δικών της λαθών, που εκδηλώθηκαν καθ’ όλη την μεταπολιτευτική περίοδο και κυρίως στην περίοδο μετά την ένταξη της στην ΕΟΚ. Λάθη και παραλείψεις γνωστά στην δημόσια ζωή, στην κοινωνία, που καθόρισαν το ελληνικό πολιτεύεσθαι και λειτούργησαν σαν βαρίδια, φθάνοντας στο σημείο να υπονομεύσουν την αξία του ιστορικού κεκτημένου της συμμετοχής στην ευρωπαϊκή οικογένεια. Ένα από τα βασικά προβλήματα που είχαμε και έχουμε σαν χώρα, είναι αυτό της αξιοπιστίας που εκπέμπουμε, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό, κάτι που έγινε εμφανές ειδικά στα πρώτα στάδια της εκδήλωσης της κρίσης, όταν είχαμε αφεθεί στους υπεραπλουστευτισμούς που ακούγονταν από διάφορα μήκη και πλάτη του πολιτικού και κοινωνικού ιστού. Υπεραπλουστεύσεις που μας κόστισαν, που μας πήγαν πίσω, που τραυμάτισαν την ήδη αναιμική μας αξιοπιστία. Μέσα από ανούσιες προσεγγίσεις, λειτουργήσαμε σαν να μην καταλαβαίνουμε τι συνέβαινε, με αποτελέσματα που ξέρουμε.
 
Από την περίοδο της κυβέρνησης Παπαδήμου, όπου καθυστερημένα, το πολιτικό σύστημα, οι πολιτικές δυνάμεις βλέποντας να ξετυλίγεται το εφιαλτικό σενάριο της αποκοπής μας από τις κοινοτικές εξελίξεις, κυρίως μετά την διπλή εκλογική αναμέτρηση του 2012 και τον σχηματισμό της κυβέρνησης συνεργασίας, ξοδέψαμε τεράστιο κεφάλαιο και χρόνο για να μπορέσουμε πρώτα και κύρια να σταθεροποιήσουμε την από πολλά μέτωπα τρωθείσα αξιοπιστία μας και να δώσουμε πρώτα στην Κοινωνία την αίσθηση της εξαιρετικά δύσκολης πορείας που απαιτεί διαμόρφωση σταθερής κατεύθυνσης, συνεννόηση και ευθύνη.
Μια Κοινωνία, που έχοντας βγεί βίαια από το διαμορφωμένο με δανεικά πεδίο όπου αναπτύσσονταν ελλείμματα, διοίκηση χαμηλού βεληνεκούς, δημόσιος χώρος χωρίς την ουσιώδη κατ' ελάχιστον αξιολόγηση όσων τον συγκροτούσαν, έτεινε στο να ακούει τις ριψοκίνδυνες προθέσεις των δημαγωγών και των λαϊκιστών, να παρακολουθεί με παγερή αμηχανία τις κραυγές του μίσους, τους θιασώτες της νεοναζιστικής βίας να συναντώνται και να ταυτίζονται με την άλλη πλευρά της βίας, την επαναστατική, στις Πλατείες της αγανάκτησης. Διαμόρφωση μιας αλόγιστης βίας, ενός τυφλού διχασμού που δεν δίστασε να περάσει και στην αίθουσα του Κοινοβουλίου. Είδαμε " αγανακτισμένους " να διαλύουν νόμιμες πολιτικές συγκεντρώσεις, τα κηρύγματα μίσους του εθνικιστικού παροξυσμού, Πρόεδρο κόμματος να εγκαλεί τοπικές κοινωνίες για να λιντσάρουν Δήμαρχο, την τρομοκρατική δράση να επανέρχεται.
Όμως, όσοι βάδιζαν σε, αυτά τα επικίνδυνα μονοπάτια, στα περάσματα της αδιαλλαξίας και του φανατισμού δεν στάθηκαν ικανοί να ανακόψουν την πορεία ευθύνης αυτής της χώρας. Μέσα από λάθη, παραλείψεις, αμφισημίες, ένα στοιχείο ήταν εκείνο που αναδείχθηκε. Ότι απέναντι στο να βρεθεί η χώρα στο έλεος του απόλυτου παραλογισμού, στην χρεοκοπία, υπήρξε ο συναγερμός σταθερής ευθύνης και συνεργασίας που κράτησε την Ελλάδα στην Ευρώπη, που δεν έδωσε περιθώρια στον εξτρεμισμό να κυριαρχήσει επί του εννόμου δημοκρατικού πολιτεύματος.

