H καταδρομική επιχείρηση ομάδος Ισλαμιστών στα γραφεία εφημερίδος στο Παρίσι, στην καρδιά της Γαλλίας και, εν πολλοίς, της Ευρώπης, «μέρα-μεσημέρι», και η επακολουθήσασα μαζική δολοφονία δώδεκα, τουλάχιστον, ανθρώπων επαναφέρουν, με δραματικό τρόπο, επί τάπητος το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα της Ευρώπης (της Ελλάδος συμπεριλαμβανομένης): Το οποίον δεν είναι, φυσικά, η (δήθεν) «οικονομική κρίση» αλλά η (ορατή και άμεσος) απειλή εξισλαμισμού της γηραιάς ηπείρου (κατ’ εξοχήν δε της Ελλάδος), με όχημα τον συνεχιζόμενο ακάθεκτο μαζικό εποικισμό της Ευρώπης (και ιδιαιτέρως της Ελλάδος) με πολλά εκατομμύρια αλλοφύλων εισβολέων και εποίκων (και όχι «μεταναστών», όπως ανακριβώς και εκ του πονηρού τους αποκαλεί η Υπερεθνική Ιθύνουσα Ελίτ και τα πολιτικά, δημοσιογραφικά και λοιπά προπαγανδιστικά φερέφωνά της, φιλελεύθερα και «αριστερά»).
Ο Νέστωρ της Γερμανικής Σοσιαλδημοκρατίας Helmut Schmidt, διατελέσας Καγκελλάριος της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας, εξέπληξε προ ετών την Κοινή Γνώμη ομολογώντας δημοσίως ότι ήταν μοιραίο λάθος, από της δεκαετίας του ’60 και εντεύθεν, η εισαγωγή στην Γερμανία (και στην Ευρώπη εν γένει) εργατών από ξένες πολιτισμικές ζώνες, και δή από την Τουρκία.
Του Ηλία Ηλιόπουλου ( οι απόψεις ειναι προσωπικές του συγγραφέως) Πηγή : Hellasforce.com
Τα προβλήματα που θα επέφερε αυτή η πολιτική υποτιμήθηκαν, και στην Γερμανία και στην Ευρώπη, επεσήμανε ο τέως Καγκελλάριος και εξήγησε ότι «πολυ-πολιτισμικές κοινωνίες μπορούν να υπάρξουν ειρηνικώς μόνο υπό συνθήκες αυταρχικών καθεστώτων». Ως παράδειγμα ανέφερε την περίπτωση της Σιγκαπούρης.[1]
Επί της ουσίας, ο Helmut Schmidt είχε απόλυτο δίκαιο: Το ιδεολόγημα της «πολυπολιτισμικής κοινωνίας» – που τεχνηέντως και επιμόνως επιχειρούν να επιβάλουν ορισμένοι στα ιστορικά έθνη-κράτη της Ευρώπης – και φενάκη αποτελεί και επ’ ουδενί συμβαδίζει με την δυτικού τύπου Δημοκρατία, η οποία προϋποθέτει έναν κοινό εθνο-πολιτισμικό παρονομαστή, έναν υπαρκτό «βαθμό εθνολογικής και πολιτισμικής συνοχής», όπως μας υπενθύμισε ο Peter Brimelow, στο πολύκροτο βιβλίο του «Alien Nation».[2]
Άλλωστε, εάν θέλουμε να ακριβολογήσουμε μέχρι κεραίας, ακόμη και ο όρος «πολυπολιτισμική κοινωνία» είναι, από την σκοπιά της Πολιτισμικής Ανθρωπολογίας και της Εθνολογίας, αντίφαση καθ’ εαυτήν, contradictio in adjecto, καθ’ όσον μία κοινωνία δεν μπορεί να διέπεται ει μη μόνον από ένα πολιτισμό: Στο Κοινωνιολογικό Λεξικό η «κοινωνία» ορίζεται ως «μία ομάδα ατόμων, η οποία διακρίνεται μέσω ενός ιδιαιτέρου πολιτισμού (αξιακό σύστημα, παράδοση) και είναι ανεξάρτητη από άλλες ομαδοποιήσεις)»[3], ενώ τα μέλη της περί ης ο λόγος ομάδας συνδέονται μεταξύ τους με «συνείδηση του “εμείς”»(Wir-Bewusstsein), «συνεκτικό σύστημα συμβόλων» κ.λ.π.
