POLITICS VS PEOPLE

Στις αρχές του αιώνα και στην χώρας μας, γινόμαστε  εφιαλτικοί μάρτυρες μιας μετατόπισης της εξουσίας από το χώρο της πολιτικής σ' εκείνον της οικονομίας, η οποία όμως είχε αρχίσει πολύ ενωρίτερα και ολοκληρώθηκε τώρα. Δεν πρέπει  να μας ξεφεύγει η διεθνής πραγματικότητα.

Μια καινούργια τάξη διαχειριστών της παγκόσμιας εξουσίας διαμορφώνεται. Μακριά από τις ενοχλητικές δημοκρατικές διαδικασίες της  πολιτικής,  αναδεικνύονται οι νέοι κυβερνήτες του κόσμου. Τα αφεντικά των πολυεθνικών, οι δισεκατομμυριούχοι χρηματιστές, οι ιδιοκτήτες των πλανητικών ΜΜΕ , μεγάλοι συνασπισμοί και όμιλοι.  

Με τον αέρα κατακτητών υποτάσσουν τις  τοπικές  πολιτικές εξουσίες και επιβάλλουν το δικό τους νόμο. Ακόμη και ο δικός μας Πρόεδρος είναι υποτελής.  Με το ιδεολογικό περίβλημα του νεοφιλελευθερισμού και όχημα τη ραγδαία ανάπτυξη της τεχνολογίας , η νέα κυρίαρχη τάξη απλώνει την εξουσία της σε όλον τον πλανήτη.

Δημιουργεί νέα κοινωνικά πρότυπα όπου η ατομική οικονομική επιτυχία, η χρησιμοθηρία, ο χλευασμός της κοινωνικής ευαισθησίας, η περιφρόνηση του συλλογικού συμφέροντος , ο περιορισμός εντέλει της ανθρώπινης ύπαρξης στο στενό πλαίσιο της  οικονομικής του δραστηριότητας , όπου είναι εξαιρετικά ευάλωτος και δεν υπάρχουν ευκαιρίες για όλους – αφού δεν χωρούν όλοι - γίνονται τα κύρια χαρακτηριστικά του «επιτυχημένου» ανθρώπου.  

Είναι εντελώς φυσιολογικό  που η αγορά, ως το συλλογικό πεδίο άσκησης τον οικονομικών δραστηριοτήτων, επιβάλει τους  κανόνες της στην κοινωνία. Από την πλευρά τους  οι πολυεθνικές  και οι δανειστές των κρατών  — οι πλέον δραστήριες «μονάδες» της αγοράς— επεκτείνουν την κυριαρχία τους μέσω ενός τεραστίου πλέγματος θυγατρικών σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου υποδουλώνοντας συνειδήσεις και μετατρέποντας την κοινωνία σε "σαρκοφάγους κανίβαλους". Κάτι τέτοιο άλλωστε επιζητούν και οι δικοί μας φωστήρες της πολιτικής,  δημιουργώντας συνθήκες παντού επιλεκτικών απολύσεων στον δημόσιο τομέα, αφού οι παρατρεχάμενοι της εξουσίας δεν έχουν κανένα κίνδυνο.

 Μια από τις συνέπειες αν όχι η κύρια, είναι εκείνη  της  λατρείας της κερδοσκοπίας, με την  έκρηξη της χρηματιστηριακής  οικονομίας. Σημαντικά κεφάλαια διατίθενται καθημερινά στο κυνήγι του εύκολου και γρήγορου κέρδους μέσα από τα χρηματιστηριακά παιχνίδια, ιδιαίτερα μέσα από πράξεις που αφορούν χρηματιστηριακά παράγωγα.

Το πλανητικά χωρίο έχει μετατραπεί σε πλανητικό καζίνο.  Ακόμη και μεγάλα πιστωτικά ιδρύματα της Ευρώπης,   Ιαπωνίας και  Αμερικής δεν διστάζουν να συμμετάσχουν στο τζόγο. Κι όχι μόνο αυτά . Η ΕΕ έχει δημιουργήσει ειδικά όργανα προς τον σκοπό αυτό. Κέρδος και δανεισμός  κρατών είναι λέξεις ταυτόσημες πλέον. Η Ευρώπη που μεταπολεμικά παρείχε ασφάλεια και πρόοδο στον εργαζόμενο, τον μικρομεσαίο επιχειρηματία, τον συνταξιούχο, τον αγρότη, τον μικροκαταθέτη κλπ  έχει ήδη μετατραπεί σε αιματηρό πεδίο οικονομικών συγκρούσεων μισάνθρωπων πολιτικών, τύπου Σόιμπλε. Να μην λησμονούμε ότι υπάρχει πάντα ένα πιστό αντίγραφο του τελευταίου  ( πες με Στουρνάρα) σε κάθε κράτος μέλος της ΕΕ. Δίχως αυτά τα αντίγραφα,  ούτε η Γερμανική μηχανή που χρησιμοποιεί την ΕΕ σαν μηχανισμό που της δίνει το δικαίωμα να είναι κυρίαρχος παίχτης στην παγκόσμια αγορά, θα μπορούσε να σταθεί.   

