ΠΕΘΑΝΕ Ο ΓΕΙΤΟΝΑΣ ΚΑΙ ΕΓΩ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΤΗ ΧΗΡΑ

 263 συνάδελφοι μας από τον Οργανισμό βγαίνουν άμεσα σε διαθεσιμότητα…

Ποιά ακριβώς στάση έχει υιοθετήσει το ΔΣ της Ομοσπονδίας[1]?

Εκτός των άλλων να παραστεί οργανωμένα και συντονισμένα στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, όπου θα δοθεί μια από τις πιο μεγάλες συνδικαλιστικές μάχες.

Αλήθεια για ποια μάχη μιλάμε και με ποιους?

Φυσικά οι «εκλεγμένοι νότιοι» θα ταξιδέψουν στην συμπρωτεύουσα του Βορρά και αφού κατέβουν μετά στην Πρωτεύουσα, θα μας πουν να προχωρήσουμε σε απεργία, βορά στα θηρία των προσωπικών επιδιώξεων και των φιλοδοξιών.

Φυσικά οι  πρώην συνάδελφοι του ΟΕΚ – ΟΕΕ θα έχουν την δική τους συμμετοχή. Δεν κατάλαβαν  και οι μεν και οι δε, ότι από μόνοι τους χωρίς ενότητα τίποτε καλό δεν μπορεί να γίνει. Μη βιαστείτε όμως να συμφωνήσετε.

Γιατί υπάρχουν οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» παντού και πάντα. Γιατί να λείψουν από αυτόν τον χώρο?  Και ο κ. Στουρνάρας λέει ότι μειώνει το χρέος. Ποιος τον πιστεύει όμως?

Τι ακριβώς πρακτικά θα πετύχουμε με την απεργία. Αναστολή απολύσεων, επαναφορά μισθού στα προ μνημονίου επίπεδα, υπερωρίες, έξοδα μετακίνησης ή άλλο τι.

Ε λοιπόν όσο αντέχει ο κόσμος έχουν δύναμη οι συνδικαλιστές. Σύντομα όμως η κόπωση και η αδιαφορία με την μη δυναμική αντιμετώπιση των επιλογών της Διοίκησης και κυβέρνησης, θα γίνει θηλιά που θα ξαναγυρίσει τον συνδικαλισμό στη πειθήνια δεκαετία του 70. Οι πολιτικές των κομμάτων που καθένας από αυτούς ανήκει απέτυχαν παταγωδώς. Ζήτω οι νέες πολιτικές των «βλαχοδημάρχων». Αυτοί θα μας σώσουν και θα μας ενώσουν?

Aς δούμε λίγο ψύχραιμα μια σειρά γεγονότων και στάσεων:

Ο  συνδικαλισμός της μεταπολίτευσης κέρδισε για τους εργαζόμενους του δημόσιου τομέα πολλά πράγματα, τους ανέδειξε σε προνομιούχο στρώμα της εργατικής τάξης, στήριξε όλη τη διαδρομή του κυβερνητικού ΠΑΣΟΚ και γέννησε μια συνδικαλιστική γραφειοκρατία που κινήθηκε με άνεση από τις ανώτατες συνδικαλιστικές θέσεις στις υπουργικές καρέκλες, ή σε καλά αμειβόμενες θέσεις εξουσίας - διοίκηση ΔΕΚΟ και δημόσιων οργανισμών μεταξύ των οποίων και ο ΟΑΕΔ κλπ. Την ίδια στιγμή και με λίγες εξαιρέσεις ο συνδικαλισμός στο δύσκολο ιδιωτικό τομέα παρέμεινε αδύναμος, υπονομευμένος από την εργοδοσία, παρακολούθημα από πολλές απόψεις του «συντεχνιακού» συνδικαλισμού των ΔΕΚΟ.

Είναι χαρακτηριστικό ότι στις λεγόμενες πανελλαδικές απεργίες, ενώ τα ποσοστά συμμετοχής του δημόσιου τομέα άγγιζαν ακόμα και το 100%, τα ποσοστά του ιδιωτικού παρέμεναν πάντα πολύ χαμηλά έως ανύπαρκτα σε μερικούς κλάδους.

Κι αυτή η ανισομέρεια του συνδικαλιστικού κινήματος είχε φυσικά τις επιπτώσεις της τόσο στις κατακτήσεις κάθε κλάδου, όσο και στην εμπέδωση σιγά-σιγά της εντύπωσης ότι υπάρχουν και μεταξύ των εργαζομένων οι προνομιούχοι και οι μη προνομιούχοι. Για την ιστορία, πρώτο για προνομιούχους και ρετιρέ και για μη προνομιούχους μίλησε το ΠΑΣΟΚ και ο Ανδρέας Παπανδρέου.

Υπάρχουν χιλιάδες παραδείγματα που αποδεικνύουν πως οι συνδικαλιστές στην Ελλάδα, υπήρξαν οι σκαπανείς του πελατειακού συστήματος και οι εγγυητές της αποτελεσματικής σχέσης του ρουσφετιού με την πολιτική. Υπήρξαν και πολλά άλλα. Φορείς του πολιτικού νεοπλουτισμού που φρόντιζε να δημιουργεί συνενοχή (μαζί τα φάγαμε). Υποκριτές, που έβλεπαν τους αγώνες ως τραμπολίνο που τους πέταγε απ΄ ευθείας στη βουλευτική έδρα. Και βέβαια ψεύτες, εκμεταλλευτές της αγωνίας και μάστορες της κρυφής συνδιαλλαγής.

