Ποιοι φοβούνται την φυλακή αν κυβερνησει ο ΣΥΡΙΖΑ......

Β΄ Μέρος

Τη σύσταση εξεταστικής επιτροπής για οποιαδήποτε συγκεκριμένο θέμα, λόγου χάρη την υπαγωγή της χώρας στα «μνημόνια», πρέπει να τη ζητήσουν 60 βουλευτές και να την υπερψηφίσει το κοινοβούλιο. Στη συνέχεια, προχωρά στην έρευνα και καταρτίζει ένα πόρισμα. Για τη διερεύνηση ενδεχόμενων ποινικών ευθυνών συγκεκριμένων κυβερνητικών λειτουργών απαιτείται η σύσταση προανακριτικής επιτροπής. Αυτή πρέπει να τη ζητήσουν 30 βουλευτές και πάλι να την υπερψηφίσει το κοινοβούλιο. Αν από την έρευνα της προκύψουν ευθύνες για συγκεκριμένα πρόσωπα, τότε η Βουλή ασκεί δίωξη  και δρομολογούνται οι διαδικασίες ανάκρισης και παραπομπής στο Ειδικό Δικαστήριο.

Στην περίπτωση που η νέα Βουλή που θα προκύψει από τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου προχωρήσει στη σύσταση τέτοιων επιτροπών για την υπαγωγή της χώρας στο καθεστώς «μνημονίων», τότε ενδέχεται οι κυβερνήσεις της κρίσης να βρεθούν αντιμέτωπες με δύο κυρίως ευρέα ζητήματα: Το πρώτο αφορά την αλλοίωση του πολιτεύματος. Βάσει του Ποινικού Κώδικα (άρθρο 134), «με ισόβια ή πρόσκαιρη  κάθειρξη  τιμωρείται όποιος [...] επιχειρεί [...] να αποστερήσει ή να παρακωλύσει τη Βουλή, την Κυβέρνηση ή τον Πρωθυπουργό από την ενάσκηση της εξουσίας που τους παρέχει το Σύνταγμα ή να τους εξαναγκάσει να εκτελέσουν ή να παραλείψουν πράξεις που απορρέουν από την εξουσία αυτή...». 

Σύμφωνα με τον Ποινικό Κώδικα, τέτοιες πράξεις συνιστούν έσχατη προδοσία. Οι κυβερνήσεις της κρίσης είναι ελεγκτέες για σειρά τέτοιων πράξεων, με κύριες ανάμεσα τους: Την εν γνώσει τους αντισυνταγματική υπαγωγή της Ελλάδας σε καθεστώς «μνημονίων» και τη σύναψη της πρώτης δανειακής σύμβασης, που θα έπρεπε να έχει κυρωθεί από τα δύο τρίτα της Βουλής,  τον καταιγισμό πράξεων νομοθετικού περιεχομένου, κατά παράβαση των συνταγματικών εγγυήσεων, μια πρακτική που συνιστά παράκαμψη του κοινοβουλίου  και την εισαγωγή νομοσχεδίων τεράστιας έκτασης και εθνικής σημασίας  τη διαδικασία κατεπείγοντος και με ένα μόνο άρθρο, η oποία  μπορεί να υποστηριχθεί πως συνιστά εκβιασμό του κοινοβουλίου . 

Το  δεύτερο ζήτημα αφορά την παραίτηση από κυριαρχικά δικαιώματα  της χώρας. Ειδικότερα, στο πλαίσιο των δανειακών συμβάσεων  έχουν συναφθεί, με τον ορισμό του αγγλικού Δικαίου ως εφαρμοστέου  και την παραίτηση από την εξαίρεση περιουσιακών στοιχείων της  χώρας από κατάσχεση,  λόγω εθνικής κυριαρχίας – σύμφωνα με το  άρθρο 14 παρ. 5 της σύμβασης: «Ο Δανειολήπτης (σ.α: η Eλλάδα) παραιτείται αμετάκλητα και άνευ όρων από κάθε ασυλία που έχει ή  πρόκειται να αποκτήσει, όσον αφορά τον ίδιο ή τα περιουσιακά του  στοιχεία, από νομικές διαδικασίες σε σχέση με την  Σύμβαση, περιλαμβανομένων, χωρίς περιορισμούς, της ασυλίας  όσον αφορά την άσκηση αγωγής, δικαστικής απόφασης ή άλλη δαταγής, κατάσχεση, αναστολή εκτέλεσης δικαστικής απόφασης ή  προσωρινή διαταγή  και όσον αφορά την εκτέλεση και επιβολή  των περιουσιακών στοιχείων του στο βαθμό που δεν το απαγορεύει  αναγκαστικός νόμος».