Ο πολιτισμός (νοούμενος πάντοτε υπό την γερμανική έννοια της «Kultur») είναι, κατά την διατύπωση του Wilhelm E. Mühlmann, ένας δεύτερος «συμβολικός κόσμος», ο οποίος επικάθηται του πραγματικού, κατά τρόπον ώστε η εκ μέρους του συγκεκριμένου προσώπου πρόσληψη της «ούσης πραγματικότητος» να γίνεται μόνον μέσω αυτής της ιστορικώς προϋπαρχούσης «συμβολικής πραγματικότητος».[4] Συνεπώς, μόνον καταχρηστικώς δύναται να γίνεται λόγος περί πολυπολιτισμικών κοινωνιών, προκειμένου να υποδηλωθούν περιπτώσεις παραλλήλων κοινωνιών, που διαβιούν εντός της αυτής κρατικής επικρατείας (κατά κανόνα Αυτοκρατορίας, όπως θα δούμε ευθύς αμέσως).
Με όσα είπε ο ιστορικός ηγέτης της Γερμανικής και Ευρωπαϊκής Κεντροαριστεράς δεν ήλθε μόνον σε διαμετρική αντίθεση προς την γραμμή που σήμερα επικρατεί στην Μετα-Εθνική / Εθνομηδενιστική Ευρωπαϊκή Κεντροαριστερά (αλλά και Κεντροδεξιά!). Συγχρόνως, προξένησε – ως εμφαίνεται και εκ των αντιδράσεων – σοβαρή ρωγμή σε αυτό το οποίο η διαπρεπής ισραηλινή ιστορικός Bat Ye’or έχει αποκαλέσει «Κουλτούρα Θανασίμων Ψευδών» (culture of deadly lies) των ευρωπαϊκών κοινωνιών.
Ως τέτοιαν εννοούσε την συρραφή από πρόδηλα ψεύδη και μισές αλήθειες που, ελέω μιας πρωτοφανούς για τα δεδομένα της Δυτικής φιλοσοφικής και πολιτικής παραδόσεως ιδεολογικής τρομοκρατίας,[5] επικρατούν σήμερα σε ένα ουκ ευκαταφρόνητο τμήμα της ούτω καλουμένης «προοδευτικής διανόησης» των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Ιδίως δε στην δύσμοιρη Ελλάδα επικρατούν δυστυχώς καθ’ ολοκληρίαν, αντιστάσεως μη ούσης, σε επίπεδο ΜΜΕ, πανεπιστημίων, παιδαγωγικών ινστιτούτων και εν γένει Ιδεολογικών Μηχανισμών του Κράτους.
Τυπικό παράδειγμα αυτής της «Κουλτούρας Θανασίμων Ψευδών» είναι η διαρκής και συστηματική προπαγάνδιση του «νεο-ταξικού» ιδεολογήματος της «πολυ-πολιτισμικής κοινωνίας» στις σύγχρονες Δυτικές «Μετα-Δημοκρατίες». Κάθε σοβαρός επιστήμων που διαθέτει ιστορική γνώση μπορεί να βεβαιώσει, εάν δεν εκκινεί από ιδεοληπτικής αφετηρίας, ότι η λεγόμενη «πολυπολιτισμικότητα» είναι τελείως ασύμβατη με συστήματα έστω και στοιχειωδώς δημοκρατικά.
Πράγματι, είτε αναφερόμεθα στην κλασσική Αθήνα της αρχαιότητος, είτε στην πρώϊμη Ρωμαϊκή Δημοκρατία, είτε στην Βενετία των ύστερων Μεσαιωνικών και πρώϊμων Νεωτέρων Χρόνων, είτε στα νεώτερα ιστορικά συνταγματικά και δημοκρατικά Έθνη-Κράτη (Γαλλία, Ηνωμένο Βασίλειο, Γερμανία, Ολλανδία, Σουηδία, Νορβηγία κ.λ.π.), παντού, το δημοκρατικό σύστημα διακυβερνήσεως καθώς επίσης και το σύστημα κοινωνικής αλληλεγγύης συμβάδισαν με την σαφή, ιστορικά διαπιστωμένη, εμφάνιση και κυριαρχία ενός συγκεκριμένου πολιτισμού, υπό την έννοια ενός συγκεκριμένου συστήματος αξιών, παραστάσεων, συμβολισμών, συλλογικής μνήμης και κοινών υπονοουμένων (ο πολύς Hofstätter ομιλεί για «κοινά αυτονόητα»)[6], τα οποία μοιράζονταν όλα τα μέλη που συναποτελούσαν το κοινό σύνολο.