Αυτός ο κύκλος λοιπόν έκλεισε. Και μόνο την αμήχανη έως ελεεινή στάση της συνδικαλιστικής τέχνης  την εποχή των μνημονίων να δει κανείς,  επιβεβαιώνεται η διαπίστωση.

Ο συνδικαλισμός, ιδιαίτερα εκείνος που πρόσκειται στα αριστερά κόμματα, εμφανίζει και αυτός πλέον σοβαρά συμπτώματα αυτισμού. Αποκοπή από την κοινωνία, επαναληπτικότητα, μηχανικές κινήσεις, βίαια ξεσπάσματα, αδυναμία συνεννόησης με τους άλλους. Το τραχύ ιδίωμα, ο επιτακτικός τόνος, μια σκιά απειλής -  το αιχμάλωτο πνεύμα της ελληνικής Αριστεράς που κάποτε υποσχόταν δημοκρατία, αξιοκρατία και πρόοδο.

Ότι λοιπόν κατακτήθηκε με πολλούς αγώνες και σε πολλές δεκαετίες τώρα εξανεμίζεται, ενώ η προπαγάνδα για τους προνομιούχους φαίνεται ότι έχει αγγίξει ένα μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης. Είναι χαρακτηριστικό ότι, σε τελευταία δημοσκόπηση, εμφανίζεται η πλειοψηφία των Ελλήνων να τάσσεται υπέρ των απολύσεων στο δημόσιο τομέα. Και η εκστρατεία εναντίον των «προνομιούχων», μια εκστρατεία που τη διεξάγουν εκείνοι που τους κατέστησαν «προνομιούχους», όλα δείχνουν ότι πιάνει σε μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης.

Είναι γεγονός ότι η εκστρατεία αυτή βολεύει και την κυβέρνηση, και τις δυνάμεις του μνημονίου και τις βλέψεις του Σόιμπλε και της Μέρκελ.

Είναι γεγονός όμως επίσης, ότι ο συνδικαλισμός του δημόσιου τομέα και ο συνδικαλισμός γενικώς που γνωρίσαμε έχει φάει τα ψωμιά του και ζει την περίοδο της σήψης και της παρακμής του. Ο Φωτόπουλος περιγράφει χαρακτηριστικά τις ενδείξεις, όταν κάνει λόγο για «έλλειψη ενότητας, σεβασμού, αλληλεγγύης και συναδελφικότητας» στην κάποτε πανίσχυρη ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ. Κι αυτά είναι τα στοιχεία που μαζί με εκατοντάδες άλλα πιστοποιούν το τέλος του συνδικαλισμού όπως τον γνωρίσαμε και όπως εξελίχθηκε.

Οι συνδικαλιστές της ΝΔ , ΠΑΣΟΚ , ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ κλπ  θέλουν βεβαίως όχι μόνο να επανεκλεγούν,  αλλά να διευρύνουν την επιρροή τους, πάνω στο κύμα της επαναστατικής γυμναστικής που θέλουν δίχως όμως τελικό στόχο να κατευθύνουν τους συναδέλφους.

Ταξίδια, επαφές στην επαρχία για τον συντονισμό και αγώνας σύμμικτος με πολιτικές από όπου και να προέρχονται,  είναι ο θάνατος του εμποράκου, δηλ. των εργαζομένων. Ψηφίστηκαν για να υπηρετούν εμάς και όχι να τα βρίσκουν μεταξύ τους ή με το διοικητικό status του Οργανισμού.  

Το ερώτημα είναι εάν οι συνάδελφοι   θα τους επιβραβεύσουν ή θα επιλέξουν μια άλλη εκπροσώπηση όταν έρθει η ώρα , με γνήσια και δημοκρατική εκπροσώπηση, αλλά και αταλάντευτη γραμμή αντίθεσης με συγκεκριμένα μέτρα και όχι μόνο με απεργία .

Γιατί ακόμη και η διεκδίκηση δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς την κοινωνική ευθύνη, ειδικά τώρα που οφείλουν αυτοί να δείχνουν το δρόμο.

Δυστυχώς τα μέτρα δεν αγγίζουν τους βολεμένους, τους αργόσχολους και τους συνδικαλιστές αυτοί ΠΑΝΤΑ έβρισκαν και εξακολουθούν να βρίσκουν τρόπους να βολεύονται….

Καλά θα κάνετε λοιπόν, να σταματήσετε να λαϊκίζετε και να νομίζετε ότι τρώει κουτόχορτο ο κόσμος!!!

Το τελευταίο πράγμα που θα έπρεπε να θέλετε είναι να έχουμε φιμωμένους υπάλληλους στον ΟΑΕΔ. Το επόμενο βήμα θα είναι να τους βγάζουμε και στις πλατείες,  να βγάζουν λόγους για το πόσο καλή είναι η ΤΡΟΙΚΑ και οι κυβερνήσεις πού ορίζει!!!!

Ο νοών νοείτω…

---

[1] Οι άνθρωποι πρέπει να οργανώνονται για να αγωνίζονται ενωμένοι ώστε να κατακτούν. Το συνδικαλιστικό κίνημα σήμερα  διεκδικεί με λάθος τρόπους, αλλά είναι καλύτερα απ’ το να μην διεκδικεί καθόλου. Έτσι υποστηρίζω τον συνδικαλισμό, αλλά όχι τους συνδικαλιστές.