Στο πλαίσιο διερεύνησης όλων των παραπάνω, ο Γιώργος Πανδρέου, ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, ο Ευάγγελος Βειζέλος ,  ο Αντώνης Σαμαράς, ο Γιάννης Στουρνάρας, καθώς και πολλοί   ακόμη κυβερνητικοί λειτουργοί των τελευταίων χρόνων, μπορούν  να βρεθούν αντιμέτωποι με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας.

Δικογραφίες που ζητούν επανενεργοποίηση

Εν τω μεταξύ, στα συρτάρια του Κοινοβουλίου αραχνιάζουν  εκατοντάδες ποινικές δικογραφίες κατά κυβερνητικών προσώπων έχουν διαβιβαστεί στη Βουλή από τη Δικαιοσύνη. Μόνο κατά  τελευταία κοινοβουλευτική περίοδο της  διακυβέρνησης Σαμαρά  δηλαδή από τον Ιούνιο του 2012 έως και τις 31 Δεκέμβριου,  έχουν διαβιβαστεί πάνω από 100 τέτοιες δικογραφίες (ανάμεσα  και η δικογραφία για το «μνημόνιο»). Πρόκειται για υποθέσεις  που  η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, προσπάθησε να ενταφιάσει: να γλιτώσει ακριβώς από την πιθανότητα σύστασης  εξεταστικών   προανακριτικών επιτροπών. Το ίδιο διάστημα, η συγκυβέρνηση χρησιμοποίησε τη Βουλή όχι μόνο για να νομοθετήσει το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, αλλά και για να προωθήσει δεκάδες διατάξεις αμνήστευσης, ασυλίας και ατιμωρησίας πολιτικών προσώπων και κρατικών λειτουργών που ελέγχονται ή μπορούν να ελεγχθούν από τη Δικαιοσύνη. Σημειώνοντας ότι αυτές οι προβλέψεις ασυλίας έχουν πρόβλημα αντισυνταγματικότητας, παραθέτουμε εδώ τις κυριότερες υποθέσεις σχετικά με τις οποίες πρέπει να διερευνηθούν ευθύνες κυβερνητικών λειτουργών, αλλά και άλλων εμπλεκόμενων προσώπων, είτε με τη διαδικασία των προανακριτικών επιτροπών είτε απευθείας από τη Δικαιοσύνη, για πολλές από τις οποίες άλλωστε εκκρεμούν ήδη δικογραφίες.

Όπως προαναφέραμε, η κυριότερη υπόθεση είναι η ίδια η υπαγωγή της Ελλάδας σε καθεστώς «μνημονίων» και η υπογραφή της πρώτης δανειακής σύμβασης που θα έπρεπε να είχε κυρωθεί με αυξημένη πλειοψηφία από τα 2/3 της Βουλής. Επιπλέον, υπάρχουν μια σειρά από ενδεχόμενες αξιόποινες πράξεις για τα κυβερνητικά στελέχη που συνυπέγραψαν και συνέταξαν το «μνημόνιο». Θυμίζουμε ότι στα τέλη Νοεμβρίου του 2012 διαβιβάστηκε στη Βουλή δικογραφία που σχημάτισαν οι οικονομικοί εισαγγελείς, με αφορμή τις δηλώσεις και το βιβλίο του πρώην εκπροσώπου της Ελλάδας στο ΔΝΤ Π. Ρουμελιώτη, σύμφωνα με τα οποία είχε προειδοποιήσει την τότε κυβέρνηση πως το συγκεκριμένο μνημονιακό πρόγραμμα δεν θα μπορούσε να έχει επιτυχία και γι' αυτό δεν έπρεπε να προσχωρήσει με αυτούς τους όρους στον μηχανισμό στήριξης. Μάλιστα, ο αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου Ν. Παντελής ζήτησε από τη Βουλή να εξετάσει τις ενδεχόμενες ποινικές ευθύνες μελών της τότε κυβέρνησης για την ένταξη της χώρας στο πρώτο «μνημόνιο». Σύμφωνα με νομικούς, ανάμεσα στα στοιχεία που θα μπορούσε να εξετάσει η Βουλή είναι και η αξιοπιστία των στοιχείων του ελλείμματος που έδωσε η ΕΛΣΤΑΤ και χρησιμοποιήθηκαν για την υπαγωγή στο «μνημόνιο», καθώς και το περιεχόμενο των συνομιλιών παραγόντων της χώρας με τα στελέχη του ΔΝΤ και της EE.