Δεν είναι τυχαίον ότι αυτό που σήμερα αποκαλείται «πολυ-πολιτισμική κοινωνία», ιστορικά, εμφανίζεται στην αχανή πολυεθνική/ πολυθρησκευτική/πολυγλωσσική Περσική Αυτοκρατορία, στην ύστερη Ρώμη (την Ρώμη της Αυτοκρατορίας και της Παρακμής) ή, για να έλθουμε στους Νεωτέρους Χρόνους, στις αυταρχικές Αυτοκρατορίες, όπως εκείνη των Αψβούργων στην Κεντρική Ευρώπη (Αυστρία/Αυστροουγγαρία). Και βεβαίως, κατ’ εξοχήν «πολυπολιτισμική κοινωνία» ήταν το Οσμανικό/Οθωμανικό δεσποτικό Κράτος.
Εξ ου, ίσως, και μία ενδιαφέρουσα σύμπτωσις, η οποία παρατηρείται στην Δύση αλλά και στην Ελλάδα, μεταξύ των πανεπιστημιακών ιστορικών, ερευνητών και δημοσιογράφων: Οι θερμοί θιασώτες της «πολυπολιτισμικότητας» είναι, συγχρόνως, και παθιασμένοι απολογητές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (στα δυτικά και ελληνικά πανεπιστημικά συγγράμματα, σχολικά βιβλία, άρθρα ημερησίου και περιοδικού τύπου και επιδοτούμενα ερευνητικά προγράμματα) και πασχίζουν για την «αποκατάσταση» της «ιστορικής αλήθειας» περί την υποτιθέμενη «ειδυλλιακή» και «ανεκτική» «οθωμανική περίοδο» – όχι φυσικά «Τουρκοκρατία», Θεός φυλάξοι!
=======================================================================
[1] Παράβαλε εφημερίδα «Frankfurter Allgemeine Zeitung», 24/11/2004.
[2] Όρα Brimelow, Peter, Alien Nation. Common Sense About America’s Immigration Disaster, NY 1995/1996, σσ. 202 κ. εξ., ιδίως σ. 210.
[3] Luhmann, N., Art. Gesellschaft (4) und Wienold, H., Art. «Gesellschaft» (5,6) εις: Fuchs, W. et al. (Hrsg.), Lexikon zur Soziologie, Opladen 1988, σσ. 268 κ.εξ.
[4] Gehlen, Arnold, Der Mensch, Bonn 1958, σσ. 39 κ.εξ. και 85 κ.εξ.
[5] Περί της κρατούσης ιδεολογικής τρομοκρατίας όρα Finkielkraut, Alain, «Régister au discours de la dénonciation», Le Journal Du Sida, Avril 1995.
[6] Hofstätter, P.R., «Einführung in die Sozialpsychologie», Stuttgart 1959, σ. 92.
Ο Νέστωρ της Γερμανικής Σοσιαλδημοκρατίας Helmut Schmidt, διατελέσας Καγκελλάριος της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας, εξέπληξε προ ετών την Κοινή Γνώμη ομολογώντας δημοσίως ότι ήταν μοιραίο λάθος, από της δεκαετίας του ’60 και εντεύθεν, η εισαγωγή στην Γερμανία (και στην Ευρώπη εν γένει) εργατών από ξένες πολιτισμικές ζώνες, και δή από την Τουρκία.