Μέσα σ' ένα τέτοιο ζοφερό τοπίο,   είναι επόμενο να πολλαπλασιάζονται οι κάθε λογής συγκρούσεις, όπως θα συμβεί έντονα πια και στην Πατρίδα μας, ιδιίως τώρα  με την λήψη νέων επώδυνων μέτρων για τους εργαζόμενους. Νέες απολύσεις στον δημόσιο τομέα με κομματικά κριτήρια, κλείσιμο πανεπιστημίων και σχολών, κατεδάφιση της δημόσιας υγείας, σταδιακή μετατροπή ΝΠΔΔ σε ιδιωτικά, κατάργηση των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας, κλείσιμο σχολίων  και ουκ έστιν ώδε αριθμός μέτρων με βάση πάντοτε τα μνημόνια.

Η κατεδάφιση των κοινωνικών κατακτήσεων επιδεινώνει τη θέση των νεόπτωχων και των αποκλεισμένων,  ενώ παράλληλα μεγάλες κοινωνικές ομάδες αποκόπτονται από τον κοινωνικό ιστό και περιθωροποιούνται. Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες (βλ. την τελευταία στάση  ΟΛΜΕ στην περίπτωση της Ελλάδος, η οποία ενώ απέκρουσε την απεργία που ψήφισαν οι κατά τόπους ΕΛΜΕ κατά την διάρκεια των πανελληνίων εξετάσεων, έρχεται τώρα να υποστηρίξει απειλώντας την κυβέρνηση για γενική απεργία κατά την έναρξη της σχολικής περιόδου) είναι ανίκανες να συμβάλλουν στον εξορθολογισμό και απόκρουση  πολιτικών σε βάρος  των όποιων  εργαζομένων  υποστηρίζουν ακόμη ότι εκπροσωπούν.  

Σήμερα με την ανεργία σε πρωτοφανή νούμερα , σαν  λογική αντίδραση εθνικιστικές,  έρπουσες πολιτικές φασισμού και θρησκευτικές  ιδεοληψίες,  αναδύονται με ορμή επιδιώκοντας να επιβάλουν μια παρωχημένη τάξη.

Το αδιέξοδο του νέο-φιλελευθερισμού είναι προφανές. Η κρίση θα ξεπεραστεί όταν οι  κυβερνήσεις επιβάλουν στην αγορά το σεβασμό στους δημοκρατικούς κανόνες, τους οποίους εδώ και 20  χρόνια ο καπιταλισμός έχει βαλθεί να εξαφανίσει.

΄Όμως πριν από αυτό θα πρέπει να αλλάξουν οι ίδιες οι κυβερνήσεις τις πολιτικές τους, να αυτομαστιγωθούν, να διαλυθούν και να επαναδημιουργηθούν με άξονα την ελευθερία, την ισότητα και την δικαιοσύνη.  Με την υπάρχουσα κοινωνική και οικονομική κατάσταση κάτι τέτοιο φαίνεται αδύνατο στην χώρα μας. Το υπάρχον σύστημα θέλει την επιβίωση του με οποιοδήποτε κόστος.  Η  διαμόρφωση ενός  νέου μοντέλου κοινωνίας που θα αποβλέπει στη δικαιότερη κατανομή πόρων και εισοδημάτων, θα εξασφαλίζει την  ειρήνη και την ευημερία των πολιτών,   καθίσταται επιτακτική ανάγκη, αλλά δεν είναι μέσα στα όρια των αντοχών του συστήματος  και των επιδιώξεων του.

Η πολιτική είναι τέχνη. Ο βασιλιάς, ο πολιτικός, ο αφέντης των δούλων και ο κύριος του σπιτιού λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο. Μπορεί να ασκήσει την πολιτική τέχνη κι εκείνος που, χωρίς να έχει εξουσία, είναι σε θέση να δίνει συμβουλές σ' εκείνον που την κατέχει. Πρόκειται για θεωρητική και όχι χειρωνακτική τέχνη. Είναι όμως εφαρμοσμένη και όχι καθαρή, όπως ο μαθηματικός υπολογισμός. Δίνει εντολές με δική της πρωτοβουλία  (αυτεπιτακτικόν) και είναι μία από τις τέχνες που ανατρέφουν αγέλες ζωντανών πλασμάτων. ΠΛΑΤΩΝ – ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ 257α

Η Λύση είναι ο λαός, οι αγέλες ζωντανών πλασμάτων,   να αναλάβει πρωτοβουλία. Ξεπερνώντας την όποια  προβληματική του και την ενδογενή του αντιφατικότητα σκέψης - απόφασης, ενδυναμώνοντας την συλλογική συνείδησή του σε βάρος της ατομικής, διεκδικώντας το δίκαιο και συμπαραστεκόμενος στον αδύνατο πολίτη, διαμαρτυρόμενος και κινητοποιούμενος στην αδικία και την καταπίεση παντού.