ΤΧΣ και αντισυνταγματική ασυλία

Στη συνέχεια, σημαντική υπόθεση αποτελεί η πώληση των μετοχών  του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας σε τιμές χαμηλότερες    των τιμών κτήσης, καθώς και η παροχή ασυλίας στα μέλη του ΤΧΣ για τη ζημιά που με τις αποφάσεις τους προξένησαν στα δημόσια  ταμεία.  Η κυβέρνηση Σαμαρά, με το νόμο 4254/2014 (πολύνομοσχέδιο που φέρει την υπογραφή του συνόλου των υπουργών),  τη δυνατότητα στα μέλη του ΤΧΣ να πουλήσουν τις μετοχές που  κατείχε το ελληνικό δημόσιο από τις τέσσερις συστημικές τράπεζες,   σε τιμή χαμηλότερη από αυτή που τις απέκτησε. Με βάση το νόμο αυτό , οι τραπεζικές μετοχές μπορούν να δοθούν και κάτω απο το  1/3 της τιμής που κατέβαλαν οι Έλληνες πολίτες για να «σώσουν τις τράπεζες των Σ. Λάτση, Μ. Σάλλα, Γ. Κωστόπουλου και άλλων  μεγαλομετόχων.

 

Συγκεκριμένα, για την ανακεφαλαιοποίηση και την έξι των τραπεζών δόθηκαν από τα κρατικά ταμεία -μέσω των δανείων της τρόικας- περίπου 40 δισ. ευρώ, τα οποία έχουν ήδη εγγραφεί  ως δημόσιο χρέος. Σύμφωνα με την αρχική συμφωνία της κεφαλαιοποίησης (38/9.11.2012 Πράξη Υπουργικού Συμβουλίου  στόχος ήταν μέσα σε χρονικό διάστημα από δύο (Eurobank τεσσεράμισι χρόνια (Εθνική, Πειραιώς, Alpha) να ανακτηθούν  μετοχές των τραπεζών από τους ιδιώτες σε τιμές που θα κάλυπταν  τα  χρήματα που δόθηκαν. Όμως η κυβέρνηση Σαμαρά νομοθέτησε « τη  δυνατότητα ορισμού τιμών διάθεσης ή κάλυψης σε τιμές  χαμηλότερες  της τιμής κτήσης των μετοχών από το Ταμείο ή της τρέχουσας  χρηματιστηριακής τιμής». Με αυτήν τη διάταξη από τα 40 δις  που  έχουν απορροφηθεί από τις συστημικές τράπεζες αναμένεται να  επιστραφούν στα κρατικά ταμεία στην καλύτερη περίπτωση ατ 15 με 18 δια ευρώ.  

Ολοκληρώνοντας τη σκανδαλώδη αυτή μεθόδευση , οι κυβερνώντες στον ίδιο νόμο προέβλεψαν ασυλία για τα μέλη  του Ταμείου - κάτι που φυσικά μπορεί να κριθεί αντισυνταγματικό  σε μια μελλοντική δικαστική εξέταση, στην οποία περίπτωση οι εμπλεκόμενοι δεν θα καλύπτονται πια.

 
Στο επόμενο : Τα υποβρύχια που γέρνουν- Siemens - ΟΠΑΠ κλπ