Του Ηλία Ηλιόπουλου ( οι απόψεις ειναι προσωπικές του συγγραφέως) Πηγή : Hellasforce.com
Τα προβλήματα που θα επέφερε αυτή η πολιτική υποτιμήθηκαν, και στην Γερμανία και στην Ευρώπη, επεσήμανε ο τέως Καγκελλάριος και εξήγησε ότι «πολυ-πολιτισμικές κοινωνίες μπορούν να υπάρξουν ειρηνικώς μόνο υπό συνθήκες αυταρχικών καθεστώτων». Ως παράδειγμα ανέφερε την περίπτωση της Σιγκαπούρης.[1]
 |
| Φωτογραφίες των θυμάτων : Μεταξύ των δημοσιογραφων που σκοτώθηκαν (l to r) Charlie Hebdo's deputy chief editor Bernard Maris and cartoonists Georges Wolinski, Jean Cabut, aka Cabu, Stephane Charbonnier, who is also editor-in-chief, and Bernard Verlhac, also known as Tignous |
Επί της ουσίας, ο Helmut Schmidt είχε απόλυτο δίκαιο: Το ιδεολόγημα της «πολυπολιτισμικής κοινωνίας» – που τεχνηέντως και επιμόνως επιχειρούν να επιβάλουν ορισμένοι στα ιστορικά έθνη-κράτη της Ευρώπης – και φενάκη αποτελεί και επ’ ουδενί συμβαδίζει με την δυτικού τύπου Δημοκρατία, η οποία προϋποθέτει έναν κοινό εθνο-πολιτισμικό παρονομαστή, έναν υπαρκτό «βαθμό εθνολογικής και πολιτισμικής συνοχής», όπως μας υπενθύμισε ο Peter Brimelow, στο πολύκροτο βιβλίο του «Alien Nation».[2]
Άλλωστε, εάν θέλουμε να ακριβολογήσουμε μέχρι κεραίας, ακόμη και ο όρος «πολυπολιτισμική κοινωνία» είναι, από την σκοπιά της Πολιτισμικής Ανθρωπολογίας και της Εθνολογίας, αντίφαση καθ’ εαυτήν, contradictio in adjecto, καθ’ όσον μία κοινωνία δεν μπορεί να διέπεται ει μη μόνον από ένα πολιτισμό: Στο Κοινωνιολογικό Λεξικό η «κοινωνία» ορίζεται ως «μία ομάδα ατόμων, η οποία διακρίνεται μέσω ενός ιδιαιτέρου πολιτισμού (αξιακό σύστημα, παράδοση) και είναι ανεξάρτητη από άλλες ομαδοποιήσεις)»[3], ενώ τα μέλη της περί ης ο λόγος ομάδας συνδέονται μεταξύ τους με «συνείδηση του “εμείς”»(Wir-Bewusstsein), «συνεκτικό σύστημα συμβόλων» κ.λ.π.
Ο πολιτισμός (νοούμενος πάντοτε υπό την γερμανική έννοια της «Kultur») είναι, κατά την διατύπωση του Wilhelm E. Mühlmann, ένας δεύτερος «συμβολικός κόσμος», ο οποίος επικάθηται του πραγματικού, κατά τρόπον ώστε η εκ μέρους του συγκεκριμένου προσώπου πρόσληψη της «ούσης πραγματικότητος» να γίνεται μόνον μέσω αυτής της ιστορικώς προϋπαρχούσης «συμβολικής πραγματικότητος».[4] Συνεπώς, μόνον καταχρηστικώς δύναται να γίνεται λόγος περί πολυπολιτισμικών κοινωνιών, προκειμένου να υποδηλωθούν περιπτώσεις παραλλήλων κοινωνιών, που διαβιούν εντός της αυτής κρατικής επικρατείας (κατά κανόνα Αυτοκρατορίας, όπως θα δούμε ευθύς αμέσως).
Με όσα είπε ο ιστορικός ηγέτης της Γερμανικής και Ευρωπαϊκής Κεντροαριστεράς δεν ήλθε μόνον σε διαμετρική αντίθεση προς την γραμμή που σήμερα επικρατεί στην Μετα-Εθνική / Εθνομηδενιστική Ευρωπαϊκή Κεντροαριστερά (αλλά και Κεντροδεξιά!). Συγχρόνως, προξένησε – ως εμφαίνεται και εκ των αντιδράσεων – σοβαρή ρωγμή σε αυτό το οποίο η διαπρεπής ισραηλινή ιστορικός Bat Ye’or έχει αποκαλέσει «Κουλτούρα Θανασίμων Ψευδών» (culture of deadly lies) των ευρωπαϊκών κοινωνιών.
Ως τέτοιαν εννοούσε την συρραφή από πρόδηλα ψεύδη και μισές αλήθειες που, ελέω μιας πρωτοφανούς για τα δεδομένα της Δυτικής φιλοσοφικής και πολιτικής παραδόσεως ιδεολογικής τρομοκρατίας,[5] επικρατούν σήμερα σε ένα ουκ ευκαταφρόνητο τμήμα της ούτω καλουμένης «προοδευτικής διανόησης» των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Ιδίως δε στην δύσμοιρη Ελλάδα επικρατούν δυστυχώς καθ’ ολοκληρίαν, αντιστάσεως μη ούσης, σε επίπεδο ΜΜΕ, πανεπιστημίων, παιδαγωγικών ινστιτούτων και εν γένει Ιδεολογικών Μηχανισμών του Κράτους.