Και τώρα τι ; Διέξοδος με ποιά στρατηγική, ποιές υποχρεώσεις, δεσμεύσεις, αντίληψη της πραγματικότητας ή εμμονή σε ψευδαισθήσεις; Τα όσα έγιναν την τελευταία εβδομάδα, είδαμε πόσο αποτύπωσαν ένα κλίμα αβεβαιότητας, τόσο εντός όσο και εκτός συνόρων. Αιτία, η μετά την μνημόνιο περίοδος, που δεν μπορεί να την σκεφτόμαστε με μονομερείς ενέργειες, που το πολιτικό σύστημα, τόσο στα κόμματα που συγκροτούν την κυβερνητική πλειοψηφία, όσο και στην Αξιωματική Αντιπολίτευση, άλλα και όπου υπάρχει πολιτική υπευθυνότητα, χρειάζεται αντίληψη του ευρωπαϊκού περίγυρου, καθώς είναι εύκολο να επιστρέψουμε ξανά από εκεί όπου ήμασταν πρίν τρία χρόνια. Μια ευρωπαϊκή πραγματικότητα, με το κοινοτικό περιβάλλον να εκδηλώνει έμπρακτα και τώρα την σταθερή αλληλεγγύη του πρός την Ελλάδα, όταν οι αγορές ή στις αγορές δημιουργήθηκε αναστάτωση σε σχέση με την Ελλάδα. Κάτι που αποτυπώνεται έντονα , παρά την σημερινή υφεσιακή κατάσταση στα ελληνικά ομόλογα, θυμίζοντας μας πόσο εύκολα μπορούμε να κυλήσουμε εκεί όπου ήμασταν εν μέσω κορύφωσης της κρίσης, καθώς η πρόκλησης κυβερνητικής αστάθειας με την μη εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας σε λίγους μήνες μπορεί να οδηγήσει σε πρόωρες εκλογές και ίσως σε επάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις.
Όμως, σαν χώρα, φυσικά και δεν βρισκόμαστε στα αρνητικά ούτε του 2010, ούτε του 2012, όμως χρειαζόμαστε την σταθερότητα. Η παρέμβαση και στήριξη του Προέδρου της ΕΚΤ κ. Ντράγκι λειτούργησε καταλυτικά , όπως επίσης και οι δηλώσεις σταθερής στήριξης στην Ελλάδα από την ΕΕ. Όμως, η '' μπάλα '' περισσότερο είναι στην εσωτερική σκηνή, πολιτική οικονομική και κοινωνική, όπου τις τελευταίες μέρες είναι έμφορτη από στοιχεία λαϊκισμού. Η σταθερότητα και η ομαλότητα που έχουμε πετύχει δεν μπορεί να μπαίνει σε κίνδυνο , όπως επίσης, πρέπει να περισσεύουν οι υπεραπλουστεύσεις, καθώς έχουμε ξεπεράσει με ωδίνες τα ψευδεπίγραφα μνημονιακά-αντιμνημονιακά, και πλέον παρατεταμένες αβεβαιότητες δεν χωρούν.  Γιατί, ναι μεν ο κοινοτικός μηχανισμός που υπάρχει και λειτουργεί εξασφαλίζει την χρηματοδοτική ροή όταν χρειασθεί, όμως εμείς έχουμε την ευθύνη και υποχρέωση να μην επιστρέψουμε στις αμαρτωλές συνήθειες του παρελθόντος, όταν από την μια η αναγκαιότητα για δημοσιονομική επιτήρηση, αλλά και για αναπτυξιακή κατεύθυνση,  ακόμα δεν έχουν επιφέρει να καταστήσουν την έκφραση της Ευρώπης για την επόμενη μέρα ομογενοποιημένη. Με το Βερολίνο, Παρίσι, Ρώμη, να έχουν ακόμα και σήμερα εθνικές αποκλίνουσες.

Όλα εκείνα που διαμορφώθηκαν τα τελευταία χρόνια, επώδυνα και μη, απαιτούν από την χώρα να περάσει σε ένα στάδιο ευθύνης και μεταρρυθμιστικής προσαρμοστικότητας, όπου οι όροι μας θα είναι δεσμεύσεις μας και δικό μας καθήκον η δημοσιονομική εξυγίανση, να διασφαλίσουμε ότι σε πολιτικό-οικονομικό περιβάλλον δεν μπορούμε να αφήσουμε περιθώρια που θα δημιουργήσουν έλλειμμα αξιοπιστίας. Γιατί, αν κάτι αποδείχθηκε την τελευταία εβδομάδα, ήταν ότι με έλλειμμα αξιοπιστίας δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από τα όσα δημιουργήσαμε και κληρονομήσαμε από τα χρόνια της υπερχρέωσης. Σε μια περίοδο όπου την επίπλαστη ευμάρεια πρέπει να την αντικαταστήσουμε με πραγματικά παραγωγικά πρότυπα, συνοχής και ευημερίας. Και αυτό αφορά όχι μόνον τις δυνάμεις της πολιτικής και της οικονομίας, αλλά και την Κοινωνία. Γιατί, επιτύχαμε με αιματηρές θυσίες των μη εχόντων, των πολλών, την παραμονή μας στο ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα, το Μένουμε Ευρώπη από σύνθημα των ελληνικών φιλοευρωπαϊκών οργανώσεων μετατράπηκε σε απτή πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα, σε ιστορικό μας κεκτημένο. Και αυτά, σήμερα δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να τα απεμπολήσουμε .

* Ο κ. Γιώργος Ζερβάκης είναι εκπρόσωπος των ΕΥΡΩΠΑΙΩΝ ΦΕΝΤΕΡΑΛΙΣΤΩΝ ΚΡΗΤΗΣ.

                                              εεεεεεεε ΨΙΤ ΚΑΤΙ ΞΕΧΑΣΕΣ !