Τυπικό παράδειγμα αυτής της «Κουλτούρας Θανασίμων Ψευδών» είναι η διαρκής και συστηματική προπαγάνδιση του «νεο-ταξικού» ιδεολογήματος της «πολυ-πολιτισμικής κοινωνίας» στις σύγχρονες Δυτικές «Μετα-Δημοκρατίες». Κάθε σοβαρός επιστήμων που διαθέτει ιστορική γνώση μπορεί να βεβαιώσει, εάν δεν εκκινεί από ιδεοληπτικής αφετηρίας, ότι η λεγόμενη «πολυπολιτισμικότητα» είναι τελείως ασύμβατη με συστήματα έστω και στοιχειωδώς δημοκρατικά.
Πράγματι, είτε αναφερόμεθα στην κλασσική Αθήνα της αρχαιότητος, είτε στην πρώϊμη Ρωμαϊκή Δημοκρατία, είτε στην Βενετία των ύστερων Μεσαιωνικών και πρώϊμων Νεωτέρων Χρόνων, είτε στα νεώτερα ιστορικά συνταγματικά και δημοκρατικά Έθνη-Κράτη (Γαλλία, Ηνωμένο Βασίλειο, Γερμανία, Ολλανδία, Σουηδία, Νορβηγία κ.λ.π.), παντού, το δημοκρατικό σύστημα διακυβερνήσεως καθώς επίσης και το σύστημα κοινωνικής αλληλεγγύης συμβάδισαν με την σαφή, ιστορικά διαπιστωμένη, εμφάνιση και κυριαρχία ενός συγκεκριμένου πολιτισμού, υπό την έννοια ενός συγκεκριμένου συστήματος αξιών, παραστάσεων, συμβολισμών, συλλογικής μνήμης και κοινών υπονοουμένων (ο πολύς Hofstätter ομιλεί για «κοινά αυτονόητα»)[6], τα οποία μοιράζονταν όλα τα μέλη που συναποτελούσαν το κοινό σύνολο.
Δεν είναι τυχαίον ότι αυτό που σήμερα αποκαλείται «πολυ-πολιτισμική κοινωνία», ιστορικά, εμφανίζεται στην αχανή πολυεθνική/ πολυθρησκευτική/πολυγλωσσική Περσική Αυτοκρατορία, στην ύστερη Ρώμη (την Ρώμη της Αυτοκρατορίας και της Παρακμής) ή, για να έλθουμε στους Νεωτέρους Χρόνους, στις αυταρχικές Αυτοκρατορίες, όπως εκείνη των Αψβούργων στην Κεντρική Ευρώπη (Αυστρία/Αυστροουγγαρία). Και βεβαίως, κατ’ εξοχήν «πολυπολιτισμική κοινωνία» ήταν το Οσμανικό/Οθωμανικό δεσποτικό Κράτος.
Εξ ου, ίσως, και μία ενδιαφέρουσα σύμπτωσις, η οποία παρατηρείται στην Δύση αλλά και στην Ελλάδα, μεταξύ των πανεπιστημιακών ιστορικών, ερευνητών και δημοσιογράφων: Οι θερμοί θιασώτες της «πολυπολιτισμικότητας» είναι, συγχρόνως, και παθιασμένοι απολογητές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (στα δυτικά και ελληνικά πανεπιστημικά συγγράμματα, σχολικά βιβλία, άρθρα ημερησίου και περιοδικού τύπου και επιδοτούμενα ερευνητικά προγράμματα) και πασχίζουν για την «αποκατάσταση» της «ιστορικής αλήθειας» περί την υποτιθέμενη «ειδυλλιακή» και «ανεκτική» «οθωμανική περίοδο» – όχι φυσικά «Τουρκοκρατία», Θεός φυλάξοι!
=======================================================================
[1] Παράβαλε εφημερίδα «Frankfurter Allgemeine Zeitung», 24/11/2004.
[2] Όρα Brimelow, Peter, Alien Nation. Common Sense About America’s Immigration Disaster, NY 1995/1996, σσ. 202 κ. εξ., ιδίως σ. 210.
[3] Luhmann, N., Art. Gesellschaft (4) und Wienold, H., Art. «Gesellschaft» (5,6) εις: Fuchs, W. et al. (Hrsg.), Lexikon zur Soziologie, Opladen 1988, σσ. 268 κ.εξ.
[4] Gehlen, Arnold, Der Mensch, Bonn 1958, σσ. 39 κ.εξ. και 85 κ.εξ.
[5] Περί της κρατούσης ιδεολογικής τρομοκρατίας όρα Finkielkraut, Alain, «Régister au discours de la dénonciation», Le Journal Du Sida, Avril 1995.
[6] Hofstätter, P.R., «Einführung in die Sozialpsychologie», Stuttgart 1959, σ. 92.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου